Θυμάμαι κάποτε στο χωριό μου λίγο έξω από την Κόρινθο, την κυρά Κατίνα που κάθε απόγευμα έβγαζε το σκαμνάκι της στην άκρη του δρόμου, έξω από την αυλή της, αφού είχε μαγειρέψει, καθαρίσει και ποτίσει τα λουλούδια της σαν αξιέπαινη νοικοκυρά να κάθεται ώρες ατελείωτες να παρατηρεί τον κόσμο που περνά, και να μαζεύει τις συχωριανές της μόλις πέσει ο Ήλιος, γυναίκες της ίδιας ιδιοσυγκρασίας, να πουν τις 20.000 λέξεις που πρέπει να πει μια γυναίκα σε μια μέρα να είμαι γεμάτη ή μάλλον να αδειάσει... Οι γυναίκες αυτές την έκαναν παρέα, είτε γιατί φοβόντουσαν μην τις πιάσει στο στόμα τους, είτε γιατί ήθελαν να γίνουν κι αυτές το ίδιο έξυπνες, είτε γιατί την λυπόντουσαν και την συμπονούσαν γι' αυτά που είχε περάσει στην ζωή της με τον μπάρμπα Θανάση.
Μάζευε τις αυλικές της λοιπόν, και πέρναγαν ώρες ολόκληρες κουτσομπολεύοντας τις χωριανές, τους χωριανούς, τους περαστικούς τα παιδιά αυτών, όλους τους άλλους πλην τις παρούσες για όλα όσα έμαθε, άκουσε και είδε "με τα ίδια της τα μάτια της" τα άγρυπνα, να συμβαίνουν γύρω της... Και όσο αυτές ρωτούσαν, την θαύμαζαν για την σπιρτάδα της, την εξυπνάδα της, δεν της πήγαιναν κόντρα σε αυτά που ήξερε, που πάντα ήταν αλάθητα, ήταν η Βασίλισσα! Ζούσε γι' αυτό, το ευχαριστιόταν, έβλεπες το μιδιασμα στα χείλη της από ικανοποίηση όταν τις είχε πείσει όλες ότι ήταν η μια και μοναδική του χωριού που λύνει και δένει και ποτέ δεν "κοιμάται".
Έτσι, αργά το βράδυ, κατάκοπη από όλη αυτή την αγωνιά να τα καταφέρει για μια μέρα ακόμα, έπαιρνε το σκαμνάκι της έμπαινε πάλι μέσα στο σπίτι της, έβλεπε τον μπάρμπα Θανάση να κάνει πως κοιμάται να την αποφύγει να ακούσει έστω και τις λίγες λέξεις που μπορεί να είχαν απομείνει από τις 20.000 και να κάνει μια βόλτα στην κουζίνα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα να δει με τι μπορεί να ασχοληθεί για λίγο ακόμα να απασχολήσει το μυαλό της, μέχρι να την πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι της, χώρια από τον μπάρμπα Θανάση που συνήθως τον έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ, όλως τυχαίως πριν μπει η κυρά Κατίνα στο σπίτι... έτσι, η κυρά Κατίνα γέμιζε τα κενά της ζωής της με τον μπάρμπα Θανάση, με τα κακεντρεχή σχόλια στην γειτονιά, με το να βουτά την γλώσσα της στην κακία και την ψυχή της να πατώνει μέσα της, για να έχει το όνομα της ξύπνιας στο χωριό της... αν αντικαταστήσετε το ντουράκι με την μοντέρνα καρέκλα σας, τον δρόμο με το Facebook , τις αυλικές με τους πιστούς-like φίλους σας, δεν έχετε παρά να βάλετε και τον εαυτό σας στην θέση της κυρά Κατίνας, αν έχετε πάντα έναν κακό λόγο να πείτε δημοσια για τους άλλους.
Έίναι αλήθεια το τραγούδι της Χαρουλας μας, της γλυκιάς:
«πάντα γι΄ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε.»
σχόλια