Δεν έχει σημασία πως με λένε, που μένω, πόσο ζυγίζω, πόσα χρόνια έζησα. Σημασία έχει τι είμαι.
Λοιπόν,
Είμαι Ελληνίδα, γυναίκα, μάνα, εργαζόμενη. Η κοινωνία καθιέρωσε κάποιες μέρες γιορτής, τιμής ένεκεν, για μερικές από τις ιδιότητες που φέρω. Έτσι, για να νιώσω ότι είμαι και εγώ κάτι. Έφαγα το γλυκό λωτό. Η στυφή του επίγευση χτυπούσε το καμπανάκι του ουρανίσκου μου. Κοιτούσα τα παλιά μου φορέματα, το άδειο καλάθι του σούπερ μάρκετ, τους λογαριασμούς μου δυσανάλογα μεγαλύτερους από το μισθό μου. Δεν μπορούσα να χωνέψω αυτή την τιμή, ένιωθα κάπως κορόιδο. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι για μένα, άλλου τύπου άνθρωποι είναι οι τυχεροί.
Αλλά,
Μια μέρα, κάτι έγινε μέσα μου. Ένιωσα σαν τσουβάλι που το παραγεμίζεις με άχυρο και βγαίνουν τα άγανα απ’ έξω. Σαν το μούστο που δεν του άφησες περιθώριο στο βαρέλι και έκανε έκρηξη. Κατέβηκα στον Άδη.
Κι όλα άλλαξαν.
Γι’ αυτό,
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους όσους διεκδικούν δάφνες, διάκριση, προβολή, υστεροφημία, δόξα και πλούτο εις βάρος μου.
Τους ευχαριστώ πραγματικά γιατί χωρίς να το ξέρουν με έφεραν στα όρια της φτώχειας, της ανέχειας, της υπομονής, του πόνου, της αγανάκτησης, της λύπης. Με έφεραν προ των λαθών και των ευθυνών μου. Τράβηξα τον εαυτό μου από τα σκότη και αναδύθηκα στο φως.
Θα μου πείτε είσαι τρελή. Ναι, μπορεί για τα δικά σας μέτρα και να είμαι. Όμως αν δεν μου είχαν δώσει αυτό το δώρο, δε θα δοκίμαζα τα όρια της αντοχής μου, δεν θα έκανα ενδοσκόπηση, δε θα έβρισκα τη χαρά στο στρωμένο τραπέζι για την οικογένεια, δε θα άπλωνα το χέρι στον γέρο που ήταν δίπλα μου στο τρόλεϋ, δε θα επι- Κοινωνούσα με τρεις γενιές που συναντήθηκαν στους δρόμους. Θα κοιμόμουν μακαρίως στη βολή του καναπέ μου, με το σκουπιδοφαγητό των φαστ φούντ, και την αγωνιώδη ανάγκη της κατανάλωσης να προπορεύεται των βημάτων μου. Ένα απλό θρεφτάρι που περιμένει τρέμοντας το κυκλώπειο χέρι να τον αρπάξει.
Μετά από όλα αυτά, μπορώ με σιγουριά να σας πω, πως πορεύομαι ευτυχισμένη, με κινητήριο δύναμη τα ζεστά βλέμματα των φίλων μου, τη σοφία των προγόνων μου, τις προτροπές των δασκάλων μου, τη συντροφιά ενός καλού βιβλίου. Έχω κλείσει τα αυτιά μου στις φωνές των ΜΜΕ, των κρατούντων και εχόντων. Οι σφαίρες φόβου, εκβιασμού, εκμαυλισμού, που φεύγουν από τα μυδράλια του λόγου τους δεν μπορούν να με αγγίξουν.
Σειρήνες, κοιτάξτε με. Δέθηκα στο κατάρτι, έβαλα βουλοκέρι στα αυτιά μου. Γυρίζω στην Ιθάκη. Γυρίζω στην Αγάπη.
Είμαι φτωχή ή πλούσια;
σχόλια