Από μικρό παιδί ένιωθα μόνη και θυμάμαι να κουβαλάω μια μελαγχολία. Δεν θυμάμαι πότε ,ούτε γιατί ξεκίνησε όλο αυτό το συναίσθημα. Όχι πάντως λόγω κοινωνικής αδυναμίας ή έλλειψης κοινωνικών δεξιοτήτων. Κάπου στην εφηβεία αγάπησα την μοναξιά μου και τους 4 τοίχους. Να πω πως πάντα είχα παρέες και ήμουν σχεδόν πάντα τα ΣΚ κάπου καλεσμένη, απλώς η επιθυμία και η προτίμηση για μοναχικές δραστηριότητες ήταν ισχυρότερη- θα έβγαινα περισσότερο λόγω πίεσης.. όπως και τώρα. Παλεύω με τον εαυτό μου σε αυτό το κομμάτι , νομίζω πως είμαι αλλόκοτη . Η συντροφιά των άλλων - στην πλειονότητα των περιπτώσεων - περισσότερο με κουράζει παρά με κάνει να νιώθω κάποια ικανοποίηση. Ίσως να νιώθω μια μικρή υπεροψία απέναντι σε αρκετούς ανθρώπους ή απλά να διαισθάνομαι υποκρισία κ άλλες ανάγκες πίσω από τις περισσότερες παρέες.. δεν είναι ότι δεν περνάω καλά απλώς προτιμώ να είμαι μόνη μου και να διαβάζω , μπορώ να διαβάζω όλη μέρα , ή να κάνω γυμναστική , να ζωγραφίζω ή οτιδήποτε άλλο , παρά να είμαι με ανθρώπους που άλλωστε δεν σβήνουν το συναίσθημα της μοναξιάς ή της βαρεμάρας, μάλλον το εντείνουν . Καμία φορά με τρομάζει το πόσο ευχάριστα και ασφαλής νιώθω στην μοναχικότητα μου (είμαι και μόλις 23).Η αλήθεια είναι πως ονειρεύομαι και θέλω την ανθρώπινη επαφή απλώς υπό τις ιδανικές συνθήκες που έχω στο μυαλό μου. Η πραγματικότητα μου φαίνεται άσχημη. Έχω παρατηρήσει ότι ο έρωτας με ξεσηκώνει από το καβούκι μου. Μετά όμως από μια σχέση 4 χρόνων που εκεί είδα ξεχάσει τους 4μου τοίχους , σήκωσα τώρα 4τείχη. Βγαίνω πρώτα ραντεβού και μετά δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν αν οι εντυπώσεις είναι χλιαρές (δηλαδή στο 99% των περιπτώσεων) . Εξαιρέσεις ανθρώπων που σπάω την μοναξιά μου είναι ελάχιστες όπως η οικογένεια μου , 1-2 φίλες (και πάλι αραιά όταν είμαι κλεισμένη για 3-4 μέρες σερί πχ) ή μεμονωμένες περιπτώσεις που νιώθω ότι έχουμε κοινές αναζητήσεις για φιλοσοφικά , επιστημονικά θέματα ή χημεία στην επικοινωνία γενικότερα . Η τελευταία περίπτωση όταν συμβαίνει είναι κάτι το μαγικό σαν μαγνητική έλξη ,αλλά την νιώθω πολύ πολύ σπάνια.