ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ήδη τύψεις που κάνω αυτή την εξομολόγηση. Τελευταία νιώθω αρνητικά συναισθήματα ως προς τους γονείς μου, αλλά νιώθω άσχημα γι' αυτό συγχρόνως, διότι από τη μια ξέρω ότι με αγαπάνε και εκτιμώ ότι έχουν κάνει πράγματα για μένα. Αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω μια φθορά και ότι ίσως είχα ωραιοποιήσει κάποια πράγματα στο κεφάλι μου. Είμαι φοιτήτρια, ζω με τους δικούς μου. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι, που ο πατέρας μου ήταν απών, και σαν σύζυγος και σαν γονιός. Έτσι δεν νιώθω άνετα μαζί του, να κάνω συζητήσεις, να μοιραστώ μαζί του πραγματα. Όσο μεγαλώναμε ήταν πολύ υπερπροστατευτικός και φώναζε, με μείωνε και κρατούσε μούτρα για μέρες, ίσως και βδομάδες για το παραμικρό. Μπορεί να κρατούσε μούτρα για μέρες επειδή μπορεί για κανα 2 μέρες να πήγαινα να κοιμηθώ και να φιλοξενηθώ στο σπίτι μιας φίλης μου, ας πούμε. Ενώ ήμουν σε ηλικία λυκείου. Δεν μου μιλούσε για κανα μήνα οταν μετά τις πανελλήνιες, αποφάσισα να φύγω για σεζόν. Τέτοια πράγματα. Ενιωθα πάντα ότι δεν ήταν ικανοποιημένος με ό,τι κάνω. Αλλά αν κάποιος τρίτος του έλεγε μπράβο για μένα, τότε χαιρόταν, μόνο. Ένιωθα σαν να μην με έμαθε ποτέ. Με τη μητέρα μου, πάντα είχαμε καλύτερη σχέση. Εκείνη μας μεγάλωσε, ουσιαστικά. Με υποστήριζε στον πατέρα μου και μου έκανε πλάτες. Αλλά από τότε που ήμουν μικρή, πάντα μου κατηγορούσε τον πατέρα μου μπροστά μου. Πολλές φορες σχολίαζε το σώμα μου. Πάντα ένιωθα λίγη μπροστά στη μαμά μου. Μου έλεγε ότι δεν φταίει εκείνη που δεν είμαι ψηλη και αδύνατη, έτσι ήταν όλοι από το δικό της σόι και ότι εγώ πήρα από τον πατέρα μου. Αλλα παρολα αυτα, ολοι μας λένε οτι μοιάζουμε και ότι είμαστε σαν 2 σταγόνες νερό. Έχει υπάρξει πολλές φορές τρυφερη μαζι μου, κάποτε με ακουγε, αλλα όσο μεγάλωνα, τόσο λιγότερα της έλεγα, δεν ξέρω γιατί. Έχει πολύ καιρό να με αποκαλέσει όμορφη. Νιώθω σαν να με βλέπει μειονεκτικά, δεν ξέρω αν είμαι παρανοηική, αλλα μερικες φορες το νιώθω. Άλλες φορές νιώθω ότι είμαι περισσότερο γονιός από τους γονείς μου. Ίσως βέβαια δεν θα έπρεπε να γκρινιάζω