Είναι η περίπτωση που έχει μπερδέψει τη Γαλλία. Ο Ντομινίκ Πελικό νάρκωσε επανειλημμένα τη σύζυγό του, Ζιζέλ Πελικό και κάλεσε αγνώστους να τη βιάσουν. Η Πελικό δέχτηκε επίθεση από δεκάδες άνδρες καθώς βρισκόταν αναίσθητη και ότι ο σύζυγός της κινηματογράφησε τις περισσότερες από τις συναντήσεις και στη συνέχεια κατέθεσε τα βίντεο σε ψηφιακούς φακέλους, συμπεριλαμβανομένου ενός με τίτλο «κακοποίηση».
Όταν ξεκίνησε η δίκη του Πελικό τον περασμένο μήνα, η σύζυγός του, Ζιζέλ Πελικό, παραιτήθηκε από το δικαίωμά της στην ανωνυμία και μίλησε. Έχει γίνει η φεμινίστρια ηρωίδα της Γαλλίας: Οι γυναίκες στις διαδηλώσεις στο Παρίσι, τη Μασσαλία και το Μπορντό φωνάζουν: «Είμαστε όλοι Ζιζέλ». Ο Πελικό ομολόγησε την ενοχή του για όλες τις κατηγορίες εναντίον του και είπε, ευθέως, «Είμαι βιαστής».
Αλλά υπάρχουν άλλοι 50 άντρες στο εδώλιο με τον Πέλικο. Οι περισσότεροι από αυτούς κατηγορούνται για τον βιασμό της Ζιζέλ. Πάνω από δώδεκα έχουν δηλώσει αθώοι. Μερικοί υποστήριξαν ότι τους ξεγέλασαν ή τους είπαν ότι η κυρία Πελικό προσποιούνταν ότι κοιμόταν επειδή ήταν ντροπαλή.
Ο φεμινισμός ενδιαφέρεται εδώ και πολύ καιρό για τη σχέση μεταξύ γνώσης και εξουσίας, για το πώς οι γυναίκες που στερούνται τη γνώση στερούνται την εξουσία. Τις τελευταίες εβδομάδες, μας υπενθύμισαν βάναυσα ότι η άγνοια ή η διεκδίκησή της μπορεί επίσης να είναι ένα βολικό εργαλείο των ισχυρών. Η συναίνεση απαιτεί προσπάθεια να γνωρίσει κανείς τις επιθυμίες του άλλου, ενώ ο βιασμός απαιτεί την πλήρη περιφρόνηση - την ακύρωση - του άλλου, να επιτρέψει στον εαυτό του να έχει επίγνωση μόνο της δικής του ευχαρίστησης. Πράγματι, το ναρκωτικό μιας γυναίκας σε πλήρη υποταγή φαίνεται σαν μια ιδιαίτερα προφανής εκδήλωση της επιθυμίας ενός άνδρα να μη γνωρίζει.
«Δεν δέχομαι να με αποκαλούν βιαστή», διαμαρτυρήθηκε ένας κατηγορούμενος στο δικαστήριο. «Δεν είμαι βιαστής. Είναι πάρα πολύ για μένα να το αντέξω», είπε. Συνέχισε εξηγώντας πόσα έχει μάθει για τη συναίνεση από τη σύλληψή του: «Ο δικαστής μου είπε: Ακόμα κι αν είσαι παντρεμένος, μια γυναίκα δεν σου ανήκει πλήρως». «Ίσως καθόλου», διόρθωσε ο δικαστής, τελειοποιώντας τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση του κατηγορουμένου στο δικαστήριο. «Ναι, οι γυναίκες δεν ανήκουν στους άνδρες», απάντησε. «Ελπίζω ότι θα το διδάξουν στα σχολεία. Μου πήρε 54 χρόνια».
Ένας κατηγορούμενος είπε ότι «διαλύθηκε» όταν έμαθε τι είχε συμβεί. «Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ», είπε στην κυρία Πελικό στο δικαστήριο, σαν να είχε βιαστεί χωρίς να το γνωρίζουν ούτε ο δράστης ούτε το θύμα. Όταν πιέστηκε επ' αυτού, το περιέγραψε ως «ακούσιο βιασμό».
Ο Πελικό κράτησε σχολαστικά βίντεο αποδεικτικά στοιχεία των περισσότερων από τις επιθέσεις, έτσι οι κατηγορούμενοι δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τα ουσιαστικά γεγονότα. Η μόνη άμυνα που έχουν στη διάθεσή τους είναι να πουν ότι δεν γνώριζαν ότι αυτό που έκαναν ήταν βιασμός γιατί δεν γνώριζαν ότι δεν είχαν τη συγκατάθεση της Ζιζέλ Πελικό. Κάποιοι υποστήριξαν ότι πήγαν στο σπίτι του ζευγαριού για να κάνουν σεξ με την υπόθεση ότι η κυρία Πελικό προσποιούταν ότι κοιμόταν αλλά νόμιζε ότι συμμετείχε ή ότι κατάλαβαν ότι ο κύριος Πελικό μπορούσε να συναινέσει εκ μέρους της ως σύζυγός της. («Είναι η γυναίκα του. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει μαζί της», είπε ένας κατηγορούμενος) Ο ένας ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε τι σημαίνει «συγκατάθεση».
Ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν νόμους περί σεξουαλικής συναίνεσης «ναι σημαίνει ναι», αλλά η Γαλλία εξακολουθεί να ορίζει τον βιασμό ως σεξουαλική πράξη που διαπράττεται μέσω «βίας, εξαναγκασμού, απειλής ή έκπληξης». Αυτή η δίκη άνοιξε ξανά τη συζήτηση σχετικά με το εάν ο ορισμός πρέπει να αλλάξει. Χωρίς την απαίτηση καταφατικής συναίνεσης, ένας κατηγορούμενος μπορεί να υποστηρίξει - όπως έκανε ένας από τους δικηγόρους υπεράσπισης σε αυτή τη δίκη - ότι «χωρίς πρόθεση να το διαπράξει, δεν υπάρχει βιασμός». Το σύστημα επιμένει ότι πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για να αποκαλυφθούν οι αληθινές προθέσεις των ανδρών που κατηγορούνται ότι διέπραξαν σεξουαλική πράξη σε μια γυναίκα που ροχαλίζει.
Μια πρόσφατη έρευνα της Ipsos αποκάλυψε σημαντική πρόοδο στην κατανόηση του βιασμού από την αρχή του κινήματος #MeToo στη Γαλλία, αλλά περίπου το ένα πέμπτο των Γάλλων εξακολουθεί να λέει ότι δεν θεωρεί βιασμό τον εξαναγκασμό του συντρόφου τους σε σεξουαλική επαφή και σχεδόν το 10% είπε ότι το να εξαναγκάσεις σεξ σε κάποιον που είναι μεθυσμένος ή κοιμάται ή ανίκανος να εκφράσει τη συγκατάθεσή του δεν είναι βιασμός. Μεταξύ των ανδρών ηλικίας 18 έως 24 ετών, είναι πιο κοντά στο 30%. («Για μένα, βιασμός είναι να αρπάζεις κάποιον στο δρόμο», φέρεται να είπε ένας από τους κατηγορούμενους)
Φαίνεται ότι ήταν εύκολο για τον Πελικό να βρει άνδρες που ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν στην κακοποίηση της αναίσθητης συζύγου του. Πολλοί από τους κατηγορούμενους ζούσαν σε απόσταση περίπου 40 μιλίων από το σπίτι του. Αν ο αριθμός τους, κάνει το θέμα τερατώδες, όταν ληφθούν υπόψιν κατά μόνας, είναι δυστυχώς φυσιολογικοί. Άντρες με οικογένειες και δουλειές - δημοσιογράφος, πυροσβέστης, νοσοκόμα, δημόσιος υπάλληλος. Κάποιος ομολόγησε ότι έχασε τη γέννηση της κόρης του ενώ βρισκόταν στο σπίτι της Πελικό. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Le Monde, 72 από τους 83 άνδρες που προσέγγισε ο Ντομινίκ Πελικό στο διαδικτυακό φόρουμ À Son Insu (Χωρίς τη γνώση της) ή στο Skype είπαν «ναι». Από τη μειοψηφία που αρνήθηκε, δεν φαίνεται ότι κάποιος από αυτούς μπήκε στον κόπο να καλέσει την αστυνομία. Προφανώς και αυτοί δεν ήθελαν να μάθουν.
Με πληροφορίες από New York Times
