Κάθε φορά η γεύση γίνεται πιο πικρή...Περνάω τη Μιχαλακοπούλου αυτός εκεί έτοιμος να τρέξει μακριά να ξεφύγει από την πόλη που άλλαξε στο πέρασμα των χρόνων...Αλήθεια πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που βρισκόταν εκεί που τον είχα πρωτοδεί, στην Ομόνοια. Εκείνα τα χρόνια που δεν φοβόσουν να κυκλοφορήσεις στο κέντρο μόνη σου, που έκανες την πρώτη σου κοπάνα για να πας βόλτα στο Μινιόν, που αγόραζες βινύλια από το Happening, που έτρωγες σουβλάκια από τον Κάβουρα, που γύριζες σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλει από το θέατρο βράχων, που μεγάλωνες, μεγάλωνες...
Τα χρόνια πέρασαν, εκείνος έφυγε από την Ομόνοια και από τότε όλα άλλαξαν ή εγώ μεγάλωσα και τα βλέπω όλα διαφορετικά. Η βραδινή μου βόλτα μου επιβεβαίωσε το πρώτο. Η Ομόνοια μάταια προσπαθεί για πολλοστή φορά να αποκτήσει την παλιά της λάμψη, το μουσείο εκεί καρτερικά με περιμένει να καθίσω στα σκαλάκια του αλλά πλέον δεν τολμάω , και η Πατησίων με σχεδόν όλα τα καταστήματα της θύματα της κρίσης, φόρεσαν λουκέτο.
Αναρωτιέμαι τι έφταιξε και η πόλη που αγαπούσα τόσο μου φαίνεται πλέον εχθρική. Μήπως ο χρόνος που πέρασε; Εγώ που μεγάλωσα; Ο Δρομέας που έφυγε από την πλατεία Ομονοίας;
Θα ήθελα τόσο πολύ το πρωί να ξυπνήσω και να μην ακούσω τον ήχο από καρότσια σούπερ μάρκετ που σέρνουν άνθρωποι ψάχνοντας θησαυρούς στα σκουπίδια. Θα ήθελα να ξυπνήσω όπως τότε που ήμουν παιδί , αθώα και ανυποψίαστη να πάρω το λεωφορείο 206 να κατέβω στη Σίνα να περπατήσω στην Πανεπιστημίου κοιτάζοντας γύρω μου ευτυχισμένους ανθρώπους οποιουδήποτε χρώματος και να φτάσω εκεί στην Ομόνοια . Θέλω να ξαναδώ το Δρομέα εκεί στη μέση της πλατείας να μου φωνάζει "Έμη, δεν μεγάλωσες η Αθήνα δεν άλλαξε, εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σου θυμίζω πόσο όμορφη είναι η πόλη που μεγάλωσες και αγάπησες".
σχόλια