Εξωτερικά ο Γιώργος Τροχόπουλος φαίνεται να τα έχει καταφέρει πολύ καλά. Ρούχα του έχουν φορέσει μερικές από τις μεγαλύτερες σταρ στον πλανήτη. Στο μυαλό μου έρχονται ονόματα όπως αυτά των Kendall Jenner, Emma Chamberlain, Dua Lipa και Miley Cyrus – σταρ που οι περισσότεροι ανερχόμενοι σχεδιαστές και παλιοί συμφοιτητές του Γιώργου θα μπορούσαν μονάχα να φαντάζονται. Μέσα του όμως παραμένει ακόμη ένας πολύ νέος άνθρωπος. Ένα αγόρι εξαιρετικά τυχερό και εξαιρετικά ταλαντούχο, το οποίο μπήκε από πολύ νωρίς σε πολύ βαθιά νερά.
Ο Γιώργος είναι ένας αεικίνητος εργάτης της μόδας που έχει αποφασίσει πως η προσήλωσή του στο brand George Trochopoulos με πλεκτά ρούχα που τρέχει θα είναι το καθοριστικό συστατικό της δεκαετίας των '20s του.
Όταν μιλά, διακρίνει κανείς μια θεατρική παρορμητικότητα αλλά και την προσγειωμένη φιλοδοξία όλων των ατόμων τα οποία έχουν μάθει να παίζουν άμυνα και ξέρουν πού γη και πού γκρεμός. Συνδέεται στη βιντεοκλήση που έχουμε προγραμματίσει από το ημιυπόγειο στούντιο-ατελιέ του στο Νότιο Λονδίνο: πάντα σε κίνηση, όσο διαρκεί η συνομιλία μας, αλλάζει συνεχώς θέσεις, βγαίνει στα σκαλάκια του σπιτιού του, πίνει κρασί, μου δείχνει διαφορετικά πράγματα με την κάμερα, λες και αδημονεί για κάτι, για κάποιο κρυφό του σχέδιο που δεν παραδέχεται σε κανέναν. Βρίσκεται όμως ακόμα στην πολύ αρχή, στην περίοδο που μοιάζουν όλα βουνό, και το ξέρει.
Δεν με πειράζει καθόλου να λένε «το παιδάκι από τη Βέροια που πήγε στο Λονδίνο» – το βρίσκω σικ. Με πειράζει που επαναλαμβάνεται τόσο αυτή η συζήτηση περί συντηρητικής κοινωνίας. Ότι έφυγα από τη μικρή συντηρητική πόλη γιατί κανείς δεν με καταλάβαινε και τέτοια. Στην Αθήνα δεν πήγαμε γι' αυτό, για τη δουλειά του μπαμπά μου πήγαμε.
— Γιώργο, γεια! Πού σε βρίσκω;
Σπίτι, πού αλλού; Αγχωμένος γιατί έρχομαι τη Μεγάλη Τρίτη Ελλάδα και δεν έχω τελειώσει καθόλου τις δουλειές μου.
— Τι πίνεις;
Κρασάκι. Έβαλα ένα για το καλό. Εσύ;
— Τρώω κάτι αμύγδαλα που μου έβαλε ο διατροφολόγος.
(γέλια) Θέλεις λίγο να δεις την κατάσταση ένα λεπτό, πριν ξεκινήσουμε; Τα βλέπεις τα παιδάκια των Εβραίων εκεί πέρα; Είναι όλα έξω γιατί κάνουν το δικό τους Πάσχα, και ήρθαν πριν και μας έβγαζαν βίντεο με τις κάμερές τους.
— Είσαι στο σπίτι ή στο στούντιο;
Στο σπίτι, που είναι και στούντιο πια. Άφησα το σπίτι, άφησα και το στούντιο, και ήρθα σε αυτό το μπουντρούμι. Θες να το δεις;
— Αυτό είναι όλο; Πόσο πληρώνεις γι' αυτό;
Πληρώνω 1.500 λίρες, και λίγα είναι. Α, και το παράθυρο δεν ανοίγει – ναι, δεν έχω παράθυρα σπίτι. Και κάθε μέρα, από τις 10:30 και μετά, είμαστε 5 άτομα που δουλεύουμε σε αυτά τα 30 τετραγωνικά.
— Σύνολο πόσα άτομα είστε;
Συνολικά στην εταιρεία είναι πάνω από 15 άτομα που κάνουν διάφορα πράγματα.
— Δεν είναι εξουθενωτικό να πρέπει να συντονίσεις τόσους ανθρώπους; Ποιο είναι το χειρότερο κομμάτι σε αυτό;
Το χειρότερο κομμάτι είναι ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς καθόλου. Ειδικά στα shows είναι είκοσι άνθρωποι που σε ρωτάνε πράγματα και σου ζητάνε να πάρεις αποφάσεις, που όση αυτοπεποίθηση και να έχεις, όταν είσαι μικρός δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό, οπότε πάντα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα λάθος και πολλές φορές οι υπόλοιπες φωνές μπορεί να ακούγονται πιο δυνατά από τη δική σου. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δουλεύω στο στούντιο με ανθρώπους μικρότερους από μένα. Συνήθως όλοι είναι μεγαλύτεροι, και αυτό είναι κάπως δύσκολο γιατί πρέπει να πατήσεις το πόδι σου σε διάφορα πράγματα, ενώ δεν στέκεσαι ακριβώς στα πόδια σου. Αυτό που πρέπει να καταλάβω όμως είναι ότι δεν κάνουμε πάρτι εδώ, δουλεύουμε. Αλλά επειδή είμαι 23 νιώθω ότι απλώς παίζουμε όλοι μαζί σε ένα δικό μας τσίρκο.
— Τι θα χρειαζόσουν αυτήν τη στιγμή;
Χρειάζομαι κάποια καθοδήγηση, γιατί δεν υπάρχει adult supervision, κι αυτό είναι ακραίο, άμα σκεφτείς τα πράγματα που βγαίνουν από αυτή την εταιρεία. Την προηγούμενη σεζόν κάναμε 700 κομμάτια χονδρική, και σίγουρα κι άλλα 100-150 κομμάτια για το site ή άλλες παραγγελίες. Απλώς δεν υπάρχει κανείς εδώ να τον ρωτήσω κάτι, να με συμβουλεύει, να μου λέει ότι αυτό πρέπει να γίνει, εκείνο όχι. Μια πολύ γνωστή καλλιτέχνιδα ετοιμάζει μια ταινία, στην οποία θέλουν να βάλουν όλους τους μεγάλους σχεδιαστές του Λονδίνου και μου ζήτησαν να κάνω meeting με την ενδυματολόγο για να συμπεριλάβουν και δικά μου ρούχα. Και απλά ξύπνησα μια μέρα και είπα δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ, δεν θα το κάνω. Ε, αυτό δεν θα έπρεπε να γίνεται. Γιατί ενώ δουλεύω πολύ σκληρά, έχω ακόμη αυτό του 23χρονου που λέει ότι «χέστηκα». Είμαι ο ενήλικας σε όλα αυτά τα δωμάτια, αλλά δεν είμαι καθόλου ενήλικας.
— Ο 23χρονος που περνάει και καλά και χαζεύει και ξεσαλώνει υπάρχει;
Μπαίνει κάπου κι αυτό. Υπάρχει σ' αυτά τα δικά μας. Έχω τέσσερις καλούς φίλους, και καθόμαστε συνέχεια μαζί. Αλλά δεν υπάρχει σε μεγαλύτερο σχήμα. Πολύ σπάνια.
— Δεν σου λείπει καθόλου;
Μα τι να κάνω αφού έχω δουλειά, να βγαίνω βόλτες;
— Να ξενυχτάς!
Το πρόγραμμά μου είναι ότι ξυπνάω –αγχώνομαι–, δουλεύω και κάποια στιγμή μπορεί να πάω απ' τη φίλη μου την Τερέζα για κάνα κρασί ή να μαγειρέψουμε κάτι –χθες έφτιαξα μια τρομερή καρμπονάρα–, απ' τον Ντίνο για κρασί, να χαζέψουμε, αλλά that's it. Και αυτό συμβαίνει από Δευτέρα έως Κυριακή, 7 ημέρες την εβδομάδα. Τώρα είμαι 23 χρονών και έχω την ενέργεια να δουλέψω σαν σκυλί, οπότε θέλω να κάνω αυτό. Στα 26 και στα 30 θα έχω ακόμα την ενέργεια να γκομενίσω. Αυτό που λέω τελευταία είναι ότι στην ηλικία μας πιστεύω πως με δυο καλές μέρες, και τέσσερις κακούς μήνες να έχεις περάσει, το ξεχνάς. Ίσα να δεις λίγο τον ήλιο, να τσιτσινίσεις, να περάσεις καλά, και μετά είναι λες και δεν ζορίστηκες ποτέ.
— Στο Fashion Week του Λονδίνου φέτος τι έδειξες;
Κάναμε ένα presentation με 30 κομμάτια – κανείς δεν κάνει 30 κομμάτια, όλοι οι υπόλοιποι κάνουν 20, 22, 21.
— Τι σημαίνει presentation;
Ήταν βασικά ένα press show, που πήγε όμως πάρα πολύ καλά. Ήταν λίγο σαν ένα mockup του πώς πρέπει να είναι τα πράγματα. Νομίζω φέτος συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να πάει αμέσως από το 0 στο 100, είναι πιο αργό το παιχνίδι, και όσο πιο πολλές φορές το κάνω τόσο πιο πολύ φαίνεται σαν το real thing. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήταν όντως κάτι μεγάλο. Ήρθε η director του «Cut», ήρθε ο director του «Grazia», και παράλληλα ήταν όλες οι τρελές φίλες μου που έστηναν τα πάντα όταν έφταναν και δεν ήξεραν καν ποιοι ήταν όλοι αυτοί, οπότε έμπαιναν μπροστά τους και τους έκοβαν τη θέα. Ήταν λίγο σουρεάλ, αλλά ήταν ωραία, γιατί ενώ έμοιαζε εξωτερικά σαν να ήταν «σχεδόν εκεί», στην ουσία ήταν η φίλη μου η Αλκμήνη κι όλες οι άλλες να καπνίζουν στην κουζίνα. Η αδελφή μου η Έφη καθάριζε λίγο πριν τα πατώματα, ένας φίλος μου έφτιαχνε ένα τραπέζι, τα φώτα τα έφερε κάποια άλλη, και ταυτόχρονα ήρθε το «Dazed» να βγάλει βίντεο. Ήρθαν σημαντικά άτομα που δεν πηγαίνουν καν σε πολύ μεγαλύτερα πράγματα στο Λονδίνο.
— Ποια ήταν η πρώτη διάσημη που φόρεσε GT;
Η Emma Chamberlain. Τη δεύτερη χρονιά στη σχολή ξεκίνησα να κάνω φωτογραφίσεις με τα ρούχα που έφτιαχνα και στη δεύτερη φωτογράφιση της πρώτης μου –και καλά– full κολεξιόν ήταν ένα μοντέλο, η Lilah, που ήταν πολύ μέσα στα πράγματα και είχε πολλούς followers, η οποία πήρε ένα ριγωτό ύφασμα που είχα στο πάτωμα και της άρεσε. Το πιάσαμε με μια παραμάνα, το έβγαλε μια πολύ σικ φωτογραφία και με το που την έκανε post έγινε χαμός στο Ιnstagram. Είχαμε μόλις βγει από τον Covid, όλοι αγόραζαν ρούχα και είχαν και ένα κόλλημα με independent designers. Το είδε η ομάδα της Chamberlain, η οποία για κάποιο λόγο ήθελε πολύ να φοράει πλεκτά, και κάπως έτσι έγινε. Καπάκι τότε το φόρεσε και η Kendall Jenner και ξέφυγε το πράγμα.
— Θυμάσαι πώς τα αντιμετώπισες όλα αυτά;
Δεν θυμάμαι καθόλου τι ένιωθα, γιατί για μένα όλα αυτά ήταν δουλειά. Νομίζω ότι επειδή ήξερα τα μειονεκτήματα που είχα εξαρχής, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τα κατάφερα. Ήξερα ότι λεφτά οικογενειακά δεν είχα, δεν είχα πάει στο St Martins, που είναι η μόνη σχολή-διαβατήριο στη μόδα, ήμουν στο London College of Fashion, ήξερα ότι το πανεπιστήμιό μου δεν είναι καλό, άρα έπρεπε να κάνω κάτι εγώ, από μόνος μου. Κάπως έτσι ξεκίνησα με φίλους να κάνω ό,τι μπορούσα. Σίγουρα ένιωθα φουλ χαρά την πρώτη φορά που είδα λεφτά στη ζωή μου. Αλλά δεν έχω πάρει ακόμα και τίποτα ακριβό, μόνο μηχανές για το στούντιο. Το μόνο splurge είναι ότι από τότε που ξεκίνησα να βγάζω κάποια λεφτά παίρνω πάντα Uber.
— Πάμε κάπου αλλού τώρα. Το Λονδίνο ως πόλη πώς σου φαίνεται;
Είναι μια πολύ μεγάλη πόλη, ειδικά αν δεν είσαι από εδώ και δεν έχεις παλιούς φίλους. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν έρθει εδώ για δουλειά και αυτό είναι πολύ αισθητό. Παρότι λένε πως υπάρχει community κ.λπ, στην ουσία είναι μια πολύ απόμακρη και άψυχη πόλη.
— Μοναχική;
Είναι αρκετά.
— Το να σχεδιάζεις ρούχα είναι επίσης πολύ μοναχικό.
Εντελώς. Γιατί είναι όλα μέσα στο κεφάλι σου και δεν υπάρχει και τίποτα στην πραγματικότητα.
— Σε κουράζει το ότι είναι όλα μέσα στο κεφάλι σου;
Είναι πολύ κουραστικό, γιατί δεν σταματάει. Είναι ο λόγος που δεν κοιμάμαι. Θα πέσω να κοιμηθώ και θα αρχίσω να σκέφτομαι πράγματα που έχω ξεχάσει, πράγματα που θα μπορούσα να κάνω καλύτερα. Νομίζω πως ο Άγγελος Παπαδημητρίου έλεγε, μιλώντας για την τέχνη, ότι είναι από τις λίγες δουλειές που όσο και να πονέσεις, όσο και να δουλέψεις, μπορεί να μη βγάλεις κανένα αποτέλεσμα. Ούτε θα κρίνει κάποιος τις προθέσεις σου πριν αγοράσει κάτι που έφτιαξες. Κανείς δεν θα σκεφτεί αν ο Γιώργος προσπάθησε και ήθελε να κάνει κάτι καλό.
— Εκ του καρπού κρίνεται το δέντρο.
Ακριβώς. Απλώς, απ’ τη μία εγώ θεωρώ ότι είμαι ένας 23χρονος που τα κάνει όλα στο στούντιό του, και υπάρχει αυτή η νοοτροπία ότι όταν αγοράζεις κάτι από εμάς, αγοράζεις κάτι που έχω ακουμπήσει εγώ, αλλά στην πραγματικότητα πολύς κόσμος αγοράζει απλώς ένα φόρεμα που θέλει να φορέσει στα γενέθλιά του ή σε κάποια αποφοίτηση, και θέλει να είναι σωστό.
— Ένα σταθερό σημείο στις συνεντεύξεις σου που βρήκα και σε ελληνικά και σε ξένα μέσα είναι η ιστορία του μικρού αγοριού που έκανε το μεγάλο ταξίδι από την κλειστή κοινωνία της Βέροιας στο Λονδίνο. Σε ενοχλεί αυτή η λίγο κλισέ αφήγηση;
Δεν με πειράζει καθόλου να λένε «το παιδάκι από τη Βέροια που πήγε στο Λονδίνο» – το βρίσκω σικ. Με πειράζει που επαναλαμβάνεται τόσο αυτή η συζήτηση περί συντηρητικής κοινωνίας, ότι έφυγα από τη μικρή συντηρητική πόλη γιατί κανείς δεν με καταλάβαινε και τέτοια. Στην Αθήνα δεν πήγαμε γι' αυτό, για τη δουλειά του μπαμπά μου πήγαμε.
— Κάπου στην εφηβεία ήρθε κι αυτή η αλλαγή λοιπόν, πήγατε στην Αθήνα, γιατί ο μπαμπάς σας έγινε διευθύνων σύμβουλος του –υπό κατασκευή τότε– ΚΠΙΣΝ. Πώς βίωσες αυτήν τη μετάβαση;
Ήταν το πιο τέλειο πράγμα που μπορούσε να γίνει ποτέ. Για μένα ήταν πολύ δύσκολο το κομμάτι του σχολείου στη Βέροια και ήξερα ότι θα ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα μεγαλώνοντας, ειδικά στο γυμνάσιο και το λύκειο. Είχα και μαθησιακά προβλήματα, οπότε ήξερα ότι στις Πανελλήνιες μάλλον δεν θα τα πήγαινα καλά. Εν τέλει, δεν είναι ότι και στην Αθήνα πέρασα ζωή και κότα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε μια διέξοδος μέσα στη μεγάλη πόλη.
— Ως παιδάκι πώς ήσουν;
Ως μικρό παιδί ήμουν πάρα πολύ αδέξιος και πάρα πολύ «μπουλούκος». Να φανταστείς, στο νηπιαγωγείο με είχαν βάλει να παίζω τον Βουτυρένιο στην «Ντενεκεδούπολη». Και τραγουδούσα: «Με φωνάζουν Βουτυρένιο, μα δεν νοιάζομαι γι' αυτό. Δεν μ' αρέσουν οι μπελάδες, προτιμώ φαΐ ζεστό…».
— Τι έλεγες ότι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Δικηγόρος. Το κομμάτι της μόδας ήρθε στη Β' Λυκείου και στους γονείς μου το είπα στη Γ', σε εντελώς τελευταία στιγμή. Το IB μου ήταν ένα κράμα: προετοιμαζόμουν για Computer Science, είχα και τα μαθήματα που χρειάζονταν για Νομική – όχι για καμιά καλή σχολή, αλλά, αν ήθελα, θεωρητικά θα μπορούσα. Είχα αρχίσει όμως να ψυλλιάζομαι ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αφομοιωθώ ούτε από τους κύκλους των παιδιών που θα έκαναν Software Engineering, ούτε από αυτών που θα έκαναν Νομική. Κατάλαβα πως για να ασχοληθώ με αυτές τις δουλειές έπρεπε να κάνω συμβιβασμούς, τους οποίους δεν ήθελα καθόλου.
Είχα περάσει μια πάρα πολύ έντονη εφηβεία, οπότε πάλευα πολύ από μικρός να είμαι ο εαυτός μου. Και είχα συνειδητοποιήσει ότι, δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου, στους οποίους θεωρητικά ένα παιδί βασίζεται για να βρει τον εαυτό του, δεν μπορούν να με βοηθήσουν, γιατί ο εαυτός μου ήταν λίγο διαφορετικός από τον δικό τους και δεν μπορούσαν ακριβώς να με καταλάβουν. Έβγαινα και φουλ τότε για την ηλικία μου. Ήμασταν πόσο, 15-16; Αλλά δεν έβγαινα γιατί ήθελα να γίνω ντίρλα και να περάσω καλά – ποτέ δεν έβγαινα γι' αυτό. Ήθελα απλώς να βρω πού ανήκω.
— Άρα ήσουν κάπως wild έφηβος;
Ήμουν βασικά ένα πολύ περίεργο κράμα παιδιού, που είχε φρικάρει κάπως και τους γονείς του. Ο μπαμπάς μου είχε όλη αυτή την πίεση από τη δουλειά του, και είχε και στο σπίτι ένα πολύ συγκρουσιακό 15χρονο που έβγαινε φουλ, ήθελε να πάει στο Λονδίνο για να μπει στη μόδα, και τους την «έμπαινε» σε όλα δίχως λόγο.
— Από Έλληνες σχεδιαστές ποιους ξεχωρίζεις;
Από τους εν ζωή, κανέναν. Απ' όσους έχουν φύγει, τον Billy Bo και τη Σοφία Κοκοσαλάκη. Είναι η μόνη Ελληνίδα σχεδιάστρια, της οποίας το όνομα θυμούνται ακόμα στο Λονδίνο. Και είχε μια δική της ευαισθησία που νομίζω πως την έκανε να ξεχωρίζει απ' όλον αυτό τον lifestyle βόθρο της ελληνικής μόδας – πέρα από τα ρούχα, γιατί και τα ρούχα της ήταν εξαιρετικά.
— Και κάτι τελευταίο. Τι σε φοβίζει περισσότερο για το μέλλον;
Ότι δεν θα αντέξω αρκετά ώστε να κάνω τα πράγματα που θέλω, ότι θα τα παρατήσω νωρίς και θα το μετανιώσω. Ψέματα… Η μεγαλύτερη φοβία μου νομίζω είναι μήπως ξυπνήσω μια μέρα και πω ότι δούλεψα τόσο πολύ, κατάφερα όλα όσα θέλω, αλλά όταν γυρίζω στην Ελλάδα είμαι ακόμη «ο πούστης του τρίτου».
