Άρχισε να νυχτώνει και κίνησα για την καθιερωμένη μου βόλτα και τον καθιερωμένο μου καφέ. Περιμένοντας να ετοιμαστεί ο καφές, κοίταξα την τηλεόραση να ξεχαστώ, μήπως και περάσει η ώρα. Είδα μια κοπέλα, ντυμένη και βαμμένη εξίσου εκκεντρικά. «Οκ» σκέφτηκα. «Τραβάς την προσοχή μου, αλλά δεν με πείθεις. Βλέπω κάτι ξαναφορεμένο (σαν ιδέα). Τίποτα καινούργιο». Πράγματι, έχω δει ξανά στο παρελθόν να ντύνονται εκκεντρικά ή παράξενα ή απλά να μασκαρεύονται, για να τραβήξουν την προσοχή. Και όντως τα καταφέρνουν. Μα το θέμα είναι να τραβήξεις την προσοχή του ακροατή με την φωνή σου και το κομμάτι σου. Με τον ρυθμό, το πλήθος των οργάνων που συμμετέχουν και την αρμονία της μουσικής. Αν ήταν να με διασκεδάσεις (δεν γίνεται ούτε λόγος για ψυχαγωγία) έτσι, πήγαινα και σε τσίρκο. Δεν απέχετε και πολύ άλλωστε.
Προσπάθησε να καταλάβεις κάτι κοπέλα μου, είμαι ακροατής, σε ακούω. Δεν σε έβλεπα ποτέ. Και αυτήν την μια φορά που σε είδα, ανακάλυψα γιατί ούτε σε έβλεπα ούτε πρόκειται να σε ξαναδώ. Δεν έχει νόημα να ανοιγοκλείνεις το στόμα σου βγάζοντας «φωνές ηλεκτρικές» που έλεγε και ένας, που δεν θα φτάσεις ποτέ. Όταν σου έκαναν Επαγγελματικό Προσανατολισμό στο σχολείο εσύ ως τι αποφάσισες να δουλέψεις; Ως τραγουδίστρια; Ατύχησες. Ο τραγουδιστής ψυχαγωγεί τον ακροατή του, δεν διασκεδάζει τον τηλεθεατή του. Έτσι κάπως άρχισε το γνωστό νταραβέρι και άρχισα να σκέφτομαι από πού ξεκίνησε η μουσική, τι ήταν, και πώς καταλήξαμε να θεωρούμε «τα πρόστυχά τα μαύρα τα εσώρουχά σου» κομματάρα μπροστά στον «Αλέξανδρο» και στο «Διαστημόπλοια». Θα αρχίσω όμως με ένα ταχύρυθμο, ευτελές και μισό μάθημα της ιστορίας της Ελληνικής μουσικής απλά για να υπάρχει μια κοινή βάση.
Εν αρχή ήταν το η Αίγυπτος με τα κρουστά της όργανα, όμως εγώ θα ξεκινήσω από πιο μετά καθώς δεν υπάρχει χρόνος για ολοκληρωμένη ανάλυση(και πότε υπάρχει άλλωστε). Αρχίζουμε λοιπόν από την γεωμετρική εποχή ακόμα οπότε έχουμε και την δημιουργία του έπους. Τα έπη ήταν δημιουργήματα συλλογικά, εκφράζοντας τις αντιλήψεις και τα συναισθήματα όλης της κοινωνίας και ήθελαν πάνω από όλα να τέρψουν. Ήταν μακροσκελή και περιέγραφαν περιπέτειες ηρώων, αλλά και ενέργειες θεών του μακρινού παρελθόντος. Αυτοί οι οποίοι τα απήγγειλαν αποκαλούνταν αοιδοί, ήταν όμως επιβαρυμένοι και με την σύνθεσή τους. Αυτοί ήταν είτε ταξιδευτές οι οποίοι συνέθεταν και απήγγειλαν τέτοια «τραγούδια», είτε είχαν προσληφθεί σε κάποιο παλάτι για να τραγουδούν επικά τραγούδια.
Με διάφορες εξελίξεις φτάνουμε στην Αρχαϊκή Εποχή, την περίοδο ακμής της μουσικής στην Ελλάδα μέσω της Λυρικής Ποίησης. Η λυρική ποίηση ονομάζεται έτσι λόγω του οργάνου που το συνόδευε και αποτελούνταν από μικρά ποιήματα σε έκταση τα οποία εκφράζουν ανθρώπινα πάθη, συναισθήματα και σκέψεις. Περνώντας από την Λυρική Ποίηση φτάνουμε στον διθύραμβο, ο οποίος είναι υψίστης σημασίας για την εξέλιξη της μουσικής αλλά και του δράματος. Διασχίζοντας τον 5ο αιώνα, αρχίζουν να εισάγονται δεξιοτεχνικά στοιχεία στην μουσική και αυτή να χάνει την αξία της έναντι των εικαστικών τεχνών. Η πτώση της συνεχίστηκε και φτάσαμε στην εποχή που πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος, κατακτήθηκε η Ελλάδα από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και μεταφέρθηκε η Ρώμη στην Ανατολή όπου ονομάστηκε Νέα Ρώμη, Κωνσταντινούπολη. Οι Ρωμαίοι κατακτήθηκαν όμως, καλλιτεχνικά, από τους Έλληνες των οποίων το πνεύμα υπερίσχυε.
Ως εκ τούτου η μουσική των Ρωμαίων αποτελούνταν από στοιχεία Ελληνικά, Ετρουσκικά, και άλλα ανατολικά. Έτσι φτάνουμε στο Βυζάντιο, περνάμε στη Τουρκοκρατία με τα «παραδοσιακά» που μας αναγκάζουν να χορεύουμε σε κάθε εθνική επέτειο, και καταλήγουμε πού; Στα κομμένα δανεικά, στο ότι δεν ταιριάζουν αυτή με αυτόν, στον μυστικό συνδυασμό της, στην σεξομανή που «τον βλέπει και παθαίνει, ναι» και σε όλους εκείνους που λάμπουν σαν διάττοντες αστέρες για μια στιγμή και μετά εξαφανίζονται; Πού χάσαμε το νόημα και την ομορφιά της μουσικής; Πού χάθηκε η χαρά της ταύτισης του ακροατή με τον τραγουδιστή; Πού χάθηκε η ομορφιά της ποικιλίας μουσικών οργάνων τα οποία αγγίζουν τον δέκτη τους σε ποικίλα ακουστικά επίπεδα; Τι απέγινε η ποίηση και οι στίχοι, οι οποίοι τελικά γινόντουσαν τραγούδια;
Έχει χαθεί το νόημα της μουσικής. Αυτός ο γάμος ρυθμού και στίχων μετατράπηκε σε πρόστυχη ανάμειξη της ταχύτητας και της φτήνιας των καιρών. Χάθηκε και το νόημα της ψυχαγωγίας, από πολλούς τομείς και ως εκ τούτου και από αυτόν της μουσικής. Ήρθα σε έναν κόσμο που κάποτε ήξερε, μα ξέχασε. Που κάποτε ήθελε, μα κουράστηκε να ζητάει και παραιτήθηκε, αφέθηκε σε ό,τι του προσφέρθηκε και παραιτήθηκε. Δυστυχώς για τα παιδιά της ηλικίας μου, το βάρος τώρα είναι διπλάσιο. Πρώτα να ανακαλυφθεί ξανά τι είναι μουσική και να αναπτυχθεί ξανά μια υποτυπώδης αισθητική γύρω από αυτήν και δεύτερον, η νέα, πλέον, γνώση να κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές με σκοπό αυτές να εξελίξουν την γνώση τους γύρω από το αντικείμενο. Έτσι θα σταματήσει η παροντική παρακμή αυτού του τομέα ψυχικής και πνευματικής υγείας. Άλλωστε είναι γνωστό πως «την μουσική ακούνε πολλοί, μα φτάνει σε λίγους».
