Το αϋλο, άοσμο, άκομψο ψ ζούσε την πιο άγρια μοναξιά του κόσμου.
Περιφερόταν στον χρωματιστό γεμάτο μυρωδιές και κινήσεις γαλαξία, οκνηρό και μόνο, μπροστά από βιτρίνες. Ονειρευόταν να αποκτήσει πρόσωπο και μαλλιά που χύνονταν στους ώμους, χείλη που ξέρουν να γελούν και μάτια που δακρύζουν από συγκίνηση μπροστά στις ασχήμιες και τις ομορφιές του κόσμου αυτού.
Ήθελε να γονιμοποιήσει το συναίσθημα του και να γεννήσει ιδέες που θα άλλαζαν τον κόσμο, να του γνέψει το σύμπαν ρε παιδί μου για μια στιγμή έστω...
Κανείς δεν πρόσεχε ένα ψ, κανείς δεν άκουγε ένα ψ, κανείς δεν ονειρευόταν ένα ψ..
Εκείνη την μέρα ξύπνησε πάλι δύστροπο και θλιμμένο, περπατούσε στους εκκωφαντικούς δρόμους της πόλης, σέρνοντας το ψ του , έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο, χρόνια τώρα είχαν να του απευθυνουν τον λόγο ακόμα και να τον αγγίξουν.
Ένα μικρό ψ που αναζητούσε ένα παράθυρο να δανειστεί το θυρο και να προσθέσει ένα ι και έτσι αν κολλούσε πάνω του θα γινόταν ψ-ιθυρος.
Ψιτ, ψιτ εσύ του φώναξε ένα σπασμένο παράθυρο κάπου στο κέντρο της πόλης, έμοιαζε γερασμένο αλλά έμπειρο, η διαπεραστική ματιά του το μαρτυρούσε.
-Ναι ναι εσύ έλα κοντά, ξέρεις ακούω τις σκέψεις των ψ, ήμουν κάποτε και εγώ ένα ψ που ονειρευόταν ένα παράθυρο ή μάλλον ένα "θυρο", άκουγε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, υπήρχαν κι άλλα ψ που ονειρεύτηκαν το ίδιο όνειρο κι έγιναν ψίθυροι, αγάπησαν ένα παράθυρο κι ένωσαν τις ζωές τους για πάντα, ένα Ψ !!!
Το παράθυρο ξεκίνησε να του εξιστορεί την ζωή μετά το Ψ ,τις ιστορίες των ανθρώπων που ζούσαν μέσα και έξω από το παράθυρο , τα χρώματα του ουρανού και τις σειρήνες που το τρόμαζαν τις νύχτες..
Το ψ σκαρφάλωσε στο παράθυρο και άγγιξε τις ξύλινες γρίλιες του, η μυρωδιά της πόλης πρώτη φορά σκανδάλιζε τα ρουθούνια του, οι ιστορίες του παράθυρου έμοιαζαν με το όνειρο του ή μάλλον ήταν το όνειρο του.
Η ζωή του απόκτησε νόημα ξαφνικά, η διαδρομή από το σπίτι μέχρι το παράθυρο ποτέ δεν ήταν τόσο διασκεδαστική, τα χρώματα, τα αρώματα και οι ήχοι μεταφέρονταν μαγικά στην ψυχή του από τις εξιστορήσεις του παραθύρου, ξεκίνησε να ζει το όνειρο του μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου.
Ένα τόσο δα ψ που αγάπησε ένα παράθυρο που κάποτε ήταν ψ και εκεί από ψηλά κάθε μέρα και πιο πολύ αφομοιώνονταν ο ένας μέσα στον άλλο, ένα ψ που έγινε ψίθυρος. Έζησαν έτσι πολλά χρόνια
ψιθυρίζοντας την αγάπη τους στους περαστικούς, δαμάζοντας τις σειρήνες και τα χ όλου του κόσμου...
