Όλοι εμείς, οι σημερινοί τριαντάρηδες μοιάζουμε πολλές φορές σα να ταξιδεύουμε μ' ένα καράβι αγνοώντας και τον προορισμό και τη διάρκεια του ταξιδιού. Συνήθως χωρίς μηχανές, αφημένοι στις δυνάμεις της φύσης και της τύχης. Και πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα;
Μεγαλώσαμε πιστεύοντας στην υπεροχή της γενιάς μας...της γενιά του millenium...
Όλες οι πόρτες θα άνοιγαν μπροστά μας καθώς μπορούσαμε να σπουδάσουμε, να δημιουργήσουμε, να βολευτούμε, να παίρνουμε έναν καλό μισθό, να έχουμε καλές παροχές παιδείας, υγείας, πολιτισμού και παράλληλα να αλλάζουμε εικόνα και διάθεση ξοδεύοντας σε μαλλιά, νύχια, ρούχα, παπούτσια, κουρτίνες κλπ. Παράλληλα τα ξενυχτο-μπουζουκο-ταβερνο-μεζεδο-τσιπουράδικα μας ανέβαζαν στο θρόνο του γλεντζέ, καλοπερασάκια, νέο- Έλληνα που ξέρει τι θα πει ζωή...
Και η ζωή περνούσε έτσι απλά και όμορφα καταναλώνοντας φούσκες χρημάτων που σέρβιραν ως επιδόρπιο οι τράπεζες και εμείς μασούσαμε τόσο λαίμαργα και άπληστα ώσπου, αναπόφευκτο ήταν, κάποια στιγμή να μας κάτσουν στο λαιμό.
Και τώρα, αφού ανακαλύψαμε πως το επιδόρπιο δεν ήταν προσφορά του καταστήματος αλλά χρεώθηκε κανονικά στο λογαριασμό μας ψάχνουμε να βρούμε τους υπεύθυνους για να διαμαρτυρηθούμε.
Βγήκαμε ως αγανακτισμένοι, ως κακομοίρηδες, ως θύματα, ως τσαμπουκάδες, ως επαναστάτες που δεν πληρώνουν αλλά...τίποτα.
Ρίχτηκε και ο άμαχος πληθυσμός μπροστά – συνταξιούχοι, άνεργες μητέρες, παιδάκια που λιποθυμούν από ασιτία – αλλά...τίποτα!
Αγρίεψαν και οι μάχες των "άκρων" και πουλάνε πατριωτικές κορδέλες οι μεν και αντιεξουσιαστικά φρου φρου κι αρώματα οι δε αλλά και πάλι...τίποτα!
Πώς θα πρέπει να νιώθει κανείς μέσα σε αυτό το μπάχαλο πια;
Εμείς, ο καθένας ξεχωριστά πού είμαστε; Τι κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Μπορούμε να θυμηθούμε έστω με τι όνειρα και ανάγκες ξεκινήσαμε;
Για τους περισσότερους τριαντάρηδες σήμερα η ζωή τους αποδείχτηκε πολύ διαφορετική απ' ότι τη φαντάζονταν στα 20.
Και είναι λογικό όταν έχεις συνηθίσει να υπηρετείς συμφέροντα και προϊόντα τρίτων να βρίσκεσαι ξεκρέμαστος όταν το σύστημα γύρω σου καταρρεύσει.
Μέσα όμως στις δύσκολες συνθήκες αυτής της τόσο απερίγραπτης πραγματικότητας μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε κάτι που έχει παραμείνει εκεί για εμάς. Κάτι δικό μας. Μόνο δικό μας. Τον εαυτό μας. Τον μοναδικό και τόσο δικό μας εαυτό. Είναι ο μόνος που μας συντροφεύει από την αρχή έως το τέλος της ζωής μας και είναι ο μόνος που πρέπει να του δώσουμε λίγη παραπάνω σημασία απ' όλες τις έγνοιες μας.
Και δε θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια απ' ότι καταβάλλουμε για να ευχαριστήσουμε τους άλλους.
Μια στιγμή μόνο να σταθούμε οι δυο μας απέναντι και να κοιταχτούμε. Μια στιγμή μόνο για να θυμηθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι έχει ουσιαστική αξία για εμάς.
Να λυπηθούμε για τα χαμένα όνειρα και να γελάσουμε με νέα, τρελά όνειρα που φυτρώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Να θυμώσουμε για τις τρικλοποδιές που μας έβαλαν και να περηφανευτούμε που καταφέραμε να ξανασηκωθούμε και να προχωρήσουμε.
Να συμπονέσουμε τον εαυτό μας για τις λάθος αποφάσεις του παρελθόντος και να του φερθούμε ευγενικά όπως θα κάναμε με έναν καλό μας φίλο.
Τέλος να του υποσχεθούμε πως θα τον προσέχουμε περισσότερο από εδώ και στο εξής.
Κι ας χρειαστεί για όλα αυτά κάτι παραπάνω από μια στιγμή!
