Από το ποίημα της Κικής Δημουλά «Πέρασα»
Πόσο περίεργα παιχνιδια μας παίζει καμιά φορά η ζωή.. Σου έδωσα την καρδιά μου απλώχερα ευχαρίστως την πήρες, έβαλες ένα μαχίρι και την έκανες χίλια κομμάτια.. Πώς είναι δυνατόν να πόνεσε τόσο πολύ; Νόμιζα ήμουν πολύ μεγάλη πια για να πονέσω τόσο. Και όμως.. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που αποφάσισα να σε σβήσω.. Από το κινητό, τα μέιλ, τις φωτογραφίες.. από οπουδήποτε θα μπορούσα να βρω έστω την παραμικρή λεπτομέρεια που θα μου θύμιζε εσένα. Και κυρίως από το μυαλό μου. Η καρδιά άλλωστε δεν υπήρχε πια, έτσι που την είχες τσαλαπατίσει, έτσι όπως είχες μειώσει και εξεφτελίσει όλα της τα αισθήματα. Κόκκινο παντού.. Το κόκκινο του πόνου. Και όμως.. Ίσως κατάφερνα κάποια στιγμή να ξεγελαστώ πως δεν υπήρξες .
Πέρασε ο καιρός. Ο χρόνος, λένε, μπορεί να τα γιατρέψει όλα. Ευτυχώς δεν υπήρξε τίποτα που να μπορέσει να εισχωρήσει και να ταράξει την ηρεμία που είχα δημιουργήσει με την απομάκρυνση, τον εξοστρακισμό σου. Και όλα πήγαιναν καλά.. Ούτε καν που σε σκεφτόμουν. Μάλιστα, είχα αρχίσει και πάλι να χαμογελάω, ειλικρινά.
Πώς είναι όμως το ένστικτο... Γιατί τον τελευταίο καιρό εισχωρούσες πάλι και δηλητηρίαζες τις σκέψεις μου; Και να που σε βλέπω μπροστά μου, σε άλλη χώρα, στην οποία δεν ανήκεις.. Στη δική μου χώρα. Σε καταλαβαίνω αμέσως από τη μεγάλη σου μύτη. Ταράζομαι τόσο που ακούω την καρδιά μου και νιώθω σαν κάποιος να μου έχει ρίξει ένα δυνατό χαστούκι! Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα.. Και έρχεσαι και μου μιλάς! Τόσο «απλά».. «Γεια σου». Μέσα σε όλα που μου λες, τα οποία δεν με ενδιαφέρουν, γιατί το μόνο που κάνω όσο μιλάς είναι να καταριέμαι την τύχη μου.. Που επέλεξα τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα να βρίσκομαι στο ίδιο μέρος με εσένα, που σε ξαναβλέπω! Ω, πόσο θα ήθελα να μην σε ξαναέβλεπα. Ποτέ. Μου λες ότι λυπάσαι για την τροπή των πραγμάτων.. Ότι «έτσι είναι η ζωή»... Έτσι είναι η ζωή.. Το επαναλαμβάνω από μέσα μου.. Θυμώνω, γίνομαι κόκκινη, θέλω να σε χαστουκίσω..
Ξαναεπαναλαμβάνω... «έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι η ζωή». Μήπως και το πιστέψω πια. Δεν μπορεί εσύ, που μαζί σου πέρασα αυτές τις στιγμές, γεμάτες ποίηση, μαγεία, θάλασσα, αλάτι, πάθος, να μου τα εξεφτελίζεις όλα αυτά με ένα «έτσι είναι η ζωή». Και πάλι όλα κοκκινίζουν ξαφνικά. Το κόκκινο του θυμού. Εφόσον λοιπόν έτσι είναι η ζωή, θα μπορέσω να σε ξεπεράσω. Και θα πάψω να φοβάμαι την ανάμνηση σου. Γιατί, απλά, εσύ τα σκότωσες. Όλα. Και δεν έχω κανένα λόγο πια να είμαι λυπημένη. Ίσως έφτασε πια η στιγμή που «νυχτώνει σε σωστή ώρα».
σχόλια