Δύο χρόνια είχα να πάω σινεμά. Κάτι αυτό, κάτι η βροχή ξέχασα να "μην" πάρω ταξί αφού η προβολή τελείωσε.
Και πήρα.
Εξηγείς στον οδηγό ότι ακόμα βλέπεις αντί την Αλεξάνδρας την Καρένινα-επειδή θέλεις, όχι επειδή μόλις τελείωσε - ή σε πιάνει το φιλότιμο και σιγοντάρεις σε έναν - ανθρώπινο - διάλογο για τον καιρό/ ανεργία/ λίστα λαγκάρντ/ whatever sucks but call me επίκαιρο ;
Μ' έπιασε το φιλότιμο.
(Η ταινία μου άρεσε, όμως δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου.)
In fact, με το ζόρι ήμουν θεατής.
Ήμασταν στην αίθουσα πενήντα άτομα, αποκλείεται παραπάνω.
Η αίθουσα κανονική, ήχος άψογος.
Η τέλεια ευκαιρία λοιπόν να κατασπαράξουμε ποπ κορν με το στόμα ανοιχτό στα κραντσαρίσματα
Aν καταφέρουμε να μιλάμε κιόλας ή να ανοίγουμε 58 κουτάκια αναψυκτικών ταυτόχρονα και να τσουγκρίζουμε μεταξύ μας "γεια σου Βρε Μαράκι" (!!!) ακόμα καλύτερα!
(...σκέφτηκε μια παρέα στις πίσω σειρές, υποθέτω.)
Μα πώς μπορείτε; Πώς το κάνετε;
Αν νομίζεις ότι είμαι ξινή, μη διαβάσεις παρακάτω. It gets worse.No mercy.
Όπως οι υπόλοιποι 40 πληρώσαμε για να δούμε, έτσι πλήρωσαν και αυτοί.
Και αναρωτιέμαι ειλικρινά...ποιο το όφελός σου -αλλά και το κίνητρό σου (!!) - βρε παιδί μου, (επί πέντε, πέντε τα παιδιά), να ξεκουβαληθείς και να πληρώσεις μες στον παλιόκαιρο και 8 ευρώ για να δεις Άννα Καρένινα με άλλους 40 αγνώστους;
(αφήνω στην άκρη τους υπόλοιπους 40, αλλά και να μην τους αφήσω, έτσι κι αλλιώς, ήμασταν αόρατοι για την παρέα.)
Επίσης, όποιος είδε την Καρένινα φαντάζομαι έριξε γέλιο τρελό, αβάδιστα το ξαναέβλεπε on a rainy day να πάρει τα πάνω του, χαλάλι κι ο πονόκοιλος αφού ξεκαρδίζεται,ούτε που θυμάται από πότε έχει να γελάσει έτσι!!!
Η εν λόγω παρέα, φυσούσε ο Μιχαήλ Φιοντόροβιτς τη μύτη, έσκαζαν στα γέλια αυτοί.
Σκασμένη έφυγα...
Η παρέα πέρασε καταπληκτικά.
Τους ζηλεύω λοιπόν κιόλας, τους εύχομαι τα καλύτερα και μου απεύχομαι να τους ξαναπετύχω σε σινεμά...ευχή που αγκαλιάζει την υδρόγειο.
