Πιο πολύ γράφω τα παρακάτω σαν ντοκουμέντο της σημερινής μου σκέψης, ώστε αργότερα στο μέλλον εάν αλλάξω μυαλά και αποτύχω να ξέρω ότι τουλάχιστον κάποτε είχα μαχητική διάθεση.
Δε ξέρω από τι ακριβώς πάσχω, αντιμετωπίζω όμως τα συμπτώματα του προβλήματός μου σχεδόν κάθε μέρα. Θέλω να δράσω, ξέρω ότι πρέπει να ξεκουνηθώ, αλλά δε μπορώ...ακόμα. Κάτι μέσα μου πολτοποιεί οτιδήποτε δημιουργικό πεταρίζει προσπαθώντας να απογειωθεί. Δεν υπάρχει εξαίρεση, οτιδήποτε μυρίζει φρεσκάδα ψοφάει μέσα μου πριν καλά καλά καρδαμώσει. και το χειρότερο είναι ότι αυτή η τεράστια σιδερένια μπότα που λιώνει τα πάντα και εμφανίζεται πάντα την κατάλληλη στιγμή, βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου. Δηλαδή, δε θα την ξεφορτωθώ ποτέ ακόμα και αν μετακομίσω στον παράδεισο.
Σκέψεις σαν και αυτή με στέλνουν στην απομόνωση και στη δίνη της απραγίας. Το ένα φέρνει το άλλο και όλα μαζί την κατάθλιψη και την μιζέρια. Δε μπορώ να δεχτώ ότι εγώ φταίω για το αδιέξοδο της ζωής μου γιατί το βάρος της προσωπικής ευθύνης είναι τόσο δυσβάσταχτο, που ξέρω ότι δε θα καταφέρω να το διαχειριστώ και θα καταρρεύσω μια και καλή. Όμως εδώ παίζονται όλα. Δέχεσαι το λαχνό σου και προχωράς ή δεν αποδέχεσαι τη τύχη σου και κάθεσαι κάτω για να εξηγήσεις το γιατί και το πως. Και όσο εσύ κάθεσαι με τον χαμένο λαχνό στο χέρι προσπαθώντας να βρεις την αιτία βλέπεις κάποιον άλλον να περνά τρέχοντας από μπροστά σου κυνηγώντας τον σκοπό.Το παράδειγμα με τα δυο παιδιά από κατεστραμμένες οικογένειες περιγράφει ακριβώς αυτό. Ο ένας το έριξε στα ναρκωτικά, ο άλλος στον εθελοντισμό. Τόσο απλουστευτικά, τόσο ωμά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι γεγονός, ότι προβληματικοί καιροί, προσφέρονται ως ιδανική πρόφαση για καθησυχασμό. Δείχνεις το πρόβλημα που δείχνουν όλοι, άρα ξέρεις τι φταίει, άρα κάθεσαι για να το παρακολουθείς, ως παρατηρητής κριτής, να αλλάζει. Αυτό δεν είναι; Αν έκανες το ίδιο σε καιρούς ευημερίας όλοι θα σε πέρναγαν για τεμπέλη και ανέυθυνο. Τωρα, αρκει να ξέρεις πάνω κάτω την αρνητική επικαιρότητα για να μπορείς να δικαιολογείς την κατάστασή σου (βρισίδι, αναστεναγμούς, χιούμορ, σαρκασμός - όλα παίζουν το ρόλο τους) και έχεις αυτόματα το πάσο για να συνυπάρχεις μαζί με τους υπόλοιπους ως κατατρεγμένος πλην φιλότιμος και εργατικός πολίτης. Όλα τα άλλα είναι δευτερευούσης σημασίας.
Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι αρνείσαι να παίξεις μπάλα. Κάθεσαι στην κερκίδα και φωνάζεις τους παίχτες να βάλουν κανα γκολ. Γιατί δε βγάζεις το ατσαλάκωτο τζινάκι σου να φορέσεις κάτι πιο βολικό και αεράτο για να παίξεις και συ μπάλα ρε φίλε; Αφού βλέπεις ότι οι παίχτες δεν σε ακούνε, πάρε ένα τόπι, μάζεψε μερικούς φίλους και τράβα σε καμια αλάνα να τα κάνεις όπως τα σκέφτεσαι. Γιατί δεν το κάνει αυτός και δεν το κάνω και γω; Γιατί ειμαστε μπέμπηδες, γιαυτό. Συνηθίσαμε να τρωμε μπακλαβά και παγωτό στα κρεβάτια μας παίζοντας videogames (άντε και διαβάζοντας) επειδή δε μπορούσαμε να σουρθούμε μέχρι την κουζίνα και να απλώσουμε το ξερό μας να πάρουμε ένα πιάτο να φάμε στην τραπεζαρία σαν άνθρωποι. Ίσως οι μανάδες μας λάτρευαν να μας κανακεύουν, ίσως δεν ξέρανε, ίσως, ίσως... Το θέμα είναι ότι σε κάθε πτυχή της ζωής μας λειτουργούσαμε σαν μαμάκηδες. Και μάλιστα σαν μαμάκηδες που δεν έμαθαν να σέβονται τη μάνα τους αργότερα τουλάχιστον. Έμαθαν μόνο να παίρνουν. Τώρα, εν μέσω κρίσης, γιατί να γίνουμε ξαφνικά άντρες;
Ακουγομαι πολύ σκληρός και άδικος. Μπορεί! Όμως αναφέρομαι πρωτίστως στον εαυτό μου, οπότε έχω το δικαίωμα να κάνω τη διάγνωσή μου για να καταφέρω να αλλάξω. Αν κάποιος δει τον εαυτό σου μέσα σε αυτές τις γραμμές, ας ακολουθήσει το δρόμο της δράσης. Και η δράση δεν είναι η αντίσταση όπως νομίζουν οι περισσότεροι, η δράση είναι η δημιουργία. Η αντίσταση είναι μια εσωτερική αντίδραση, η δημιουργία είναι μια εξωτερική δράση. Πιάνετε τη διαφορά; Το ένα μεταφέρει την ενέργεια απο έξω προς τα μέσω, το άλλο από μέσα προς τα έξω. Και αν καταφέρουμε να απεγκλωβίσουμε το δημιουργικό μας εγκέφαλο, τότε δε θα μείνει χώρος για ανάγκη αντίδρασης αφού δε θα μας ενδιαφέρει πια η ερμηνεία του έξω αλλά η έκφραση του μέσα. Ακούγεται πολύ διανοουμενέ αυτό. Θα το πω αλλιώς. Αντί να κάνεις το εμπόδιο στην είσοδο του κακού, κάνε τη γέφυρα στην είσοδο του καλού. Αυτό ακούγεται ακόμα πιο σοφιστικέ. Τελοσπάντων, το θέμα είναι να βγούμε έξω και να ξεκινήσουμε να κάνουμε πράγμα. Να βγούμε έξω να συντονιστούμε και να δέντρα στις καμμένες εκτάσεις, να φυτέψουμε στους δρόμους, στις πλατείες, στις αυλές μας. Να καθαρίσουμε τις ακτές, να φτιάξουμε ποδήλατα και να τα χαρίσουμε, να δημιουργήσουμε εστίες πολιτισμού, να προβάλλουμε ανεξάρτητα ντοκιμαντέρ σε κάθε γωνιά της πόλης μας, να οργανώσουμε συναυλίες και ρεφενέδες στις πλατείες, να οργανώσουμε ποδηλατοβόλτες, να δημιουργήσουμε άτυπα σχολεία, να δημιουργήσουμε τη δικιά μας πρωτωγενή παραγωγή, να προωθήσουμε τα δικά μας Ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό κοκ. Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι και ας μη μας κάτσει! Αλλά να το δοκιμάσουμε!
σχόλια