Θα μου πει κανείς και εύλογα, "κοπέλα μου, ας είχαμε δουλειά και ο,τιδήποτε από τα δύο καλό θα ήταν. Δυστυχώς είναι γραμμένο στο ανθρώπινο DNA να παραπονιέται για το οτιδήποτε, όταν
έχει πετύχει τον προηγούμενο στόχο του. Ζω στο εξωτερικό (Πορτογαλία, από τη μία χώρα της κρίσης στην άλλη- μη με ρωτήσετε πως και γιατί, απλά οι Ίβηρες εκτίμησαν το βιογραφικό μου και όχι τις ανύπαρκτές μου διασυνδέσεις), όπου θαυμάζω την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων όσον αφορά το εργασιακό ζήτημα. Σπάνια τύχαινε, ακόμα και σε περιόδους παχέων αγελάδων, να ακούσω ανθρώπους στην Ελλάδα να συζητούν για το ποιόν της δουλειάς τους ή για το αντικείμενό της.
Άμεσο αποτέλεσμα προφανώς της "επιλογής εργασίας ή προηγούμενων σπουδών βάσει αρεσκείας" (ειρωνεία). Αυτή όμως η προσέγγιση προσφέρει απίστευτη αποδοτικότητα και παραδειγματισμό. Αν και ο ωχαδερφισμός καλά κρατεί και εκεί.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις απομόνωσης λόγω κακής ή ελλιπούς αποδοτικότητας.
Aλλά τέτοια κατάθλιψη, πρώτη φορά έχω συναντήσει. Και ποιος δεν έχει βρεθεί μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή οποιοδήποτε άλλο εργασιακό background με το ύφος: "I have no idea what I am doing". Kαι αν μετέφερε τα προβλήματα αλλού, είχε ένα μέτρο. Θα ακουστώ τέρμα γραφική, αλλά δε χρειάζονται μόνο τα εφόδια και οι γνώσεις. Χωρίς ελάχιστη αισιοδοξία κλαφ'τα Χαράλαμπε. Η μιζέρια είναι διεθνές φαινόμενο τελικά, όπως και η ανικανοποίητη φύση... όντας άνεργος ή μη...
σχόλια