Είμαστε σε μια μάλλον περίεργη εποχή. Όχι απαραίτητα δύσκολη,σίγουρα όμως διαφορετική από αυτή που φανταζόμουν και εγώ και αρκετά παιδιά της γενιάς μου. Ίσως είναι και το γεγονός ότι συμπίπτει με μία εποχή γενικότερων αλλαγών,μιας και είναι η φάση του απογαλακτισμού απο το οικογενειακό περιβάλλον .Δυστυχώς η τωρινή οικονομική συγκυρία εκ πρώτης όψεως το κάνει λίγο πιο δύσκολο,ή μήπως όχι;
Είναι φορές που σκέφτομαι τη ζωή μου,τη ζωή των γνωστών και φίλων,κάνοντας κάποιες φορές και κάποιες συγκρίσεις. "Πού βρίσκομαι εγώ σε σχέση με τους άλλους;" Νομίζω ότι πολύς κόσμος το κάνει αυτό,έστω και ασυνείδητα. Έχω λοιπόν φίλους που δουλεύουν κανονικά,φίλους που δουλεύουν part-time, φίλους που είναι άνεργοι. Κάποιοι τυχεροί δουλεύουν πάνω σε αυτό που σπούδασαν και αγαπούν, άλλοι προσπαθούν να χωρέσουν τα όνειρα τους σε δουλειές που δεν τους αρέσουν, προσβλέποντας σε κάτι καλύτερο στο μέλλον. Διάφοροι τύποι ανθρώπων, διαφορετικές νοοτροπίες, διαφορετικά βιώματα για τον καθένα.
Πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο είμαστε μια γενιά κακομαθημένη κατά βάση-ή καλομαθημένη αν το θέλετε-,μια γενιά που λίγο πολύ τα είχε στο πιάτο όλα (τα υλικά αγαθά κυρίως). Δεν κουραστήκαμε για πολλά πράγματα, το φαγητό δεν μας έλειψε ποτέ από το σπίτι, κατοχές, χούντες κλπ τα ακούγαμε μόνο σαν ιστορίες από τους γονείς μας και τους παππούδες μας.
Από την άλλη νομίζω πως έχουμε κάποια χαρακτηριστικά που έχω την αίσθηση ότι εξέλειπαν από προηγούμενες γενιές. Αυτό το "ολα στο πιάτο" μας έκανε απαθείς, ίσως λίγο αλαζονικούς, ίσως λίγο "στον κόσμο μας". Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Μας "υποσχέθηκαν" πολλά, ζώντας σε μία κοινωνία όπου κυριαρχούσε η αφθονία. Τα πτυχία μάς "εγγυούνταν" τη σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, τον παχυλό μισθό, την άνεση στη ζωή μας, το πάσει θυσία νησάκι μας το καλοκαίρι, τα ακριβά μας ρούχα ή τουλάχιστον έτσι μας είχαν κάνει να πιστεύουμε. Και έσκασε η κρίση και ξεφούσκωσε όλο αυτό το παραμύθι. Νομίζω ότι δεν έχουμε συνέλθει ακόμα από το σοκ, ότι ακόμα είμαστε σε φάση συνειδητοποίησης,δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια απάθεια. Ή απλά υπάρχουν ακόμα "έτοιμα" στην τράπεζα και δεν μας έχει αγγίξει η κρίση σε ανησυχητικό βαθμό.
Αυτό που μου κάνει όμως πραγματικά εντύπωση είναι το ότι εν τελει βλέπω πολλά παιδιά μπερδεμένα. Παιδιά που άλλα ήθελαν να κάνουν και άλλα κάνουν στην ζωή τους τελικά,παιδιά που σπουδάζουν σε σχολές και αντικείμενα εντελώς αδιάφορα για αυτά,απλά και μόνο γιατί αυτό "έχει ζήτηση","θα έχει σίγουρο μισθό" ή απλά γιατί αυτό αποφάσισαν η μαμά και ο μπαμπάς ότι θα είναι καλύτερο για το παιδί τους. Ξεχνώντας όμως μία συνιστώσα. Το ίδιο το παιδί. Ακόμα θυμάμαι μια θεία μου από το χωριό, να μου λέει "οικονομικά να σπουδάσεις αγόρι μου,εκεί είναι τα λεφτά!Δεν είδες και τον πατέρα σου πόσο καλά τα κατάφερε?" Εμένα φυσικά δεν μου έπεφτε λόγος σε όλο αυτο, λες και δεν επρόκειτο για τη δική μου ζωή.Αλλά ακόμα, ξεχνούσαμε και πόσο διαφορετικές εποχές ήταν εκείνες,σε σχέση με αυτές που διανύουμε τωρα. Δε νομίζω ότι υπάρχει η δυνατότητα σωστής σύγκρισης.
Όλα αυτά τα χρόνια ξεχάσαμε ότι πρέπει να ακολουθούμε τις κλίσεις μας,τα ταλέντα μας, κρύψαμε βαθιά μέσα μας το ένστικτο μας και αφεθήκαμε να μας οδηγούν άλλοι, χωρίς να σκεφτόμαστε παρά πηγαίνοντας με την μάζα,με τον όχλο, μόνο και μόνο για μην διαφέρουμε, μόνο και μόνο για να είμαστε "in " και γαμ..τοι. Όλα για την εικόνα, χωρίς να κοιτάμε το μέσα μας. Και τώρα έχουμε σαστίσει γιατί βλέπουμε όλο αυτό να γκρεμίζεται, να μην έχει πια τη σημασία που του δίναμε αλλά αντιθέτως σιγά σιγά να αναθεωρούμε. Όσοι τουλάχιστον έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν πρώτα από όλα στον εαυτό τους. Μια γνωστή μου, έχει πει πολλές φορές ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Ευκαιρία για πολλά πράγματα, και η αλήθεια είναι ότι για πολύ καιρό δεν μπορούσα για ποιό λόγο θα μπορούσε να ισχύει αυτό. Με τον καιρό όμως αρχίζω να συμφωνώ όλο και περισσότερο μαζί της. Είναι ευκαιρία να ξεφύγουμε από την τηλεόραση,την καφετέρια, το ατελείωτο και άσκοπο σερφάρισμα στο ίντερνετ και να βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει. Να αρχίσουμε να δημιουργούμε ,να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε πάλι όπως ονειρευόμασταν όταν ήμασταν παιδιά, να αρχίσουμε να δοκιμάζουμε πράγματα χωρίς να το φόβο της αποτυχίας (γιατί μην ξεχνιόμαστε,πρέπει να είμαστε και τέλειοι σε ολα :P). Ίσως θα μπορούσαμε να ψάχνουμε εναλλακτικές, εφόσον δεν βρίσκουμε δουλεια. Ίσως μπορούμε εμείς να δοκιμάσουμε να δημιουργήσουμε τη δουλειά. Δεν έχουμε να χάσουμε και πολλά,ειδικά όσοι από εμάς είναι άνεργοι. Ευκαιρίες υπάρχουν καθημερινά εκεί έξω. Ας απλώσουμε το χέρι μας και ας τις αρπάξουμε λοιπόν!
σχόλια