Το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι έκανε την εμφάνιση του. Την πήρε σφικτά αγκαλιά και της σκούπισε τα τελευταία δάκρυα από τα μάτια της. Εκείνη αφηνόταν στην αγκαλιά και τα χάδια του. Η θάλασσα μπροστά της απέραντη όπως οι επιθυμίες της.
Περπατούσε στην ακροθαλασσιά. Μόνη παρέα με τις σκέψεις της. Όπως συνήθιζε να κάνει από μικρή. Θυμάται πάντα τον εαυτό της, σε μια γωνία να φοράει τα ακουστικά και να γράφει στίχους. Να ονειρεύεται και να ταξιδεύει με καπετάνιο τη φαντασία της. Απόμακρη, ονειροπαρμένη και σκεπτική….βάδιζε σε ένα κόσμο που η ίδια είχε φτιάξει.Κανείς δεν μπορούσε ποτέ να την καταλάβει…να πιάσει το σφυγμό των σκέψεων της. Το ήξερε. Ήταν διαφορετική. Αυτό της έλεγαν πάντα από όταν ήταν μικρή.
Σταμάτησε. Κοίταξε το απέραντο της θάλασσας. Ο άνεμος έπαιρνε πίσω τα μαλλιά της και χάιδευε το πρόσωπο της. Οι σκέψεις της , έρμαια της στιγμής, στροβιλίζονταν γύρω από το μυαλό της και τάραζαν την ηρεμία της. Αυτό που ζητούσε πάντα ήταν το απλό….γιατί πίστευε ότι στην απλότητα βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί αν και κανείς δεν την κοιτάζει. Όλοι κυνηγούν ένα ανύπαρκτο θησαυρό στην πολυπλοκότητα. Και όμως κάνουν λάθος.
Οι φωνές και τα γέλια κάποιων παιδιών απόσπασαν για λίγο την προσοχή της αλλά οι σκέψεις της ήταν πιο δυνατές. «Ποιος είναι αυτός που θα μας πει τι είναι σωστό τι λάθος;» της ψιθύρισε το θαλασσινό αγέρι. Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που θα μας πει τι είναι σωστό τι λάθος; Και εμείς γιατί θα πρέπει να τον ακούσουμε; Ακόμα και μέσα μας γίνεται μια αδυσώπητη μάχη χωρίς έλεος κατακερματίζοντας τα σωθικά μας. Το Ένστικτο είναι όμως πάντα αυτός που βγαίνει νικητής φωνάζοντας θριαμβευτικά : «στα έλεγαααααα μα δε με άκουγες»
Συμβούλιο συγκάλεσε η Λογική..κουράστηκε από τα τερτίπια της Καρδιάς που συνέχεια άκουγε τι της έλεγαν οι Επιθυμίες και αποσυντόνιζαν το Μυαλό και τις Σκέψεις της. Το Ένστικτο είχε πλέον σηκώσει τα χέρια ψηλά. Το Δίκαιο είχε μαζέψει τα μπογαλάκια του και ήταν έτοιμο να φύγει μακρυά…δεν του άρεσε να το παραμελούν. Φασαρία είχε τρυπώσει ανάμεσα τους και το μόνο που ακούγοντας ήταν οι Φωνές μπερδεμένες μεταξύ τους.
Ο παφλασμός από τα κύματα την έκαναν να πεταχτεί πάνω…το μέσα της είχε γίνει άνω κάτω και αυτή κάπου ανάμεσα στις σκέψεις και την πραγματικότητα προσπαθούσε να διατηρήσει τις ισορροπίες της. Η Ψύχρα την προκάλεσε να μαζευτεί σε ένα κουβάρι…το κεφάλι και οι σκέψεις τις μπερδεμένες. «Γιατί άραγε να παρακούει το Ένστικτο της; Αφού πάντα αυτό έχει δίκιο…και αυτό ξέρει»…..
Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε…η Φασαρία σταμάτησε και όλοι σώπασαν. Η Λογική πήρε το λόγο..το Μυαλό δίπλα της κοίταζε αυστηρά την Καρδιά και τις Επιθυμίες. Τα Όνειρα είχαν σουφρώσει σε μια σκοτεινή γωνία και περίμεναν να δουν τη συνέχεια. Ακόμα και η Ώρα είχε μείνει ακίνητη. Ο Παρορμητισμός πήρε την Απόπειρα αγκαλιά προκειμένου να παραπονεθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Η Λογική είχε ήδη δεχτεί την επίσκεψη της Αγανάκτησης και ήταν καιρός πια να επιβάλλει τάξη.
Η Καρδιά και οι Επιθυμίες άκουγαν με σκυμμένο το κεφάλι τις Κατηγορίες. Μόνο ο Παρορμητισμός έτρεχε πάνω κάτω και χοροπηδούσε. Όλοι γνώριζαν ότι ήταν ζωηρός και έτσι τον άφησαν να κάνει τα τερτίπια του γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ακούει.
Η Ώρα κουράστηκε να κάθεται και αποφάσισε να φύγει αφού πέρασε από μπροστά τους. Η Ετυμηγορία βγήκε «Ένοχοι. Αδιόρθωτοι εξ’αμελείας». Η Ποινή τους πρότεινε να την εξαγοράσουν και έτσι θα μπορούσαν να αφεθούν ελεύθεροι…με περιοριστικούς όρους…όσο μπορεί να είναι για την Καρδιά και τις Επιθυμίες. Άνοιξαν την πόρτα, όλοι βγήκαν έξω….το Ένστικτο τους κοίταξε και πριν αποχωρήσει τους είπε « Να με ακούτε…γιατί όποιος δηλώνει ανυπακοή σε μένα το πληρώνει με χρόνο»……..το τελευταίο που ακούστηκε ήταν η πόρτα που έκλεινε.
Πετάχτηκε πάνω. Ένα σφίξιμο στο στομάχι την έκανε να βγει ατάκτως από τις σκέψεις της. Η ώρα είχε περάσει…ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει και να φλερτάρει με τη θάλασσα έτοιμος να παραδοθεί για μια ακόμα νύχτα στην δροσερή αγκαλιά της. Τα μάτια της είχαν στεγνώσει. Έφτιαξε τα μαλλιά της και σηκώθηκε. Είχε πολλά πράγματα να κάνει και δεν έπρεπε να χάσει άλλο χρόνο. Πήρε τις Σκέψεις της και ξεκίνησε. Δίπλα της –όπως πάντα- το Ένστικτο… «όποιος δηλώνει ανυπακοή σε μένα το πληρώνει με χρόνο» της ψιθύρισε.
Δεν απάντησε, μονάχα χαμογέλασε…
