Κάγκελα, λουκέτα, κανόνια παντού!
Τα δημοσιονομικά αδιέξοδα που διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες εξώθησαν την ελληνική οικονομία προ του θλιβερού διλήμματος ευρώ ή δραχμή Το οποίο ήρθε να προστεθεί σε μια σωρεία αντίστοιχων όπως Μαραντόνα ή Πελέ, Βίσση ή Βανδή, Μύκονος ή Σαντορίνη, ΟΣΦΠ ή ΠΑΟ, μπύρα ή ούζο ισπανικό ή στα τέσσερα;
Τι; Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει θέση σε αυτά τα αδυσώπητα διλήμματα και εγώ που τα επαναφέρω είμαι γραφικός;
Πάρτα να μην στα χρωστάω!
Κάνοντας βόλτα στην παραλία των Παξών με σταματούσαν οι κοτεράδες και ζητούσαν την γνώμη μου, για τα οικονομικά. Τους είχες συγκινήσει προηγούμενο άρθρο μου για το γλειφομούνι.
Είναι αρκετοί, από όσο κατάλαβα, όσοι θεωρούν ότι η κάθαρση στην περίπτωση της ελληνικής τραγωδίας θα πρέπει να δανειστεί στοιχεία από το προ δεκαετίας αργεντίνικο δράμα.
Αυτή η προβολή, βέβαια, δεν είναι όσο επιτυχής φαίνεται εκ πρώτης, διότι η Ελλάδα του 2013 και η Αργεντινή του 2001 είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι οι οποίοι κατέρρευσαν. Αλλά αυτά τα πράγματα είναι αυτονόητα για εμένα που μετά από το νόμπελ μαλακίας , θα πάρω από ένα στα οικονομικά και την λογοτεχνία.
Επειδή όλα γίνονται πιο κατανοητά όταν τα ανάγεις στο ποδόσφαιρό, εκτός ίσως από το ίδιο το ποδόσφαιρο, θα στο κάνω εγώ λιανά.
Άλλα χαρακτηριστικά έχει ο Μέσι άλλα ο Καραγκούνης, συμφωνείς;
Οι ομοιότητές τους σταματούν στο ότι είναι κοντοί, μπαλαδόφατσες και αρχηγοί των ομάδων τους. Από το σημείο αυτό και έπειτα ανοίγεται ένα χάος διαφορών! Αν, δηλαδή, αμφότεροι βρεθούν, αντιμέτωποι με την ίδια ποδοσφαιρική φάση και ο Μέσι ξεγλιστρήσει σαν σίφουνας, δεν σημαίνει πως μπορεί να το κάνει και ο Τυπάρας, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι χωρίς να πέσει στο έδαφος μετά από διπλό τόλουπ.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο για τον Καραγκούνη να γίνει Μέσι ή για τον Μέσι να γίνει Καραγκούνης αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Μου λείπει η Βίκη Φλέσσα! Άσχετο αλλά ήθελα να το πω.
Λοιπόν, πίσω στην πραγματικότητα. Με αφορμή κάποιες σημαντικές ομοιότητες, μεταξύ των δυο οικονομιών, σε άρθρο του, ο νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκμαν, υποστήριξε κάποτε ότι υπάρχουν πιθανά οφέλη, από μια ηρωική έξοδο από το ενιαίο νόμισμα και στήριξε την άποψή του στο ότι όταν ξεσπούσε η κρίση της Αργεντινής -η χώρα τελούσε υπό καθεστώς σταθερής ισοτιμίας- οι εξαγωγές της χώρας του ταγκό και της μπριζόλας, μόλις που ξεπερνούσαν το 10% του ΑΕΠ, ενώ σε διάστημα λίγων χρόνων μετά την υποτίμηση του νομίσματος, είχαν υπερδιπλασιαστεί. Η Ελληνική οικονομία μεσούσης της κρίσης και με σκληρό ευρώ, κερδίζει ήδη το 25% του ΑΕΠ της από εξαγωγές. Μια πιθανή, λοιπόν, επιστροφή σε ένα μαλακό εθνικό νόμισμα, θα εκτόξευε τις ελληνικές εξαγωγές στα ουράνια.
«Bingooo!!!»
«Ποιοι είναι αυτοί που λένε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να εξάγει ικανοποιητικά;» αναρωτήθηκε ο κύριος Κρούγκμαν. Πέρασαν μήνες από το άρθρο του αυτό αλλά εγώ τώρα αποφάσισα απαντήσω. Ξέρεις γιατί;
Γιατί όποιος αναβάλει την ικανοποίηση γίνεται μετρ της επιθυμίας!!!
Και πάλι, λοιπόν.
Λοιπόν, παρόλα όσα ισχυρίζονται πολλοί, ανάμεσα τους και διαπρεπείς οικονομολόγοι, η Ελλάδα δεν μπορεί μιμούμενη την Αργεντινή να ακολουθήσει την ίδια πορεία εξόδου από την Κρίση, την υιοθέτηση δηλαδή ενός υποτιμημένου νομίσματος το οποίο θα την καταστήσει ανταγωνιστικότερη;
Τρεις είναι οι θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ της Ελλάδας του 2013 και της Αργεντινής του 2001.
Πρώτον, η Ελλάδα δεν δύναται να αξιοποιήσει τις εξαγωγές για να απορροφήσει τις συνέπειες της κρίσης, στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό με την Αργεντινή, διότι σε αντίθεση με την Albiceleste του 2001, οι δικοί μας εξαγωγικοί τομείς δεν αφορούν προϊόντα και υπηρεσίες για τα οποία υπάρχει έντονη διεθνής ζήτηση. Κοινώς, αυτά που πουλάμε δεν έχουν μεγάλο σουξέ! Δεν έχουμε βιομηχανία, υπηρεσίες, ανανεώσιμες πηγές, ποδοσφαιριστές, κοκαΐνη. Τίποτα!
Επίσης, σε αντίθεση προς το παράδειγμα της Αργεντινής που μπόρεσε να εκμεταλλευτεί παρασιτικά την οικονομική εκτόξευση της Selesao, οι δικοί μας γείτονες δεν διαθέτουν αξιόλογο κεφάλαιο, το οποίο θα μπορούσε να απορροφήσει ό,τι τέλος πάντων παράγουμε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι γείτονές μας, στην παρούσα ιστορική φάση ούτε ποδόσφαιρο έχουν, με μόνη εξαίρεση την Τουρκία, οι σχέσεις μας με την οποία όμως είναι αντίστοιχες με εκείνες του Μπιτ-Μπιτ και του Κογιότ, του Αρναούτογλού και του Περρή, του Πρετεντέρη και της αλήθειας.
Δεύτερον, το καφενείο η Ελλάς σε αντίθεση με την χώρα των ασημένιων βουνών(Argentina) -που μόνο τέτοια δεν έχει- δεν διαθέτει πια εθνικό νόμισμα, συνεπώς, εάν διαλέξει ή εξωθηθεί να βγεί εκτός Ευρωζώνης (να μπει στο κελί) , θα πρέπει εκ των πραγμάτων, να εφεύρει ένα.
Αυτό ήταν τόσο δύσκολο να το αξιολογήσει ο μουσάτος νομπελίστας;
Και καλά αυτός λέει ότι μαλακία του κατέβει η κυρά Κρούγκμενα δεν του είπε καμιά κουβέντα;
Όσο εύκολη ακούγεται, ή έκδοση νομίσματος, τόσο δύσκολη είναι, σε πρακτικό επίπεδο. Στην περίπτωσή μας, οι πρακτικές λεπτομέρειες της επανέναρξης κυκλοφορίας εθνικού νομίσματος, οι οποίες θα πρέπει να διευθετηθούν, θα πάρουν πολύ καιρό μέχρι να αποπερατωθούν.
Ας σκεφτεί κανείς το χάος που θα ακολουθούσε με τα ΑΤΜ κλειστά, ένα εκατομμύριο όπλα στα ελληνικά σπίτια και την ομάδα ΔΙΑΣ στα Everest! Εδώ δεν μπορούμε να προβούμε σε κάθαρση στον χώρο του ποδοσφαίρου μας έχετε ικανούς για τόσο θεμελιακές αλλαγές; Ακούς εκεί νέο νόμισμα; Πάνω που άρχισα να συνηθίζω το ευρώ. Η γιαγιά μου ποτέ δεν το έμαθε μέχρι και σήμερα μιλά με όρους χρυσής λίρας.
Ακόμα όμως και εάν παραβλέψει κάποιος την πρακτική δυσκολία του θέματος, θα πρέπει να συνεκτιμήσει ότι από την έναρξη της Κρίσης και προ του φόβου της επαναφοράς στη δραχμή εξαφανίστηκαν καταθέσεις, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων, από τις ελληνικές τράπεζες. Αυτές βρίσκονται είτε στο εξωτερικό, είτε μέσα σε μαξιλάρια, ψυγεία, φριτέζες. Ο παππούς μου έχει φυτέψει τον κήπο με καρότα, λάχανα και πενήντα χιλιάδες ευρώ. Φαντάζεστε να φυτρώσουν;
Σε κάθε περίπτωση, η ενδεχόμενη εισαγωγή νομίσματος και η παράλληλη κυκλοφορία εντός των τειχών των παλιών ευρώ θα προκαλέσει ανεξέλεγκτο πληθωρισμό και υποβάθμιση του νέου νομίσματος. Ποιος δεν θα μπει στον πειρασμό να πληρωθεί σε ευρώ;
Τρίτον και σημαντικότερον, η Ελλάδα σε αντίθεση με την Αργεντινή είναι τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια κομμάτι της ευρωπαϊκής ιστορίας, τα τελευταία τριάντα εξ’ αυτών μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της UEFA, ενώ από το 2002 είναι μια εκ των ιδρυτών της Ευρωζώνης.
Μια πιθανή αποβολή, με κόκκινη κάρτα, από το ευρώ δεν θα μας στερήσει την ιστορία ή την γεωγραφική γειτνίαση με την Ευρώπη αλλά ενδεχομένως να υποχρεώσει τη χώρα να ορθώσει οχυρωματικά τείχη στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και κεφαλαίων, ενέργεια που αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της ένωσης και προάγγελο εξόδου από αυτήν.
Αυτό μας έλειπε! Αν η έξοδος από το ευρώ συνεπάγεται και αποπομπή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κλάφτα Θεόφιλε Καρασαββίδη! Ο αντίκτυπος μιας τέτοιας εξέλιξης δεν μπορεί παρά να προκαλέσει παγκόσμια αναστάτωση, το μέγεθος της οποίας δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ούτε από τον πραγματικό Μέσι.
Λέτε μετά να μην έχουμε δικαίωμα συμμετοχής σε Champions League και Eurovision; Δεν τολμώ να το σκεφτώ. Εσείς;
Εντάξει να μας στερούν τον άρτο, αλλά όχι και τα θεάματα!
