Νέα Υόρκη, Κυριακή 14 Φεβρουαρίου
Οι νιφάδες του χιονιού έξω απ’ το παράθυρό μου δεν έπεφταν, παρά χόρευαν χαοτικά προς όλες τις διευθύνσεις μαρτυρώντας τα συνήθως αόρατα καπρίτσια του αέρα. Ήταν Τετάρτη πρωί και είχε πράγματι αρχίσει η χιονοθύελλα, της οποίας είχαν προηγηθεί τρομερές εκτενείς ανακοινώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για μέρες, με σκοπό να πεισθούμε για την ανάγκη κατ’ οίκον περιορισμού την ημέρα της άφιξής της. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν δημιουργώντας αυτήν τη γλυκιά και σπάνια συνθήκη που σε υποχρεώνει λυτρωτικά να μείνεις σπίτι μέρα εργάσιμη. Και δουλειά να καταλήξεις να κάνεις, έχει μια αίσθηση πιο ανάλαφρη… Στο σπίτι με τις συγκατοίκους επικρατούσε ατμόσφαιρα συνενοχής σε ζαβολιά, όπως τις μέρες στο σχολείο που έβρεχε και περνούσαμε τα διαλείμματα στις τάξεις και τους διαδρόμους. Δούλευα δίπλα στο παράθυρο για να χαζεύω και δεν μπορούσα να σκεφτώ κανέναν καλό λόγο για να εγκαταλείψω το σπίτι…
Το βράδυ όμως υπήρχε ένας, γιατί είχαμε κλείσει τραπέζι στο εξαιρετικό Le Cirque, λόγω restaurant week, και η αγάπη για το καλό φαγητό επικράτησε της απέχθειας προς το κρύο. Βγαίνοντας κουκουλωμένη είδα μια γειτόνισσα να πηγαίνει βόλτα το σκυλάκι της που φορούσε τέσσερα μικρά γαλοτσάκια… Συγκεντρώθηκα στο να κάνω όσο γρηγορότερα γινόταν τη διαδρομή προς το μετρό αποφεύγοντας τις ύπουλες, κρυσταλλένιες λακκούβες. Άκουγα τον αέρα και το τρίξιμο που έκανε το χοντρό αλάτι καθώς το συνέθλιβαν οι μπότες των περαστικών στο παγωμένο πεζοδρόμιο. Περπατώντας στο αιχμηρό κρύο άκουσα μια φωνή μέσα μου να μουρμουρίζει υποτιμητικά: Κοιλιόδουλη…! Ένιωσα δικαιωμένη όταν δοκίμασα την πρώτη μπουκιά χτένι με πουρέ κολοκύθας, λεπτό μπρόκολο και ζωμό μπέικον που είχε φέρει σε αριστοτεχνική αρμονία η νεοϋορκέζικη μορφή, chef, και δημιουργός του Le Cirque, Sirio Maccioni.
Αργότερα αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας για εισιτήρια σε μια ιδιότυπη χορογραφημένη έκθεση στο Μουσείο Guggenheim. Το πρωί που είχα τηλεφωνήσει είχαν εξαντληθεί, αλλά ποντάραμε στον καιρό να αποθαρρύνει τους λιγότερο ενθουσιώδεις επίδοξους θεατές να αφήσουν το ζεστό τους σπίτι. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι εραστές της τέχνης αψήφησαν το κρύο και έτσι χρειάστηκε να περιμένουμε έξω για αρκετή ώρα. Μόνο τότε γύρισα να κοιτάξω προς τον ουρανό και τα γυμνά ως χθες δέντρα του Central Park που εκείνο το βράδυ έφεραν περήφανα τις καινούριες, παχουλές, χιονένιες τους γιρλάντες. Η παράσταση Dressed to Dance άξιζε την παγωμένη αναμονή. Είναι μια χορογραφημένη επίδειξη κουστουμιών που είχαν σχεδιάσει κατά καιρούς ο Picasso, o Dali, ο Néstor και άλλοι ζωγράφοι και σχεδιαστές μόδας για παραστάσεις θεάτρου και χορού. Στη μέση της αίθουσας υπήρχε μια μικρή στρογγυλή σκηνή και ολόγυρά της οι θέσεις των θεατών. Οι χορευτές διέσχιζαν το κοινό και διαδέχονταν ο ένας τον άλλον στη σκηνή όπου χόρευαν ένα μικρό solo flamenco, ανάλογο με το κουστούμι που επιδείκνυε ο καθένας. Στη συλλογή συμπεριλαμβανόταν και η θαυμάσια μαύρη ανδρική φούστα με τη μακριά ουρά που σχεδίασε ο Giorgio Armani για την παράσταση του Joaquin Cortes πριν από μερικά χρόνια. Συγκινητική ήταν η ισπανίδα María Pagés με το πάθος αλλά και την ευγενική ζεστασιά της, καθώς και η Selene Muñoz, φορώντας μία φούστα από εκτεθειμένες κόκκινες στρογγυλές μπανέλες, δεμένες μεταξύ τους, που η χορογραφία του Carlos Chamorro μετέτρεπε σε κάγκελα κλουβιού. Θυμήθηκα το ευφάνταστο φωτιστικό που είχα δει νωρίτερα στο μπάνιο του Le Cirque, ένας μικρός γλόμπος με λίγα κρύσταλλα κρεμασμένος μέσα σε ένα κλουβί πουλιού. Το φως έκανε τα κάγκελα να προβάλλονται γιγαντωμένα στους τέσσερες τοίχους του δωματίου κλείνοντας τον επισκέπτη σε ένα μεγάλο κλουβί από σκιά.
Οι μέρες πέρασαν, οι δρόμοι ως επί το πλείστον καθάρισαν, αλλά μας έχουν μείνει αναμνηστικά γκριζόασπρα ακανόνιστα βουναλάκια από βρώμικο χιόνι στις άκρες των πεζοδρομίων, που συντηρούν με ευλαβική συνέπεια οι χαμηλές θερμοκρασίες –ή, όπως αποκαλούνται στην ελληνοαμερικάνικη αργκό, τα “μπιλοζίρια” (από το bellow zero temperatures!). Τουλάχιστον με βοήθησαν να αποτελειώσω την τακτοποίηση του καινούριου σπιτιού αποθαρρύνοντας τις βόλτες... Αφού πέρασα και αυτήν τη βδομάδα να κοιμάμαι στο στρώμα με το υπόλοιπο κρεβάτι να περιμένει στο διάδρομο, ήρθαν προχθές δύο εξαιρετικοί κύριοι από την Κολομβία και μου το συναρμολόγησαν. Ναι, ομολογώ πως μου πέρασε από το μυαλό ότι παραβιάζω την προσκοπική μου τιμή, από την άλλη έχω στρίψει τόση βίδα την τελευταία βδομάδα για να στήσω γραφείο, καρέκλα, βιβλιοθήκη και φωτιστικό, που αισθάνομαι εξιλεωμένη! Τώρα όμως είναι σχεδόν όλα στη θέση τους.
