Στο τελευταίο φύλο της Lifo, η στήλη είχε τοποθετηθεί κατ' αυτόν τον τρόπο
"ΟΤΑΝ Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, δημιουργείται ένα μάταιο ερώτημα: «Πού πάνε τα πράγματα;» ή, αλλιώς, «ποιος καθορίζει τα πράγματα;». Το θέτω διαρκώς για τη σχέση παικτών-προπονητών και δεν βρίσκω άκρη. Για παράδειγμα, την περασμένη χρονιά στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, το Champions League, υποτίθεται ότι οι δύο ομάδες που έφτασαν στον τελικό είχαν πρωταγωνιστές τους προπονητές τους. Μουρίνιο και Φαν Χαλ (ή Γκαλ;) έστησαν άψογα Ίντερ και Μπάγερ αντίστοιχα και ο Special One στο τέλος κέρδισε. Γιατί είχε καλύτερο σύνολο και γιατί είναι καλύτερος προπονητής. Δεν το απέδειξε μόνο στον τελικό, αλλά όταν απέκλεισε και την καλύτερη ομάδα του κόσμου, την Μπαρτσελόνα, παίζοντας υποδειγματικό αντι-ποδόσφαιρο. Μετά ήρθε το Μουντιάλ και πολλοί κοίταζαν τον πάγκο και όχι το ρόστερ. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πόνταραν στην Αγγλία, χάρη στην παρουσία του γάτου Καπέλο. Παταγώδης αποτυχία. Όπως και η Αργεντινή του ψυχωμένου Μαραντόνα. Το τρόπαιο πήγε στους Ισπανούς που από γεννησιμιού τους και για τους λόγους που όλοι ξέρουμε πια (ξεκινούν από την αθλητική κουλτούρα και φτάνουν πάλι στην Μπαρτσελόνα) έχουν δημιουργήσει έναν τρόπο παιχνιδιού που τρέχει με τον αυτόματο πιλότο. Οπότε, αυτοί που κέρδισαν το Παγκόσμιο αλλά και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο πριν από λίγα χρόνια, ήταν οι παίκτες, σε πρώτη φάση, και ο ισπανικός πολιτισμός, σε δεύτερη. Πάνω σε αυτόν το συλλογισμό προσπαθώ να καταλάβω τι στην ευχή γίνεται με τον Μανόλο Χιμένεθ (που είναι και Ισπανός). Ο προπονητής της ΑΕΚ έχει παρουσιάσει την πιο ασταθή ομάδα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Όχι ότι η ΑΕΚ ενέπνεε και σιγουριά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν έβαζε τρία τη μία και έτρωγε τέσσερα την άλλη. Υπήρχε μια σειρά. Το περίεργο είναι ότι, όταν κερδίζει η ΑΕΚ, όλοι, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, αποθεώνουν τον Χιμένεθ με περίσσια ηδονή: «Μόνο Μανόλο», «Θα το πάρει μόνος του», «Μανόλο είσαι άρχοντας» και «Μανόλο μίο...». Όταν χάνει η ΑΕΚ, φταίνε αποκλειστικά οι παίκτες, που εξαιτίας του μπερδεμένου χαρακτήρα τους επιλέγουν τους αγώνες κατά τους οποίους θα κατατροπώσουν και αυτούς που θα κατατροπωθούν. Πώς γίνεται, δηλαδή, η ΑΕΚ να έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία, να κερδίζει ο προπονητής και να χάνουν οι παίκτες; Αυτοί που ζουν στον πλανήτη ΑΕΚ το θεωρούν λογικό «γιατί έτσι είναι να είσαι ΑΕΚ». Οι υπόλοιποι απλά το υπογραμμίζουν."
Το κείμενο γράφτηκε Τρίτη και δεν γνώριζα ούτε το αποτέλεσμα του κυπέλλου (η ΑΕΚ έχασε 2-3 από τον ΠΑΟ αλλά προκρίθηκε) ούτε φυσικά το προχθεσινό με τον Άρη. Η ήττα της ΑΕΚ από έναν Άρη που πρόσφατα άλλαξε προπονητή και σε σε συνδυασμό με την τραγική της εμφάνιση μας έδωσε νέα τροφή για σκέψη. Μετά, ο Χιμένεθ δήλωσε πως η ΑΕΚ έχει μέλλον ή είναι το μέλλον ή τέλος πάντων μια πρόταση με μέλλον που συνοδευόταν από τα ονόματα Λυμπερόπουλος και Δέλλα. Ο πρώτος 36 και ο δεύτερος 35 ετών. Σίγουρα θα συνεχίσουν να αποδίδουν στο μέγιστο για καμιά... δεκαετία ακόμα (Sic)
Οι "φιλοκυβερνητικές" εφημερίδες στηρίζουν τον Μανόλο. Και οι φίλαθλοι. Εξάλλου, οποιοσδήποτε προπονητής εκτός από τον Μπάγιεβιτς είναι θείο δώρο για αυτούς. Αλλά επειδή ο Χιμένεθ ήδη κλείνει κάποιοι καιρό στον πάγκο της "Ένωσης" θα πρέπει να καταλάβει πως δεν θα πιάνει συνέχεια το κολπάκι του "Ισπανού κατακτητή" και των Ελλήνων (άμπαλων) υπηκόων του. Ότι εμείς είμαστε το δεύτερο δεν υπάρχει θέμα αλλά μήπως δεν συμβαίνει το πρώτο; Δηλαδή, όσο κουτόχορτο και να τρώμε ξέρουμε όλοι πως η σταθερότητα μιας ομάδας είναι θέμα προπονητή. Αυτός τη καταφέρνει και αυτός εξασφαλίζει τη διάρκεια της. Ο Μανόλο ενώ είναι εργατικός, με περγαμηνές και αρετές δείχνει πως έχει μια τρομερή ανικανότητα να διαχειριστεί την ήττα. Όχι το σύνολο του, αλλά την ήττα.
