Το κουτί, ένα χαρτονένιο κουτί αλλά πολύ ωραίο, το ’χα πάρει θυμάμαι από το ΙΚΕΑ της Πόλης προ αμνημονεύτων. Μπορεί να μην έπεσε πάνω μου – παρά τρίχα – έσκασε όμως μεγαλοπρεπώς στο πάτωμα, ευτυχώς πάνω στο κιλίμι. Της Ζαριφέ δουλειές είναι αυτές, σκέφτηκα. Ποιος διάολος τη βάζει να κρύβει ό,τι αποφαίνεται πως δεν ταιριάζει με τη διακόσμηση στα πιο απόκρυφα μέρη, κάτω από τα κρεβάτια και πάνω στην κορυφή της ντουλάπας; Αλλά έτσι είναι η Ζαριφέ, δεν είναι μια απλή καθαρίστρια, έχει το χρυσό μου καλλιτεχνικές ανησυχίες. Σχεδιάστρια στο Wallpaper έπρεπε να είναι, όχι να ξενοπλένει. Αλλά ατύχησε η καημένη, πήρε την αρκούδα και κακόπεσε. Πικρή ιστορία αυτός ο γάμος, θα στην πω κάποια στιγμή μαζί με τις λεπτομέρειες για το σόι της που μαζεύει φουντούκια στον Πόντο, στο υπόσχομαι.
Τώρα τι την πείραζε τη Ζαριφέ το κουτί του ΙΚΕΑ και το εξόρισε εκεί πάνω, Κύριος οίδε. Γρουσούζικο χρώμα είναι το άσπρο, μην το χουμε μες στη μούρη μας θυμίζει κηδεία λέει, εμείς στις κηδείες μαύρα φοράμε, τα παράπονά σου στο ΙΚΕΑ που τα βγάζει λέω, ντεκορατρίς σ’ έβαλα στο κεφάλι μου σάμπως, γίνε καλύτερα κοντσοματρίς να δεις χαρά. Δε συννενοηθήκαμε. Εγώ το κουτί με τα καρφιά τεντώθηκα να πιάσω, δεν ανέβηκα σε καρέκλα και παρατρίχα να μου ’ρθει το χαρτόκουτο καπέλο. Γλίτωσα κι έμεινα να κοιτάω τι ξεχύθηκε στο πάτωμα, πάνω στο κροκί κιλίμι μου. Έσκασε το καημένο το κουτί σαν καρπούζι, άνοιξε, τα αράδιασε όλα χάμω. Και τι δε βγήκε από μέσα. Βρέθηκα στα τέσσερα να μαζεύω από τις γωνίες και κάτω από το κρεβάτι τεκμήρια των περιπλανήσεών μου επτά συναπτών ετών.
Αν δεν τα’χα πάρει τόσο με τη Ζαριφέ, θα είχα συγκινηθεί. Τώρα έμεινα να μαζεύω σιγά σιγά τα περιεχόμενα. Κάθε τι και ενθύμιο ενός ταξιδιού. Ευτυχώς που τίποτε δεν έσπασε. Μα πότε και με ποια λογική τα στρίμωξα όλα αυτά εγώ εδώ μέσα; Η μήπως τα έβαλε αυτή; Εντάξει η μανία της να καταχωνιάζει τα πράγματά μου εκτός θέας, διαπρέπω όμως και εγώ σχετικά. Κοίτα λοιπόν τι βρέθηκε στη σοδειά του πατώματος. Κομμάτια κοράλι, λευκά, μικρά, τρία, που τα ξέβρασε η θάλασσα στην παραλία της Ζανζιβάρης μπροστά στο ξενοδοχείο μας και τα μάζεψα (τίποτα αντιοικολογικό δεν έκανα, η θάλασσα τα ξέβρασε είπαμε!!). Πέτρα, μία, μικρή τώρα δεν τη λες, κόκκινη, που μάζεψα από τη Νότια Τυνησία, στα χωριά των Βερβέρων, και πήγα να γκρεμοτσακιστώ για να την πιάσω καθώς γυάλιζε στον ήλιο στην άκρη του γκρεμού. Πέτρα έτερη, μεγάλη αυτή, που αγόρασα στο Μαρόκο με σχήμα τριαντάφυλλου. Ρόδο της ερήμου τη λένε και μου την πούλησε ο ασχημότερος και αστειότερος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν έχω ξαναδεί πλάσμα να μοιάζει τόσο με καλικάντζαρο, σα χθες τον θυμάμαι κι ας πάνε τρία χρόνια. Ούτε το ρόδο ταίριαζε με το ντεκόρ και παρολίγο να τη φάω στο Δόξα Πατρί, ελέω Ζαριφέ.
Και συνεχίζουμε. Γιασεμιού κλαδάκια, δύο, που τα κορφολόγησα στη χριστιανική γειτονιά της Δαμασκού, δίπλα από το πιο κιτς άγαλμα της Παναγίας που μπορεί άνθρωπος να φτιάξει. Ελιάς κλαδάκια, πάλι δύο, που τα βούτηξα από τον Κήπο της Γεσθημανής στην Ιερουσαλήμ. Μόνο στο κουτί μου Δαμασκός και Ιερουσαλήμ αγκαλιασμένες! Σταυρουδάκι, ένα, μικρό δεν το λες, που μου χάρισε εκείνη η τρελλή μοναχή στη Λαλιμπέλα της Αιθιοπίας. Μεγάλο ταράκουλο έπαθε με μένα και την Αθηνά, στην αρχή μας είχε βάλει τις φωνές – αλλόπιστοι μαγαρίζουν την τελετή! Έλα όμως που κάτι πιάνω στα Αμχαρικά, όχι και εμείς Ορθόδοξοι είμαστε, της είπα, βγάλε το σκασμό υστερική (δεν της το είπα), χαρές που έκανε (λευκοί και Ορθόδοξοι, σου λέει, τα ’δε όλα), πάρε ένα σταυρουδάκι. Αυτοκινητάκι, ένα, από σίδερο, στο Κέιπ Τάουν το ψώνισα και τα φτιάχνουν τα παιδάκια στις τενεκεδουπόλεις. Αλλά σε αυτές δεν πήγα, δε με άφησε ο Τζιχάν, λύσσαξε, τουρισμό στη μιζέρια ήρθαμε να κάνουμε, ξέχνα το. Α, να και αυτό το πλακάκι, που μου πούλησε το σκασμένο με τα μπλε μάτια και στο παζάρι του Χαλεπιού που το’ χει δει ράπερ, και το πλήρωσα το ζώον και δέκα ευρώ πως είναι τάχαμου Οθωμανικό. Αλλά η Μαρ, που είναι επαγγελματίας συντηρητής, μου είπε πως ναι, αγάπη μου, την πάτησες. Έννοια σου, δε θα ξανάρθω πέμπτη φορά στο Αλέπι και δε θα σε βρω; Αν δε στο ταΐσω εγώ το πλακάκι να μη με λένε...
Και ψιλά γύρευε πόσων νομισμάτων. Δινάρια και μπιρρ και σέκελ και λίρες δυο τριών χωρών. Και αποκόμματα εισιτηρίων – Ιστάνμπουλ-Άντις Αμπέμπα, Ιστάνμπουλ Τμπιλίσι οι κωδικοί. Τι τα φυλάω; Και κάρτες. Αμέτρητες αυτές. Κάρτες από μικρά ξενοδοχεία στο Κάιρο, από μαγαζιά κιλιμιών στη Δαμασκό, από κοσμηματοπωλεία στη Μάρντιν, από εστιατόρια στο Χαλέπι, από μαγαζιά της Λισαβώνας και trendy βαρκελωνέζικα καταγώγια. Γέμισε κάρτες το κιλίμι, που σημειωτέον το κουβάλησα από το Μαρόκο όπως τα περισσότερα εδώ μέσα. Μην τυχόν και τα πλύνεις μαζί και ξεβάψουνε, θα σε ξεπουπουλιάσω, είπα στη Ζαριφέ, και θα σε δώσω στο μεσίτη απέναντι να σε βιάσει. Την πιάνουνε κατά καιρούς κάτι κρίσεις πάστρας και τα αρπάζει όλα και τα χώνει σε πλυντήριο και σκάφι κι όποιος αντέξει. Μεγάλο άχτι τον έχει όμως το μεσίτη, έχει βγάλει και καλά πως είναι γρουσούζης και που τον αναφέρω και μόνο λέει Αλλάχ Αλλάχ μεγαλόφωνα. Και χέρι μέχρι τώρα δεν έβαλε στα κιλίμια.
Μάζευε μάζευε πέρασαν από το μυαλό μου τα τελευταία επτά χρόνια. Επτάμισυ, παρντόν. Όπου ζω με τη βάση μου στην Πόλη, στην καρδιά του Πέραν, μια ζωή νομά. Με ρωτάνε στα αεροδρόμια και πού είναι η διαμονή σας και δεν ξέρω τι να πω. Και τι να πω; Ότι «ζω στο τρίγωνο Κων/πολη – Λονδίνο – Αθήνα, όταν δεν ταξιδεύω;» Και η αλήθεια είναι πως ταξιδεύω όσο πιο συχνά μπορώ. Σχεδόν ζω για να ταξιδεύω. Έχω πια χάσει τον ειρμό των εποχών (όχι κι ότι με πειράζει) και δυσκολεύομαι να θυμηθώ σε ποιο από τα τρία σπίτια βρίσκεται το τάδε ρούχο μου, όταν βέβαια θυμηθώ πως υπάρχει. Τρία σπίτια, των γονιών μου στην Αθήνα, του ετέρου ημίσεως στο Λονδίνο και το δικό μου στην Πόλη. Και πολλά περάσματα, την απόδειξη την ξέρασε το κουτί. Αλλά και μες στο σπίτι μου, κάθε αντικείμενο έχει και την προέλευσή του. Το μεγάλο μπωλ της σαλάτας είναι από την Τυνησία, τα μικρά Μαροκινά, τα κιλίμια επίσης μαροκινά ή από τη Συρία, το σερβίτσιο του καφέ τούρκικο, τα πιάτα από τους πέντε ανέμους, το πλακάκι που κλείνει την υδροροή στο ντους από τη Λισαβώνα και πάει λέγοντας...
Σκεφτόμουν μαζεύοντας τη σπορά του κατακρημνισθέντος κυτίου πόσες ιστορίες από ταξίδια έχω να πω. Αλλά και από τη ζωή μου στην Πόλη. Πέρασαν μπροστά μου τόσες αναμνήσεις μέσα σε δέκα λεπτά – τόσο μου πήρε να ξαναγεμίσω το κουτί και να το κλείσω σε ένα ντουλάπι. Τα κάνεις που τα κάνεις δε μας τα διηγείσαι κιόλας, επέμεναν γνωστοί. Ε, είπα κι εγώ να αρχίσω. Γιατί μέχρι τώρα άνοιγε το στόμα και ξέρναγε συμβουλές σαν της Πυθίας σε one to one basis και για πολύ ειδικά θέματα. (Κι όταν προσγειωθείς στη Νταρ Ες Σαλάμ, μην πας στο λιμάνι να πάρεις το πλοίο, να κοιτάξεις για αεροπλάνο... και θα στρίψεις πίσω από το Μεγάλο Τζαμί, απέναντι από το Μιναρέ του Ιησού, εκεί είναι το μαγαζί του Βεδουΐνου... α, για κεραμικά, τα καλύτερα σε όλο το Ισραήλ θα τα βρεις στη Ναχαλάτ Σιβά στην Ιερουσαλήμ... είπαμε, στο Χαλέπι δεν ψωνίζουμε, τζιζ, πανάκριβα... κοίτα, αν έχεις υψοφοβία, αυτή την εκκλησία στο Τιγκράι να την παραλείψεις, δεν αξίζει να αφήσεις τα κοκκαλάκια σου στην Αιθιοπία...)
Στρώσου λοιπόν και άκου. Βάλε για λίγο καριέρες και σχέσεις και τα σκασμένα στην άκρη. Γιατί το ξέρεις κατά βάθος και δεν περίμενες να στο πω εγώ, ότι η ζωή, χρυσό μου, είναι αλλού. Και ρωτάς πού; Στα ταξίδια βεβαίως βεβαίως. Και πρωτίστως στις ιστορίες των ανθρώπων που ανταμώνεις εκεί, όπου σε βγάλουν τα βήματά σου. Ξεκινάμε; Μόνο σε ικετεύω, μη με αρχίσεις συμβουλές για τη διακόσμηση. Η Ζαριφέ μου φτάνει.
σχόλια