Ο Giacomo Casanova γεννήθηκε το 1725 στη Βενετία. Φαίνεται ότι είχε πολλά χαρίσματα, γοητεία, επιμονή, χιούμορ και ασίγαστη όρεξη για δολοπλοκίες προκειμένου να πετύχει τον απώτερο σκοπό του: να ξελογιάζει γυναίκες. Ο επίσημος αριθμός κατακτήσεών του είναι 122, όχι πολύ μεγάλος αν αναλογιστούμε τη φήμη του, αυτό που τον έκανε διάσημο ήταν κυρίως η Μέθοδος, που αναλύει στη βιογραφία του σχεδόν επιστημονικά.
Ο Casanova αγαπούσε το φαγητό όσο και τις γυναίκες. Όταν γέρασε και οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν δήλωνε ότι «δεν ήταν πια σάτυρος στο δάσος αλλά λύκος στο τραπέζι.» Όσο ήταν δραστήριος με τις κυρίες συνδύαζε το φαγητό με τις σαρκικές απολαύσεις, συχνά μέσα σε μία μπανιέρα.
Το αγαπημένο του φαγητό αποπλάνησης ήταν τα στρείδια. Λέγεται ότι έτρωγε μερικές ντουζίνες για πρωινό (μερικές πηγές μιλούν και για 100 κάθε πρωί) για να διατηρεί τις δυνάμεις του. Ένα αγαπημένο του παιχνίδι ήταν να κάνει πρώτα τις κυρίες να γελάνε και μετά τους έδινε το στρείδι για να σφραγίσει τα χείλη της κυρίας με φιλιά. Όλα αυτά μέσα σε μπανιέρα. Ποια θα μπορούσε να του αντισταθεί;
Τα στρείδια θεωρούνται αφροδισιακά από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Στην ελληνική μυθολογία η Αφροδίτη βγήκε από τη θάλασσα μέσα από ένα όστρακο και συμβόλιζε τον έρωτα και τη γονιμότητα όπως και αντίστοιχη θεά στη ρωμαϊκή μυθολογία, η Venus.
Οι πρώτες τροφές που θεωρήθηκαν αφροδισιακές ήταν αυτές που έμοιαζαν με τα ανθρώπινα όργανα αναπαραγωγής. Είναι προφανές με τι μοιάζουν τα στρείδια…Η φήμη τους βέβαια συντηρείται και από τον τρόπο με τον οποίο τρώγονται, άλλο να τρως στρείδια κι άλλο φακές. Άλλος λόγος είναι η θαλασσινή τους μυρωδιά που μοιάζει με γυναικεία. Στο πέρασμα των χρόνων τα αποτελέσματα όλων των αφροδισιακών τροφών έχουν αμφισβητηθεί. Πρόσφατα όμως αμερικανοί και ιταλοί ερευνητές ισχυρίστηκαν ότι υπάρχει μία βάση στη φήμη των στρειδιών.
Τα στρείδια είναι πλούσια σε αμινοξέα, ειδικά σ’ αυτά που ευνοούν την έκκριση ορισμένων ορμονών. Το άλλο τους συστατικό που βοηθάει –άντρες και γυναίκες- είναι ο ψευδάργυρος. Οι ερευνητές βρήκαν (πολύ εύκολα) πολλούς εθελοντές για τη δοκιμή η οποίοι έκριναν ότι τα αποτελέσματα ισχύουν μόνο αν τα στρείδια καταναλωθούν ωμά. Αν δεν πιστεύετε σ’ αυτά πάντως, αυτό που ισχύει ότι το καλύτερο αφροδισιακό βρίσκεται μέσα στα κεφάλια μας. Είναι πάντα μία καλή δικαιολογία για να φάτε λίγα στρείδια ακόμα.
Τα στρείδια έχουν φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Η αλήθεια είναι ότι η γεύση τους είναι ιδιαίτερη και χρειάζεται λίγη εκπαίδευση. Είναι και κάπως δύσκολο να βρει κανείς ολόφρεσκα, εκτός κι αν τα βγάλει μόνος του από τη θάλασσα. Είναι από τα προϊόντα που η γεύση τους είναι πολύ ευαίσθητη και η φρεσκάδα είναι ο σημαντικότερος παράγοντας, να μην πω ο μοναδικός. Για όσους δεν αντέχουν την ιδέα του να φάνε κάτι ζωντανό, υπάρχουν πάμπολλες συνταγές για μαγείρεμα με κρασί, με σκόρδο, με μυρωδικά, ακόμα και με μπέικον, ανάλογα το μέγεθος και την ένταση της γεύσης τους.
Ο Casanova τα έτρωγε ωμά για να επωφεληθεί πλήρως από τις ευεργετικές τους ιδιότητες. Λένε επίσης ότι κάποιος άλλος γοήτευε τις κυρίες μέσω της γεύσης: στο σκανδαλώδες εκείνο δείπνο όπου ο Ωνάσης φλέρταρε ανοιχτά με την Μαρία Κάλλας με τους συζύγους τους παρόντες ο πρωταγωνιστής του μενού ήταν τα στρείδια, τα οποία ο Αριστοτέλης είχε παραγγείλει ειδικά για τη Μαρία.
Στον αντίποδα της απλότητας στην προετοιμασία των στρειδιών (ωμά ή στον ατμό, με λίγο κρασί και μαϊντανό) βρίσκεται η συνταγή Oysters Rockefeller.
Εδώ μιλάμε για εντελώς πληθωρική αντιμετώπιση. Η συνταγή ήταν πολύ της μόδας τη δεκαετία του ’60 όταν η υγιεινή διατροφή δεν υπήρχε ούτε ως όρος. Η ιδέα της συνταγής όμως είναι παλιότερη: πρώτη φορά εμφανίστηκε στο εστιατόριο Αntoine’s που ήταν στη Νέα Ορλεάνη. Το άνοιξε ο Antoine Alciatore το 1840. Ο πατέρας της συνταγής είναι ο γιος του Αntoine, o Jules Alciatore που είχε την ιδέα το 1899.
Η ονομασία δηλώνει την πλούσια σάλτσα που καλύπτει το στρείδι, επειδή τότε ο Rockefeller ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Αν και έχει αναπαραχθεί άπειρες φορές από τότε, η συνταγή εξακολουθεί να αποτελεί ένα μυστήριο. Τα συστατικά τα έχει πάρει ο δημιουργός στον τάφο του. Αν και είναι πολύ εύκολο να κάνει κανείς τη σάλτσα πράσινη, προσθέτοντας σπανάκι, οι σεφ του Antoine’s ορκιζόταν ότι η αρχική συνταγή δεν είχε καθόλου σπανάκι. Μια ανάλυση που έγινε σε εργαστήριο το 1986 ανακοίνωσε ότι τα βασικά συστατικά ήταν μαϊντανός, σέλερι, κρεμμύδι ή σχοινόπρασο, ελαιόλαδο και κάπαρη. Υπάρχει περίπτωση να υπήρχε και αψέντι, που στη συνέχεια αντικαταστάθηκε με Pernod.
Mία συνταγή που φαίνεται να μοιάζει είναι η παρακάτω. Επειδή είναι κάπως δύσκολο να βρείτε ολόφρεσκα στρείδια, μπορείτε αυτό το μίγμα να το χρησιμοποιήσετε πάνω σε ψημένο ψωμί ως καναπεδάκι, ακριβώς όπως έκαναν και στο Antoine’s.
Oysters Rockefeller
- 2 ντουζίνες φρέσκα στρείδια
- 4 κλαράκια μαϊντανός
- 4 πράσινα κρεμμυδάκια
- Μία χούφτα φύλλα σέλερι
- Τουλάχιστον 6 φύλλα εστραγκόν
- Τουλάχιστον 6 φύλλα chervil (σκαντζίκι)
- ½ κούπα τριμμένη φρυγανιά
- 12 κουταλιές μαλακό ανάλατο βούτυρο
- Αλάτι και πιπέρι
Ψιλοκόψτε το μαϊντανό, τα πράσινα κρεμμυδάκια, το σέλερι και τα μυρωδικά, όσο πιο ψιλά γίνεται. Ανακατέψτε τα με την τριμμένη φρυγανιά και το βούτυρο μέχρι να γίνει μαλακό το μίγμα. Αυτό φυσικά γίνεται και στο μούλτι, αλλά εκεί θα μείνουν όλα τα πράσινα ψιλοκομμένα πάνω στα μαχαίρια, με το χέρι θα γίνει καλύτερο. Συμπληρώστε με αλάτι και πιπέρι. Προσθέστε Tabasco και Pernod. Σκεπάζετε τα ανοιχτά στρείδια με το μίγμα και τα ψήνετε στο γκρίλ για περίπου 5 λεπτά.
Τα ωραία, φρέσκα στρείδια είναι μία βουτιά μέσα στη θάλασσα. Καλύτερα όμως να σας πείσει ένας ειδικός. Σας αφήνω με Χέμινγκγουεϊ από το Mία Κινητή Γιορτή:
"Καθώς έτρωγα τα στρείδια με τη δυνατή αίσθηση θάλασσας και την ασθενική μεταλλική γεύση που εξαφανιζόταν με το κρύο κρασί, αφήνοντας μόνο τη θαλασσινή γεύση και την χυμώδη υφή τους, καθώς έπινα το κρύο τους υγρό από κάθε όστρακο και το έσβηνα με την τραγανή γεύση του κρασιού, σταμάτησα να νιώθω κενός, άρχισα να είμαι ευτυχισμένος και να κάνω σχέδια."
σχόλια