Χθες το βράδυ περπατούσα με μια φίλη στους δρόμους των Εξαρχείων. Μ’ αρέσει πολύ να το κάνω. Μπορώ να περπατάω με τις ώρες στα γραφικά στενάκια της περιοχής με τα υπέροχα νεοκλασικά. Τα μαγαζιά σε έναν πολύ γνωστό πεζόδρομο της περιοχής έσφυζαν από ζωή (κρίση σου λέει μετά)! Παρέες των 2,3,4,5 ατόμων έπιναν και γελούσαν. Έμοιαζαν αδιάφοροι για ο,τι συνέβαινε γύρω τους. Προσπαθούσα να απολαύσω το κάθε λεπτό αυτής της βόλτας, σα να μην υπήρχε αύριο. Ένα ελαφρύ αεράκι σε συνδυασμό με τις κουβέντες και τα γέλια των περαστικών, δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μας ένας νέος γύρω στα 25 και με ικετευτικό ύφος μας ζητούσε 50 λεπτά. Έμοιαζε χρήστης εξαρτησιογόνων ουσιών. Του δώσαμε τα 50 λεπτά, μας ευχαρίστησε και με ιδιαίτερη δυσκολία στην κίνηση, έφυγε. Ένιωσα πως ήθελε να μας χαρίσει ένα χαμόγελο σαν ένδειξη ευχαρίστησης, αλλά δεν είχε το κουράγιο ούτε γι ’ αυτό. Τα ρούχα του ήταν λιωμένα και βρώμικα ενώ το πρόσωπο και το βλέμμα του μαρτυρούσαν μια κούραση και εγκατάλειψη από τη ζωή. Σίγουρα αυτός ο νέος δεν ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που θα γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι τους, θα φάνε, θα δουν τηλεόραση, θα διαβάσουν ένα βιβλίο και θα κοιμηθούν στο ζεστό κρεβάτι τους. Άθελά του σου δημιουργούσε ένα αίσθημα τρυφερότητας και αμέτρητα γιατί. Γιατί άφησε τη ζωή του να πάρει αυτή την τροπή; Γιατί αφού είναι τόσο νέος δεν παλεύει με νύχια και με δόντια γι’αυτήν; Γιατί η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του είναι άγνωστη; Γιατί αυτοκαταστρέφεται; Με ποια λογική κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του; Να ξέρει άραγε πόσος κόσμος εκεί έξω θα έδινε τα πάντα για να βρει την υγεία του και αυτός γυρνάει τόσο επιδεικτικά την πλάτη στην ίδια του τη ζωή; Γιατί η πολιτεία αγνοεί σε βαθμό εγκλήματος τέτοιου είδους περιστατικά; Που πήγαν οι αρμόδιοι δημόσιοι και δημοτικοί θεσμοί περίθαλψης; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι βλέποντάς τον, γυρίζουν το βλέμμα και επιταχύνουν το βήμα τους με μια αδιαφορία και μια ξεδιαντροπιά που αγγίζουν το απίστευτο; Γιατί όλοι μέρα νύχτα συζητάμε μονάχα για την οικονομική κρίση, παρακάμπτοντας μια βαθύτερη, αυτή των αξιών; Πως είναι δυνατόν να ζεις σε τούτη τη χώρα, να γίνεσαι καθημερινά θεατής τόσης φρίκης και να παριστάνεις τον πολιτισμένο;
Μια νυχτερινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, είμαι σίγουρη πως θα σας δημιουργήσει ανάλογα ερωτήματα. Ακούω καθημερινά πολλούς να κάνουν λόγο για τη νέα γενιά και την ελπίδα που αυτή κουβαλά. Όταν όμως συμπεριφέρεσαι σε αυτή τη γενιά σαν σκουπίδι, τότε γεννιέται μέσα της ένα μίσος αργό και περίπλοκο που σιγά σιγά γίνεται κακία, κυλάει μέσα της και διεισδύει παντού. Και έπειτα είναι εξαιρετικά δύσκολο να δαμάσεις κάτι τέτοιο. Έρχονται στιγμές σαν αυτή που αναρωτιέμαι αν παραείμαι ρομαντική ή οι ανθρώπινες αξίες έχουν εκφυλιστεί όσο ποτέ…
σχόλια