via Kathimerini
Την πρώτη μέρα, 25η Μαΐου, στο γραφείο. Τη δεύτερη μέρα στα σκαλιά. Την Τρίτη με το ποδήλατο μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Μετά, στην «κάτω πλατεία», οκλαδόν στις πλάκες, στη λαϊκή συνέλευση. «Πού είσαι;». «Σιντριβάνι». «Εσύ;» «Πίσω από την πράσινη τέντα, έλα». Τις Κυριακές, αγοραφοβία: «Καθόμαστε στην άσφαλτο μπροστά από το ταχυδρομικό ταμιευτήριο. Εσείς;». «Διάλειμμα για ποτό στο Τζόκερς, επιστρέφουμε».
Εδώ και δέκα μέρες -τι δέκα, κλείσαμε τις δύο εβδομάδες-, εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι χαράσσουν το δικό τους όνομα στο Σύνταγμα, σε μια συλλογική όσο και ατομική διαδρομή με άγνωστο προορισμό. Καθημερινά από τις 6 μ. μ. (ή λίγο αργότερα πια), η πλατεία πλημμυρίζει κόσμο, μια σταθερή, αλλά και απρόβλεπτη παλίρροια απέναντι στο χαμηλωμένο βλέμμα της Βουλής με τα κλειστά παντζούρια. Τι συμβαίνει τελικά στο Σύνταγμα;
«Ο κόσμος βγήκε να διαδηλώσει ειρηνικά την οργή για την ταπείνωσή του», παρατηρεί μιλώντας στην «Κ» ο πεζογράφος Θανάσης Βαλτινός. «Τον αντιμετώπισαν σαν παιδί, χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς σεβασμό. Και θεωρώ αναμενόμενο αυτή η οργή να πολλαπλασιαστεί. Οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες και το ότι αυτοί που κυβερνούν λένε “άστους να μαζεύονται” αποτελεί αστόχαστη και ασυγχώρητη επιπολαιότητα».
Πληγή η ατιμωρησία
Το «Σύνταγμα» δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια υποστηρίζει ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημιου Αθηνών κ. Γιώργος Παγουλάτος. «Από τη μια έχουμε ανθρώπους δυναμικούς που αισθάνονται ότι έχουν μείνει απ’ έξω, ότι η γενιά τους έχει καταδικαστεί να παραμένει χαμηλά αμειβόμενη ή στην ανεργία και από την άλλη ανθρώπους που λειτουργούν σαν όχλος, χωρίς σαφή πρόταση». Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για μια διαμαρτυρία που πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη σε ό, τι αφορά τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. «Η κοινωνία ζητεί οι πολιτικοί και τα στελέχη του δημόσιου τομέα που λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα να τιμωρούνται. Ομως υπάρχουν και εκδηλώσεις που εγκυμονούν βία. Κάποιες φορές το Σύνταγμα θυμίζει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, και αυτή είναι η άσχημη πλευρά που δεν πρέπει να κολακεύουμε».
Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Δελημήτρου, γνωστή και ως μπλόγκερ Ψιλικατζού, δίνει στην «Κ» τη δική της ερμηνεία: «Δεν είναι κάτι να το κρίνεις, να το χλευάσεις, να κάνεις την πτυχιακή ή το σόου σου. Δεν είναι επανάσταση, ξεσηκωμός και άλλα βαρύγδουπα. Είναι η φυσική σου κατάσταση. Αμα δεν έχεις δουλειά, λεφτά, μέλλον και το μόνο που βλέπεις είναι φρίκη, άμα σου κόβουν το ρεύμα, το τηλέφωνο, άμα σε ξεσπιτώνουν γιατί δεν πλήρωσες ενοίκιο, δεν έχεις κουράγιο για ακαδημαϊκές αναλύσεις» σημειώνει. Γιατί βγαίνεις; «Καίγεσαι να πας να νιώσεις για πρώτη φορά κομμάτι ενός συνόλου που φοβάται όσο εσύ, να σιγουρευτείς ότι δεν είσαι ο μόνος άνεργος, άσπιτος, άφραγκος, αγανακτισμένος. Πας κυρίως να σιγουρευτείς ότι δεν θα σ’ αφήσουν να πεθάνεις. Αλλά δεν σιγουρεύεσαι. Και ξαναπάς».
Βγήκαμε επιτέλους να «τους τα πούμε», αλλά μετά τι; «Η αγανάκτηση δεν είναι πολιτική πράξη, είναι συναίσθημα που εκφράζει την ανάγκη για πολιτική», υποστηρίζει ο συγγραφέας και πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος. «Αν δεν βρεθεί, κινδυνεύει να εκφυλιστεί - είτε με συνθήματα για λαϊκά δικαστήρια είτε με τις σημαίες της Ε. Ε. με τον αγκυλωτό σταυρό. Θεωρώ ότι αυτό που αποκαλύπτει το Σύνταγμα είναι η πλήρης ρήξη κοινωνίας και πολιτικής τάξης. Θα έχει η τελευταία την ικανότητα και την αξιοπιστία να αντιδράσει;».
Αμεση δημοκρατία
Η πλατεία ξεγυμνώνει το πολιτικό σύστημα. «Για μένα το Σύνταγμα αμφισβητεί την αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως αυτή εκφράζεται στο ελληνικό κοινοβούλιο» αναφέρει στην «Κ» ο συνθέτης Νίκος Ζούδιαρης. «Η πλατεία θέτει θέμα άμεσης δημοκρατίας. Θέλουμε να είμαστε ενήμεροι για κάθε πράξη τους, δεν τους εμπιστευόμαστε, δεν τους εκχωρούμε τη ζωή μας. Τη διαχείριση τους εκχωρήσαμε, αλλά σ’ αυτήν απέτυχαν παταγωδώς». Γιατί οι Ελληνες καλλιτέχνες δεν συμπαραστέκονται πιο ενεργά στο κίνημα; «Τώρα τραγουδάει καλύτερα ο κόσμος», λέει.
Από το μακρινή Καλιφόρνια παρακολουθεί τα γεγονότα και ο καθηγητής Χρίστος Παπαδημητρίου: «Εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών εκτονώνουν την δίκαιη οργή τους - και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ολα τα κόμματα αποδοκιμάζονται. Τα συγκυβερνώντα για τα εγκλήματα της λεηλασίας και της ατιμωρησίας, τα υπόλοιπα για τα πλημμελήματα της ανικανότητας και της έλλειψης φαντασίας -κι αυτό είναι καλό», λέει στην «Κ». «Μερικές χιλιάδες πολιτών ζούν κάθε βράδυ το όνειρο της άμεσης δημοκρατίας, και αυτό είναι απαραίτητο, εν όψει της τελικής χρεοκοπίας της αντιπροσωπευτικής. Και τελικά δεν υπάρχει πιο απολαυστικός, συναρπαστικός και χρήσιμος τρόπος να περνάς τα βράδια σου».
σχόλια