Go with the flow.
Η κρίση με έχει χτυπήσει πολύπλευρα. Οικονομικά, ιδεολογικοπολιτικά, επαγγελματικά, φιλικά, ερωτικά και εν τέλει προσωπικά. Και εξηγούμαι.
Οικονομικά: αφού κάναμε το σενάριο μείωσης μισθού, αποφασίσαμε με τον φίλο μου να τολμήσουμε τη μετακόμιση. Δια του δύο όλα είναι καλύτερα από πριν. Αμ’ έλα όμως που ένα νέο σπίτι θέλει χαζά πράγματα μεν, που πληρώνεις δε. Μετά από περίπου ένα μήνα, ακόμα δεν έχω πάρει ρημαδοτραπέζι για να τρώμε, γιατί εκεί που πάω να γίνω λίγο large, χτυπά alert, ρε πάρε κονσέρβες, μακαρόνι, λάδι και φάτα και στο πάτωμα, έχουμε κρίση. Και τσουπ, μόλις λέω τη μαγική λέξη, μεταπηδώ στο ιδεολογικό-πολιτικό: ακούω για τους αγανακτισμένους και τους συμμερίζομαι σε ένα πράγμα. Την αγανάκτηση. Με μια μικρή διαφορά όμως, κάθε φορά που ξεπηδά η σκέψη, ανοίγω την παλάμη μου, ξεσκουριάζω ένα ένα τα ταλαιπωρημένα από τη μετακόμιση δαχτυλάκια μου και μετά ρίχνω πέντε συνεχείς μεγάλες χορταστικές μούντζες στον εαυτό μου. Γιατί δεν σας κρύβω, λίγο ο μαζοχισμός μου, λίγο η θεωρία «ποιος φταίει? Ο στρατιώτης που σκοτώνει ή αυτός που τον διέταξε?» και λίγο ότι τελευταία φορά που το έψαξα έχουμε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, λέω εγώ τώρα, γιατί γλυκέ μου αγανακτισμένε αγανακτείς μόνο για τους άλλους, εμείς φτάσαμε αυτούς εκεί και μας εδώ. Και όλοι μαζί στο βούρκο. Μόλις τελειώσει η προσευχή της αυτομούντζας σκάει ένα μειδίαμα και κάνω και το σταυρό μου που τουλάχιστον έχω δουλειά. Και τότε αρχίζει η σκέψη των επαγγελματικών: μετά από 9 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον ιδιωτικό τομέα παροχής υπηρεσιών, οφείλω να κάνω το σταυρό μου και οφείλω να σκάω, οφείλω να μη μιλάω, οφείλω να χαίρομαι αν γαμιέμαι γιατί κάθε τέλος μήνα έχω λεφτά στο λογαριασμό μου. Σύστημα ηθικών αξίων και αναγνώρισης ουδέν γιατί πέφτει το μαρούλι και άρα σκάσε και μη μιλάς για αίσθημα δικαίου, είσαι τουλάχιστον γραφική. Και ναι, αυτό το μαρούλι πληρώνει το ενοίκιο και τις κονσέρβες, αλλά κοίτα να δεις συσχετισμός, με την ίδια λογική, αν μια μέρα μας πούν ότι θα’ρθουν οι Γερμανοί και θα μας καταλάβουν ειρηνικά, θα δουλεύετε εσείς τα Ελληνόπουλα, θα έχετε καλύτερο βιοτικό επίπεδο, καλύτερες υπηρεσίες κοινωνικής ωφέλειας, όλα θα’ναι σούπερ, με μια μικρή συμφωνία, τίποτα δεν σας ανήκει, όλα δικά μας, πες μου Έλληνα, θα το δεχτείς? Εγώ τουλάχιστον για το γαμώτο δεν θα το άντεχα, να είμαι πουτάνα πολυτελείας. Άρα , και γυρνώ στο επαγγελματικό, και δω πρέπει να πνίξω το γαμώτο και να χαίρομαι ωσάν πουτάνα πολυτελείας γιατί γαμιέμαι και πληρώνομαι γι αυτό. Και σκάω. Πρέπει να σκάσεις (έχεις δουλειά με 16% ανεργία). Πνίγομαι. Πρέπει να πνιγείς (έχεις δουλειά με 16% ανεργία). Νιώθω εγκλωβισμένη. Είσαι αχάριστη (έχεις δουλειά με 16% ανεργία). Μ’ αυτά και μ’αυτά χάνω έναν έναν τους φίλους μου καθώς οι φίλοι: για πόσο θ’ αντέχουν γκρίνια? για πόσο θα δείχνουν κατανόηση αν αυτοί έφαγαν απόλυση? Και πότε να΄ρθουν που με παιδί και όλα τα συμπράγκαλα και με βενζίνη στο Θεό και πάρε και γλυκό να το 20αράκι ευρώ για μια βόλτα στο νέο σπίτι? Ερωτικά: όταν όλα αυτά ξαμολιούνται άντε εσύ τώρα μπανιερίσου και γίνε γκόμενα και να ‘χεις και όρεξη και το βασικότερο, να μη σκέφτεσαι το Γιωργάκη, την Παπαρήγα, τον Μπάμπη τον σουγιά και τις κονσέρβες ντολμαδάκι την ώρα την επίμαχη. Γίνεται? Χμ, λωλαίνομαι (να και το προσωπικό). Μετά από οοολα αυτά, για κάποιο λόγο σιγοτραγουδάω Δάντη από αρχές ’90 ή και τέλη ’80, «σκάσε, απ΄τη σκέψη μου βγες δε μιλούν οι σκιεεεεες» και καπάκι Ρουβάς «όλα καλάαααα, ααα, όλα καλά θα σου πάνε». 'Αι να δούμε.
σχόλια