Η αρμάδα του opinion leading βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας. Οκ, είναι η κρίση. Διαβάζω με προσοχή τα περισσότερα πονήματα για την κρίση. «Δεξιά» και «αριστερά». Κυβερνητικά και μη κυβερνητικά. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές, συγγραφείς, ποιητές, διανοούμενοι, ηθοποιοί, ακτιβιστές, μπλόγκερ, όλοι έχουν κάτι να πουν. Και είναι λογικό. Και κρίση να μην έχουμε όλοι πρέπει να μιλάμε για τα πολιτικά. Αν μίλαγαν περισσότερο τις μέρες της ευφορίας, τότε μπορεί να είχαμε αποφύγει τα σημερινά δεινά. Με την τελευταία φοροεπιδρομή και το χαράτσι στα ακίνητα παίζετε ένα ακόμα δράμα. Η διαπραγματευτική γκάφα του Βενιζέλου, η αποχώρηση της Τρόικας, η -νέα- διεθνή κατακραυγή και ο τρόμος της χρεοκοπίας πυροδότησε τις πένες και το λόγο τους.
Τις τελευταίες μέρες γνωστός, πασίγνωστος, άνκορμαν, ούρλιαζε από το μικρόφωνο του πως «να πάνε να τα πάρουν από αυτόν που έχει βίλα και όχι από τον κόσμο;». Δηλαδή, με το χαράτσι δεν θα τα πάρουν; Το θέμα είναι αν οι βιλοϊδιοκτήτες θα τα πληρώσουν ή θα τους βοηθήσει η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να τ’ αποφύγουν για μια ακόμη φορά;
Χθες και σήμερα η Αυριανή προτείνει την επιστροφή στη δραχμή ως μόνη λύση και επικαλείται για αυτό το έγκυρο αμερικάνικο περιοδικό «Time». Αλήθεια , αν ήταν αυτή η λύση, ηλίθιοι είναι οι ευρωπαίοι εταίροι μας και εμείς που δεν το κάνουμε; Ή κάτι άλλο έχει στο μυαλό του Ομπάμα που υποστηρίζει πως η Ελλάδα δεν πρέπει να σκάσει και να μετατραπεί στην Λίμαν Μπράδερς της Ευρώπης; Τι εξυπηρετεί, όμως, μια εφημερίδα ενός τύπου με «κάποια» χρέη στο δημόσιο να υποστηρίζει μια τέτοια θέση; Μήπως η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν μια ευεργετική κίνηση σε σχέση με τις οφειλές του.
Τον περασμένο μήνα το τουίτερ βιώνει έναν διχασμό που έχει φτάσει σε επικίνδυνα μονοπότια. Από τη μία είναι αυτοί που πιστεύουν ότι πρέπει να παραμείνουμε με πάση θυσία στο ευρώ πληρώνοντας κάθε τίμημα, κάνοντας παράλληλα δριμεία κριτική στην κυβέρνηση και από την άλλη όλοι αυτοί που πιστεύουν πως πρέπει να παραμείνουμε στο ευρώ επειδή το αξίζουμε ως Έλληνες. Και ας κάναμε τις κουτσουκέλες μας. Είναι λογικό να υπάρξει αντιπαράθεση αλλά όταν φτάνουν διάφοροι να απειλούν ή να ειρωνεύονται την ανθρώπινη ζωή, τότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Στο ίδιο μέσο αναπαράχθηκε ένα ρεπορτάζ του Βήματος για την τυχόν αδυναμία του δημοσίου να πληρώσει τίποτα άλλο πέραν από μισθούς και συντάξεις για τον επόμενο μήνα. Αμέσως πετάχτηκαν οι illuminati του «μπλε πουλιού» και μοιρολογούσαν περί Αργεντινής; Δεν ξέρω αν γνωρίζουν την ιστορία της Αργεντινής αλλά δεν έλεγε πουθενά το δημοσίευμα για περιορισμό των τραπεζικών αναλήψεων ή για εξαφάνιση των καταθέσεων. Ζήσαμε το ελληνικό «κοραλίτο» και δεν το μάθαμε;
Στον Τύπο, από την άλλη σοβαροί και ανεύθυνοι γραφιάδες έχουν χάσει την ουσία και έχουν μπει σε μια οπαδική αντιπαράθεση που είναι πέραν κάθε ουσίας. Δεν μιλάμε για εφημερίδες όπως η Δημοκρατία που είναι κάτι αντίστοιχο για το Σαμαρά, όπως ο Πρωταθλητής για τον Ολυμπιακό. Η κόντρα για τα Ταξί, οι απολύσεις στον 902, δέκα χούλιγκαν που προπηλάκισαν τον Κουβέλη, τα δακρυγόνα των ΜΑΤ τα προνόμια των Βουλευτών και άλλα μικρά, πολύ μικρά ζητήματα, μας απασχολούν καθημερινά και μας ξεστρατίζουν.
Από τη μία η φράξια του Μνημονίου δεν βλέπει τα προβλήματα του «σχεδίου διάσωσης της χώρας» και από την άλλη οι εκφραστές της λαϊκής γνώμης κάνουν μερικές φορές τις λύσεις που καταφεύγει η κυβέρνηση να μοιάζουν οι μόνες λογικές. Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν πιστεύω ότι είναι. Αλλά η λογική του «νόμος είναι το δίκιο της συντεχνίας» ή «νόμος είναι το δίκιο του αγανακτισμένου» είναι η ίδια με το «νόμος είναι το δίκιο του Βενιζέλου και της Τρόικας.» Το αποτέλεσμα είναι ένα μηδενικό.
Φυσικά και δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε την παρούσα κατάσταση. Και η λύση δεν είναι μια απάντηση σε ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα. Η κρίση έχει μετατρέψει τη δικαιοσύνη από αντικειμενική σε υποκειμενική έννοια. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποια δεδομένα στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας που θα έπρεπε να αναλύονται καλύτερα. Για τα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης δεν έχω διαβάσει τίποτα το τεκμηριωμένο που να εξηγεί αν αυτό είναι σωστό, απαραίτητη ή λάθος. Μόνο χάιδεμα αυτιών.
Πριν από δύο χρόνια, στις απαρχές της κρίσης, πίστευα πως θα μάθουμε να εξετάσουμε διαφορετικά τα πράγματα. Πιο συλλογικά. Αντίθετα έχουμε πήξει στην καταστροφολαγνία, στις συκοφαντίες, στην βία και στην ακατάσχετη γενικολογία. Η απειλή της καταβολής ή όχι της δόσης της Τρόικας, βγάζει τον χειρότερο εαυτό μας. Και μέχρι να γυρίσει ο τροχός, σταματημό δεν θ α ‘ χει.
Υ.Γ. Στη έντυπη έκδοση γράφω για το Facebook, εδώ ένα ρεπορτάζ των Νέων που προσθέτει ορισμένα παραπάνω πράγματα.
σχόλια