Τι βλέπω απ'το παράθυρο μου;

Πέμπτη 06/10/2011, 13.00 Μ.Μ.
Μέρα ηλιόλουστη
Διανύοντας ακόμα μία ημέρα ανεργίας.
Βγήκα στο μπαλκόνι του 2^ου και κάθισα στη γνωστή αναπαυτική καρέκλα. Η απέναντι εξαώροφη πολυκατοικία με τις πράσινες, όλο καυσαέριο, τέντες ορθώνεται απειλητικά μπροστά στα μάτια μου. Η χλωμή, πυκνοκατοικημένη εικόνα με τρομάζει ενώ αισθάνομαι την ατμόσφαιρα να με πνίγει. Η αισθητική του μέτριου σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα παντού, το ένα πάνω στο άλλο. Πρέπει να’ σαι αρκετά τυχερός για να βρεις θέση παρκινγκ στην Ανδρομέδας. Μεσήλικες νοικοκυρές απλώνουν τις μπουγάδες, γιαγιάδες κάνουν μανικούρ και αναπολούν τα νιάτα τους, εργάτες, κομπρεσέρ, σκόνη, κούτες..κάποιος μετακόμισε.. Συνταξιούχοι φωνακλάδες κάνουν απολογισμό, ζητούν ευθύνες, μετρούν τις πράξεις μιας ζωής και ψάχνουν ακόμα ταυτότητα. Κάποιοι άλλοι 40αρηδες περιμένουν ανυπόμονα να ξεμυτίσει για λίγο η σύζυγος από το σπίτι για να μιλήσουν κρυφά στο κινητό με την ερωμένη και να κανονίσουν το επόμενο ραντεβού.  Μωρά που κλαίνε με το ουρλιαχτό τους να σου τρυπάνε τ’ αυτιά και να σου υπενθυμίζουν πως δεν έχει έρθει η ώρα των ευθυνών και της ενηλικίωσης σου. Η μήπως ήρθε; Σκουπίδια παντού, κάδων τοπία που ξεχειλίζουν  αγανάκτηση και δυσοσμία. Ο παλιατζής και το ακορντεόν αναπόσπαστο κομμάτι του πάζλ. Εικόνα από το παρελθόν που ξεθώριασε η μήπως μας τύφλωνε η εποχή την καλοπέρασης και του υπερκαταναλωτισμού; Δε θυμάμαι.  Και μέσα σ’ όλα  ακούς τον Στέλιο και ξέρεις πως η φωνή προέρχεται απ’ το τρανζίστορ του γείτονα στο ισόγειο. «Το αγριολούλουδο αντέχει»  η Ελλάδα θα αντέξει; Σχόλασαν και κατεβαίνουν κάπως υποψιασμένα τον δρόμο. Θα πάρουν άραγε βιβλία; Προς το παρόν πετάνε τα cd έξω απ ’τη βουλή. Ξέρουν άραγε τι τους περιμένει;  Ευτυχώς φυσάει ακόμα και τα καταπράσινα δέντρα έξω απ’ το παράθυρο μεταφέρουν στιγμές ανάσας και αισιοδοξίας.