Με την εκδίκηση δεν θα φέρεις πίσω το αγαπημένο σου πρόσωπο, έτσι δεν λένε σε όλες τις κοινότοπες ταινίες τρόμου;
Ο Αλμοδοβάρ δεν νομίζει.
Στον πάνω όροφο της απόρθητης έπαυλης του πλαστικού χειρουργού Robert Ledgard βρίσκεται κλειδωμένη, φυλακισμένη, μια νεαρή γυναίκα, η Vera Cruz. Παρακολουθείται 24 ώρες το 24ωρο από κάμερες που προβάλλουν την εικόνα της σε τεράστιες και μικρές οθόνες στο υπόλοιπο σπίτι. Περνάει τις μέρες της σημειώνοντας τις ημερομηνίες στον τοίχο, κάνοντας yoga και σκίζοντας τα παλιά φορέματα της για να ντύσει με τα κουρέλια τον χώρο γύρω της. Φοράει μόνο μια ολόσωμη, εφαρμοστή από το λαιμό μέχρι το τελευταίο δαχτυλάκι του ποδιού, φόρμα στο χρώμα του δέρματος για να προστατεύει το νέο υπερανθεκτικό δέρμα που της έχει χαρίσει ο “δημιουργός” της, και μια πλαστική μάσκα για να προστατέψει το νέο της πρόσωπο, ανατριχιαστικά γνώριμο: το πρόσωπο της νεκρής γυναίκας του.
Βάλε μέσα και χαμένες μητέρες, γιούς, βιασμούς, μεταμφιέσεις, απαγωγές, κι άλλες αυτοκτονίες, δολοφονίες, σεξ, εκδίκηση. Το απόλυτο διεστραμμένο και άρρωστο κιτς θρίλερ-μυστήριο-τηλενουβέλα, το μυθιστόρημα Tarantula του Thierry Jonquet, στα χέρια του Πέδρο γίνεται ένα συγκρατημένο όσο-όσο μελόδραμα με αποστασιωποιημένη (ειδικά για τα δεδομένα του δημιουργού) χειρουργική ματιά και λουσάτη αισθητική. Μια ιστορία τρόμου χωρίς ουρλιαχτά και τρομάρες, όπως λέει ο ίδιος.
Ο Πέδρο σταματάει εδώ, στην 18η ταινία του, "Το Δέρμα Που Κατοικώ", και κοιτάει πίσω στην καριέρα του. Επανεξετάζει όλα αυτά τα θέματα που του έδωσαν καύσιμο ως νέο καλλιτέχνη, μέσα από την ώριμη πλέον ματιά του. Έτσι ξεκινάει ένα καρουζέλ γνώριμων αναφορών από τις προηγούμενες ταινίες του: ο άρρωστος οικογενειακός εισβολέας και βιαστής της Kika μπερδέυεται με την ατίθαση τίγρη-παιδί για τις Αμαρτωλές Καλόγριες που σουλατσάρει ελεύθερη και επικίνδυνη κάτω από την ήρεμη επιφάνεια του μοναστηριού, ο Antonio Banderas για άλλη μια φορά καψούρας και απαγωγέας όπως τότε αμούστακος καβλιάρης στο Δέσε Με αλλά όχι με αυτή τη σειρά και αντίστροφα Στοκχολμικός, μια ερωτική επαφή μέσω βίντεο προτζέκτορα που φέρνει κοντά αυτά που δεν μπορούν να είναι, οι Ραγισμένες Αγκαλιές, η μεταμόρφωση κάτω από το νυστέρι, ο Λαβύρινθος του Πάθους, η ψυχρολουσία του Νόμου του Πάθους, ο χωρισμός μάνας και κόρης και ηΕπιστροφή. Διαφορετικό από την συνήθη αυτοαναφορικότητα του σκηνοθέτη, οι ιστορίες επαναλαμβάνονται αλλά με τις ίδιες καταστάσεις ειδωμένες από διαφορετική οπτική, με παραμορφωμένη έκβαση, ένα αρρωστημένο deja vu.
Ανακυκλώνεται και ο Antonio Banderas, επιστρέφει μετά από 21 χρόνια στην ‘αγκαλιά’ του ανθρώπου που τον ανέδειξε και ξαναβρίσκει αυτή την χαμένη νεανική του ομορφιά και την σπίθα στα μάτια, που φαίνεται να μπορεί να αιχμαλωτιστεί μόνο μέσα από την κάμερα του Αλμοδοβάρ.
Αυτή είναι η εμμονή του εδώ. Το ίδιο γεγονός, το ίδιο άτομο από διαφορετικές οπτικές, ένα συνεχιζόμενο έγκλημα ειδωμένο από την πλευρά του θύματος αλλά και του θύτη, μια προσπάθεια (και επιτυχία άρα και σχιζοφρένεια) να συνδεθεί ο θεατής και με τις δυο πλευρές της οθόνης, τον φύλακα και τον φυλακισμένο.
Γιατί όταν η κάμερα γυρίζει, αυτό που έβλεπες δεν είναι ποτέ όπως το νόμιζες, και όταν ενώνονται οι δυο απολύτως χωριστές διαδοχικές αφηγήσεις κάτω από το ίδιο δέρμα της ταινίας, το πάθος και η εκδίκηση, έρχεται και η συγκλονιστική άρρωστη αποκάλυψη της ταινίας.
Η δίψα για εκδίκηση βγάζει το δέρμα της και εμφανίζεται από κάτω ευάλωτη γυμνή σάρκα ως η λαχτάρα για αυτό που δεν υπάρχει πια και που κατοικεί πάντα μέσα μας.
σχόλια