Όμορφη, έξυπνη, επικοινωνιακή, εξαιρετικά δοτική, πολυπράγμων και άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω για την Άννα. Το κορίτσι που από τα 19 του χρόνια πήρε τη βαλίτσα του και πήγε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μοναδικός της συνοδοιπόρος ήταν τα όνειρά της για μια καριέρα υποκριτικής. Κοιμόταν για αρκετούς μήνες στο πάτωμα και δούλευε σαν σερβιτόρα. Καμιά φορά τα λεφτά δεν έφταναν κι έπρεπε να επιλέξει: τσιγάρα ή σάντουιτς; (επέλεγε τα τσιγάρα). Το πρωί μαθήματα, casting, ραντεβού και αργά το απόγευμα έπιανε δουλειά στο εστιατόριο. Για να τα φέρνει βόλτα. Όλο αυτό διήρκησε έξι μήνες. Και αυτό της το πείσμα τελικά τη δικαίωσε. Το αποτέλεσμα; Εξώφυλλο στο Neo magazine της Νέας Υόρκης, παραγωγός σε μια μικρού μήκους ταινία που διαγωνίστηκε στο φεστιβάλ των Καννών και το La Commedia του Αmos Poe με το Roberto Benigni. Σε μια τόσο νεαρή ηλικία. Όταν επέστρεψε από αυτό το ταξίδι την είδα αλλαγμένη. Πιο γεμάτη, πιο ευτυχισμένη και περισσότερο συνειδητοποιημένη από ποτέ. Παρ'όλο που είχε καταφέρει ήδη πολλά για την ηλικία της δεν επαναπάυτηκε στιγμή. Η αστείρευτη ενέργεια και το πάθος της για την υποκριτική δεν έσβησαν όταν επέστρεψε πίσω. Περισσότερο τρέξιμο, περισσότερα casting, περισσότερα επαγγελματικά ραντεβού. Έπειτα ταξίδεψε σε Λονδίνο, Βερολίνο, Βενετία, Κάννες. Με τον καιρό ήρθε κι ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στον κινηματογράφο αλλά και ένα τραγούδι με ένα καταπληκτικό video clip. Και πάλι δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε τις σπουδές της στο Πάντειο πανεπιστήμιο και παράλληλα δούλευε σε αρκετά ελληνικά σήριαλ. Δεν εγκατέλειψε στιγμή τους στόχους της. Πάλευε κάθε μέρα για τα όνειρά της. Γιατί αυτά τα όνειρα ήταν και είναι η ζωή της. Τώρα, έπειτα από 2 χρόνια, επαναλαμβάνει ξανά αυτό το ταξίδι στην Αμερική. Με ένα σαφώς καλύτερο βιογραφικό αλλά με το ίδιο ακόμη πάθος για αυτό που από τα 11 της χρόνια ονειρεύτηκε. Να γίνει ηθοποιός. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που θαυμάζω απεριόριστα. Για έναν άνθρωπο που με έμαθε να μην βάζω τα κλάματα όταν βλέπω ένα μεγάλο κύμα να 'ρχεται κατά πάνω μου, αλλά να του τραγουδάω. Με έμαθε πως τα όνειρά μου δεν θα χουν ποτέ το μήκος της σκιάς μου, αρκεί να παλεύω όσο μπορώ. Με έμαθε να αντέχω και να προσαρμόζομαι όποιες κι αν είναι οι συνθήκες. Περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί να συζητάμε τους φόβους, τα λάθη, τα όνειρά μας. Πιστεύω πολύ σ'εκείνη. Βγαίνει κάτι από μέσα της που σε ναρκώνει και σε αφοπλίζει. Έχει αυτό το κάτι των ατόμων που παίρνουν πάντα άριστα. Που φτάνουν με τυμπανοκρουσίες στο στόχο τους ρουφώντας απολαυστικά σαν φραπεδάκι το θαυμασμό, το σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων.
Καλή επιτυχία!
σχόλια