Θα λέγαμε καταφανέστατα ψέματα αν υποστηρίζαμε ότι το facebook, το twitter ή άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν έχουν κατακλύσει τις ζωές μας κυρίως λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης του διαδικτύου. Εκεί ο καθείς μπορεί να κοινοποιήσει την οποιαδήποτε σκέψη του στους υπολοίπους «ψηφιακούς» του φίλους. Βέβαια, πόσοι από εσάς έχετε παρατηρήσει τις απόψεις που εκφράζονται από τους χρήστες και το κυριότερο ποιο είναι ποιοτικά το περιεχόμενο τους;;;
Όσο περίεργο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, τόσο ανησυχητική είναι και η απάντηση. Δημοσοφίες, παραποιημένα αποφθέγματα στοχαστών, ριζοσπαστικά κηρύγματα επαναστατών του «καναπέ» και δήθεν φιλοσοφίες για τη ζωή βασισμένες στην ατομική εμπειρία-με καθολική κοινωνική αποδοχή πάντα(!!)- είναι ό,τι μπορεί να παρατηρήσει κάποιος. Όλα ικανά να προξενήσουν θαυμασμό σε θεωρητικό επίπεδο και ταυτόχρονα όλα ικανά να προξενήσουν λύπηση στην πράξη. Σχήμα οξύμωρο με όλη τη σημασία της φράσης.
Η ερμηνεία του φαινομένου είναι δισυπόστατη και κρύβεται βαθειά στις ρίζες ενός επιβληθέντος νεοελληνικού πολιτισμού με κύριο χαρακτηριστικό την απουσία πολιτισμού! Πρώτον, ο νεοέλληνας είτε γιατί δεν έχει λάβει παιδεία αξιών στο σχολείο και την οικογένεια-αμφότεροι οι θεσμοί παραπαίουν- είτε γιατί η προσωπικότητά του δεν έχει δοκιμαστεί με οποιεσδήποτε κοινωνικές αξιολογικές κρίσεις βιώνει έντονη την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης. Δεύτερον, ο νεοέλληνας από εφηβική ηλικία αισθάνεται την υποχρέωση να ακολουθεί τυφλά τις επιταγές του κοινωνικού καθωσπρεπισμού παρόντων άλλων ατόμων , ενώ όταν είναι μόνος του δρα με τον πιο άναρχο τρόπο ζωής.
Χωρίς να έχει ιδιαίτερη αξία ποια αιτία διαδραματίζει καταλυτικότερο ρόλο στην υιοθέτηση μιας τέτοιας κοινωνικής συμπεριφοράς από το άτομο το συμπέρασμα είναι ένα. Ο νεοέλληνας έχει ένα τεράστιο πνευματικό-ψυχικό κενό που προσπαθεί να το καλύψει απεγνωσμένα με την κοινωνική αναγνώριση από την προβολή μιας "political correct" προσωπικότητας, ακόμα και αν το χάσμα μεταξύ του φαίνεσθαι και της πραγματικότητας είναι χαοτικό. Δεν έχει σημασία αν κατά βάθος είσαι δυστυχής, δε μετράει αν η όλη νοητική σου εξέλιξη βρίσκεται σε βρεφονηπιακό στάδιο. Το μόνο ζήτημα ουσίας είναι να δείχνεις σαν τον Anthony Quinn στην ταινία Ζορμπάς και ταυτόχρονα να επικροτείσαι απ όλους για τη στάση σου αυτή. Έτσι, καταλήγεις να φοράς μια μάσκα που εξωτερικά θυμίζει τα αετώματα του Παρθενώνα και εσωτερικά τις σταυροφορικές κατακόμβες.
σχόλια