Video Nasties: A Sick Story #9
I Spit On Your Grave του Meir Zarchi, 1978, ΗΠΑ, 101’
Πλησιάζοντας στο τέλος του αφιερώματος δεν πιστεύω να περιμένει κανείς κάτι άλλο πέρα από τα πλέον άρρωστα πράγματα για να τον κλείσουν με τον καταλληλότερο τρόπο. Και όντως, οι δύο τελευταίες ταινίες για τις οποίες θα γράψω δεν είναι μια βόλτα σε ολάνθιστο πάρκο. Είναι ζόρικες μέχρι εκεί που δεν παίρνει και μπορούν να προκαλέσουν ψυχικά τραύματα σε κάθε θεατή ανεξαρτήτου ηλικίας. Παρ’ όλα αυτά, όμως, στέκουν περήφανες και δεν είναι απλά μέλη του δόγματος «σοκ για το σοκ». Ανήκουν αμφότερες στην κορυφή του ιδιώματος το οποίο αντιπροσωπεύουν, έχοντας κερδίσει τη θέση αυτή επάξια.
Ποιος να μάντευε ότι ένα συγγενικό πρόσωπο του μεγάλου Buster Keaton, που ανέκαθεν πρόσφερε γέλιο με τα καμώματά του στους πάντες, θα μπορούσε να παίξει σε μια τέτοια ταινία? Και όμως, πρωταγωνίστρια της συγκεκριμένης ταινίας είναι η εγγονή του, σε ένα ρόλο που απέχει μίλια από το κωμικό παρελθόν του παππού της.
Η Camille Keaton, λοιπόν, σε αυτή την ταινία υποδύεται την Jennifer, μια Νεοϋορκέζα συγγραφέα μικρών αφηγημάτων που αποσύρεται στην εξοχή για να δημιουργήσει το πρώτο της μυθιστόρημα. Εκεί την υποδέχεται ένας μάλλον διανοητικά υστερημένος άντρας, ο Matthew, που της πηγαίνει στο σπίτι της την παραγγελία που έκανε στο μπακάλικο. Ο συμπαθής και καλοσυνάτος Matthew, όμως, συναναστρέφεται με τρεις ύποπτους άνδρες οι οποίοι περνούν όλη τους τη μέρα στο βενζινάδικο της πόλης. Μια ωραία ημέρα, η παρέα των ανδρών θα την απαγάγει και ο ένας μετά τον άλλον θα την βιάσουν διαδοχικά σε μια σεκάνς που είναι ικανή να φέρει στην πλέον άβολη θέση και τον πιο σκληροτράχηλο θεατή. Μετά από αυτό, η Jennifer, αφού πρώτα σταθεί στα πόδια της, θα αρχίσει να σχεδιάζει την εκδίκησή της απέναντι στα τέρατα που τόλμησαν έστω και να σκεφτούν κάτι τέτοιο.
Και εδώ έρχομαι να επαναλάβω ότι το I Spit On Your Grave απευθύνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ευχάριστη ταινία που βλέπει κανείς για να περάσει την ώρα του. Ο βιασμός μιας γυναίκας είναι ένα από τα πλέον σκληρά θέματα και ο Zarchi το δείχνει με τον αμεσότερο τρόπο. Παρά το γεγονός ότι η Keaton έχει αισθησιακότατο παρουσιαστικό, δεν μπορεί κανείς να αισθανθεί τίποτα το ερεθιστικό καθώς βλέπει τη μαζική κακοποίησή της. Έμπνευση για αυτό το περιστατικό δεν του έδωσε η διεστραμμένη του φαντασία, αλλά ο βιασμός μιας κοπέλας και η διάσωσή της από τον ίδιο και έναν φίλο του με την κόρη του. Όλη η ταινία είναι ξεκάθαρα γυρισμένη από την οπτική γωνία της πρωταγωνίστριας, πράγμα το οποίο χρησιμεύει στο να βιώσει ο θεατής, κατά το δυνατόν, ρεαλιστικά τον πόνο και την αγωνία μιας νεαρής γυναίκας που κακοποιείται σεξουαλικά και αποκτηνώνεται οριστικά μετά από αυτό το γεγονός.
Ο τρόπος εκδίκησης της πρωταγωνίστριας, όμως, δεν είναι μια σύλληψη από αυτές που βλέπει κανείς σε ταινία και τον κάνει να θέλει να σηκωθεί και να χειροκροτήσει φωνάζοντας, πλήρης από το συναίσθημα δικαίωσης. Οι εν λόγω κύριοι δεν κακοποίησαν μόνο το σώμα της νεαρής αλλά και το γραπτό της, το μόχθο της μπροστά στα μάτια της, μην αφήνοντάς της κανένα περιθώριο παρά μόνο το να αισθανθεί υπέρμετρο μίσος για τα καθίκια αυτά, ακόμα και για τον φτωχό Matthew που απλά κακοποιούνταν εξίσου με αυτή. Οπότε, με Χιτσκοκική κυκλικότητα τύπου Vertigo, η εκδίκησή της θα είναι εξίσου βίαιη και βασανιστική με τα όσα πέρασε προηγουμένως, απλά αντί για τη βρώμα της ανδρικής τεστοστερόνης, αυτό που μένει είναι η θηλυκή γοητεία στην αρχή και έπειτα μια οργή ανόμοια με οποιαδήποτε άλλη είχε δει ως τότε ο κινηματογράφος. Αποκρουστική και λυσσασμένη, από ένα, κατά τ’ άλλα, «ευαίσθητο πλάσμα».
Κλείνοντας, να αναφέρω ότι, παρ’ όλο που καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ για ποιο λόγο αυτή ήταν μια από τις ταινίες που οδήγησαν στη δημιουργία του φακέλου «Video Nasties», άλλο τόσο αδικημένη είναι από τον τίτλο αυτό. Και όχι επειδή είναι ακίνδυνη και το περιεχόμενο δεν είναι τόσο βαρύ όσο το περιγράφουμε. Και τα δύο ισχύουν, απλά πρόκειται για μια συναισθηματική κλιμάκωση, ένα βίωμα που κανένας άλλος σκηνοθέτης μέχρι τότε και να προσπαθούσε δεν θα μπορούσε να εξωτερικεύσει με τέτοιο τρόπο. Πόσο μάλλον να ασχοληθεί με ένα θέμα όπως αυτό του βιασμού (στο οποίο, βέβαια, διέπρεψαν σκηνοθέτες 3 δεκαετίες πιο πριν, όπως ο Elmer Blaney Harris και η Ida Lupino). Το εξώφυλλο της ταινίας προετοιμάζει κατάλληλα το θεατή γι’ αυτό που θα ακολουθήσει, με το ξεσκισμένο γυναικείο δέρμα και το μαχαίρι που κρατιέται σε επιθετική στάση κάτω από τις λέξεις «Αυτή η γυναίκα μόλις έκοψε, διαμέλισε, έσπασε και έκαψε πέντε άντρες σε σημείο να μην μπορούν να αναγνωριστούν… αλλά κανένα δικαστήριο στην Αμερική θα την καταδίκαζε ποτέ!». Για την ακρίβεια, τόση αξία έχει στα cult κυκλώματα που γυρίστηκε ένα remake της και κυκλοφόρησε το 2010. Μπείτε με δικό σας ρίσκο.
σχόλια