Επανέρχομαι στο θέμα Χριστιανόπουλου ελπίζω για τελευταία φορά:-)
Ύστερα από την έκπληξη όσων σχολίασαν αρνητικά την εμφανισή του στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου και τον τηλεοπτικό του κώδικα απέναντι στη παρουσιάστρια (λησμονώντας πως με παρόμοιο τρόπο κινήθηκε και στη πρωϊνή εκπομπή των Καμπουράκη-Οικονομέα) διαβάζοντας τα σχόλια στο ποστ μου, διάφορα άλλα άρθρα αλλά και αυτή τη περσινή του συνέντευξη στο περιοδικό Ζενίθ καταλήγω πως ο Χριστιανόπουλος μας διχάζει γιατί λέει αλήθειες (τις δικές του αλήθειες) χωρίς να νοιάζεται να μας κολακεύσει και να υποδαυλίσει τα στερεότυπα που έχουμε για τα κοινώς αποδεκτά.
Πολλοί του καταλογίζουν ναρκισσισμό, αμετροέπεια, αθυροστομία, στρατηγική. Ας είμαστε ειλικρινείς βέβαια. Η δημοσιογραφία τον χρησιμοποιεί γιατί αποτελεί τον ιδανικό καλεσμένο. Ευφυής, ατακαδόρος, δε μασάει τα λόγια του, έχει ισχυρές και τεκμηριωμένες απόψεις, ανακατεύει τον φλατ χυλό, προκαλεί συζητήσεις και κατ' επέκταση πουλάει. Το θέμα είναι οτι είναι από τους ελάχιστους που δε πουλάει φούμαρα.
Αυτό του το χαρακτηριστικό βέβαια, της ενοχλητικής αλογόμυγας που τσιμπάει χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι λεπτές ισορροπίες και οι ανταλλακτικές διαπλοκές του λογοτεχνικού στίβου τον έχει κάνει κόκκινο πανί για πολλούς στον χώρο του. Μονίμως εκτός μαντριού και μακριά από το αθηναϊκό λογοτεχνικό κέντρο (κρατικούς οργανισμούς, εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά) που εν πολλοίς καθορίζει τα πολιτιστικά πράγματα είχε πάντα την δικιά του ισχυρή κριτική να αντιπαραθέσει δημιουργώντας κατά καιρούς αντιδράσεις.
Και όποτε συμβαίνουν μιντιακά γεγονότα σαν τα πρόσφατα φροντίζουν χαιρέκακα να του το επισημαίνουν οι συναδελφοί του;-)
Η ουσία του πρόσφατου περιστατικού πάντως ήταν μια. Έχοντας κοινό, δημοσιογράφοι και πνευματικοί άνθρωποι βιώσει τα τελευταία 20 χρόνια της επέλασης της ιδιωτικής τηλεόρασης μια βιαία αλλαγή παραδείγματος σε ότι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση αυτού που ονομάζουμε χονδρικά πολιτισμός και έχοντας συνηθίσει τις δημοσιοσχετίστικες μαρκεταρισμένες τεχνικές που μέσα από αυτές τον φιλτράρει και τον ποδηγετεί η τηλεόραση μας προκαλεί το λιγότερο αμηχανία αν το Πραγματικό εισβάλλει στην οθόνη μας ένα πρωϊνό με τον τρόπο που το έκανε ο Χριστιανόπουλος και αμφισβητήσει την "κυριαρχία" του Τηλεοπτικού.
Έχουμε ξεχάσει (ή δε θέλουμε να γνωρίζουμε προφανώς) πώς ο γυάλινος κόσμος πολιορκεί και διαστρέφει το νόημα. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει έναν άλλο βασικό πυλώνα, την Πολιτική, σαν βιντεογκέημ είναι χαρακτηριστικός και βλέπουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα τριγύρω μας.
Οπότε προς τι η έκπληξη που ο Χριστιανόπουλος είπε να πάρει το joystick από τα τηλεοπτικά χέρια και να επιχειρήσει να αλλάξει πίστα διατηρώντας ακέραιο το life volume του και σαρκαστικά ακμαίο το ηθικό του;
σχόλια