Πραγματικά έχει ένα ενδιαφέρον να δούμε πόσοι πραγματικά νιώσανε έκπληξη μετά τα χθεσινά γεγονότα. Δηλαδή την ώρα που παρατηρούσαμε τα κτίρια να καίγονται, αν αισθανόμασταν ότι πραγματικά κάτι άλλαζε (προς οποιαδήποτε κατεύθυνση) σε αυτή τη χώρα. Συνηθισμένοι είμαστε πια. Από τη μία οργή για την καταστροφή της πρόσοψης του Αττικόν και του Απόλλωνα, από την άλλη η γνωστή κουβέντα περί χουλιγκανισμού και από την παράλλη οι, επίσης, γνωστές φωνές που λένε «ρε παιδιά εδώ αλλάζει η ζωή μας και εμείς ασχολούμαστε με ένα κτίριο που στην τελική κάποια ασφαλιστική θα το επισκευάσει;» Και στη Βουλή να πετάνε τόμους, ο ένας στο κεφάλι του άλλου.
Παρ’ όλα αυτά πρέπει πλέον να αντιληφθούμε σε ποια πράγματα είμαστε συνηθισμένοι:
Δεν πιστεύουμε πια στον συνδικαλισμό και όπως αυτός έχει διαμορφωθεί. Ούτε η αριστερά μας πείθει. Χτες στη Βουλή πέρασε ένα μνημόνιο που διαφέρει ελάχιστα από τη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία είναι σαν ξαφνικός θάνατος που μετά από χρόνια, θα γίνει κάποιο θαύμα (θα έρθει η οικογένεια Κίρχνερ να κυβερνήσει την Ελλάδα) και σιγά σιγά θα βρούμε κάποιον βηματισμό. Με το χθεσινό μνημόνιο, απλά μας έβαλαν σε ένα παρατεταμένο κώμα. Αυτή τη στιγμή είμαστε μια χώρα χωρίς καμία προοπτική. Που δεν περιμένει τίποτα. Που δεν έχει στόχο. Ε, σε αυτή τη χώρα, η χθεσινή αντίδραση, ήταν μικρή. Και αυτή που ήταν, έχασε από τους «κουκουλοφόρους».
Μετά από τόσο φωτογραφικό υλικό και μετά από το χθεσινό βράδυ δεν πιστεύω ότι αυτοί που προκαλούν τις καταστροφές είναι η «απεγνωσμένη νεολαία» ή «εθισμένοι στον αστικό χουλιγκανισμό». Σαράντα πυρκαγιές δεν γίνονται τυχαία. Δεν γίνονται χωρίς οργάνωση. Και ας μας απαντήσει, επιτέλους, ο Χρήστος Παπουτσής γιατί έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως έπιναν τριάντα μαυροφορεμένοι «κουκουλοφόροι» φραπέ, τη στιγμή που λίγα μέτρα παραπάνω, στην οδό Περικλέους, γινότανε το έλα να δεις. Μετά από ένα κάρο φωτογραφίες που έχουμε δει με ροπαλοφόρους και ματατζήδες δίπλα δίπλα, πώς προσπαθούνε να μας πείσουνε πως δεν υπάρχει περίπτωση προβοκάτσιας; Υπήρχε, υπάρχει, θα υπάρχει. Και έχει πετύχει το στόχο της: διαλύει την πορεία και έχει αποθαρρύνει πολύ κόσμο από το να βγει στο δρόμο.
Ο Χρήστος Παπουτσής, αλήθεια, τι περιμένει σε αυτήν την έρμη ζωή, για να παραιτηθεί; Και «συντονισμένη ενέργεια» να υπήρχε, ο ίδιος είναι ο μόνος άνθρωπος στην Ελλάδα που ήταν (και) χθες ασυντόνιστος.
Πολλοί μιλάνε για τέλος του παρόντος πολιτικού συστήματος εξαιτίας της «ανταρσίας» των βουλευτών στα δύο μεγάλα κόμματα. Πάντως το μνημόνιο ψηφίστηκε. Είναι αστείο να έχεις ψηφίσει το Μνημόνιο 1 και να μην ψηφίζεις αυτό. Απλά προσβλέπουν σε μια θετική αντιμετώπιση στις εκλογές που (μάλλον) πλησιάζουν. Γιατί, αν όντως έχουμε ανταρσία, οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. που καταψήφισαν θα πρέπει να μην κατέβουν με τα κόμματα τους στις επερχόμενες εκλογές. Λέτε να γίνει κάτι τέτοιο; Δύσκολο έως απίθανο. Φανταστείτε μόνο, πόσο στενόχωρα, θα αισθάνεται η Βασούλα στη ΔΗΜΑΡ.
Η ουσία είναι ότι ο κόσμος έχει κουραστεί. Πολλοί θα μονολόγησαν χθες «ας περάσει και αυτό να δούμε τι θα γίνει. Ας δούμε πόσο θα αντέξουμε πριν εξαθλιωθούμε τελείως». Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για να παραμείνουμε στην Ευρώπη. Απλώς τώρα, νομίζω, πως εμείς έχουμε καθαρίσει, έχουμε πληρώσει τα λάθη μας, είναι η σειρά της ευρωζώνης να αποδείξει ότι είναι μια ένωση που σέβεται τα μέλη της. Δεν είναι λίγοι που το λένε, και δεν έχουν άδικο, ότι και άψογα να εκτελεστούν τα μέτρα, πάλι δεν θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Και τότε, θα πω κάτι που λένε στα χωριά σε τέτοιες περιπτώσεις, «ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Η χώρα είναι κουρασμένη, βρίσκεται σε αποσύνθεση, η αγωνία για επιβίωση οδηγεί σε μεγαλύτερη απάθεια, η ανεργία καλπάζει, η βία είναι κάτι το συνηθισμένο, οι αγορές έχουν κερδίσει και η πολιτική απλά τις επιβραβεύει. "Ευτυχώς", όμως, "που δεν πτωχεύσαμε", να λες.
σχόλια