Αφού η λάιφο κατηγορείται που κατηγορείται για hipsterισμό, θα θεωρήσω δεδομένο ότι, και οι δύο προσηλωμένοι αναγνώστες μου, γνωρίζετε τι είναι το CouchSurfing και θα μπω στο ψητό αφηγούμενος τη δική μου εμπειρία:
Το λοιπόν, ένεκα των φτηνών εισιτηρίων, εγώ ο Μιχάλης και ο Χάρης αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα ταξίδι στην Βαλτική (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία – αυτό δικαιούμαστε να μην το ξέρουμε ενόψει του ότι δεν είναι αρκετά hype προορισμοί). Για τη διαμονή, επιλέξαμε CouchSurfing:
- Για να γνωρίσουμε νέες κουλτούρες και πολιτισμούς
- Για να αποκτήσουμε φίλους από διαφορετικές χώρες
- Για να εξασκήσουμε την Αγγλική
Άκυρο. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο ειλικρινής. Για τη διαμονή, επιλέξαμε CouchSurfing:
- Για να την βγάλουμε στο τσάμπα
- Με την ελπίδα να γαμηθούμε
- Γιατί έτσι μας αρέσει!
Συντάξαμε λοιπόν ένα κείμενο στο οποίο αποφασίσαμε να προσθέτουμε μια-δυό προτάσεις ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του κάθε υποψήφιου. Η πρώτη φάση της διαδικασίας ήταν η καταγραφή των υποψηφίων και κάποιων βασικών χαρακτηριστικών τους ωστέ στην δεύτερη φάση να τους γλείψουμε ανάλογα. Παραθέτω ενδεικτικά μερικά παραδείγματα:
xouxoulis gatakias
DEN pini
kagouromalakas
director (mila toy gia texni)
telefteo spiti aristera
turbokavlo - vale ta dinata sou. Mas irthe apo ameriki kai kani vocals se dio mpantes
33 thetika references (!). Tou aresi to snowboard
jazz
exi ena mikro kounelo – (“thes na sou dixo ena pragmatiko kounelo?”)
actor/director, meni se theatro - pes tou oti exoume kai mis mia theatrina
mounokavloumpa dixos references
Man Like Moon - theatrale
x part of skype team, tis aresi to podosfero, computer science, megalose stin souidia
exoume pola kina opos gardening
000
polla endiaferonta - oti kai na pis mesa ise - eg theatro
tragouda, xorevi kai pezi to piano!
xameno kormi
theatro, vivlia, CAMPING, rakosilektria
mas theli intelligent and polite, tromara tis
Αν και πραγματοποιήσαμε τη διαδικασία με ιδιαίτερο κέφι (θα προτιμούσα να φάω ένα μπωλ σκατά), ως συντάκτης του κειμένου (το επαναλαμβάνω για κάποιους που με κατηγόρησαν για οκνηρία) θεωρούσα κάπως απίθανο να βάλει κάποιος στο σπίτι του σερφερς που μεταξύ άλλων αναφέρουν “We are cheap, convenient and open to everything” και “we hope we can lose our CS virginity with you”, ακόμα και αν εγώ θα το έκανα με ενθουσιασμό.
Περιέργως πως, μας δέχτηκαν αρκετοί με αποτέλεσμα να υπάρξει ένας δεύτερος γύρος καυγάδων για το σε ποιους τελικά θα πάμε. Το βασικότερο πρόβλημα ήταν ότι στη Λιθουανία μας δέχτηκε μόνο ένα νεαρό ζευγάρι με παιδί το οποίο οι άλλοι δύο ήθελαν να απορρίψουμε γιατί «θα μας ξύπναγε τα βράδια» παρόλο που ήταν 8 μηνών - ηλικία στην οποία εγώ φανταζόμουν ότι τα παιδιά βλέπουν Ντόρα Μικρή Εξερευνήτρια. Στείλαμε λοιπόν κάποιες ακόμα αιτήσεις και αισίως, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας απάντησε θετικά ένας ακόμα χοστ.
Η πρώτη στάση του ταξιδιού ήταν το πανέμορφο υπερσπούκι Ταλλίν στο οποίο γκανιάσαμε να ψάχνουμε την είσοδο για τον τοίχο που αποτελεί βασικό αξιοθέατο της πόλης. Χάιλαιτ των πρώτων ωρών στην πόλη ήταν σίγουρα το άγχος του Μιχάλη να μην πάρουμε negative reference από τον όικοδεσπότη που θα συναντούσαμε αργότερα, εξαιτίας της συμπεριφοράς μου που «δεν έχει όρια» (αν έβγαζα 50 λεπτά κάθε φορά που άκουγα αυτή τη φράση δεν θα κυκλοφορούσα με αυτή τη μπακατέλα σόνι έριξον). Το ίδιο βράδυ ο οικοδεσπότης μας κέρασε μπαφόπιπο αφού μυρίσαμε τα βρώμικα βρακιά του. Το σπίτι, όντας Σοβιετικό και εντελώς ανέγγιχτο, ήταν επιηκώς εντυπωσιακό, αν εξαιρέσουμε ότι θα αποτελούσε δύσκολη περίπτωση ακόμα και για τις Κιμ και Άγκι. Η νύχτα ήταν σίγουρα ότι πιο επεισοδιακό μπορούσα να περιμένω από την πρώτη CS εμπειρία μου με τις δύο αξιαγάπητες μπλουρχτ –συγγνώμη, έφτυσα μια τριχωτή μπάλα- γατούλες του να λυσσάνε να βρεθούν στο κρεβάτι που ακόμα και οι τρείς μας κοιμηθήκαμε πλάγια για να χωρέσουμε.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε το τετράωρο ταξίδι μας για τη Ρίγα με πούλμαν που έπαιζε στις τηλεοράσεις του από Blue έως Prodigy και προσέφερε δωρεάν και ανεξάντλητα καφέ, τσάι και ζεστή σοκολάτα. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αποσβέσαμε τα 11 ευρώ του εισιτηρίου μετά από 10 ποτήρια ζεστή σοκολατα ο καθένας. Την πρώτη νύχτα και χωρίς να έχουμε δει ακόμα τίποτα από τη Ρίγα, μείναμε σε μια φοιτήτρια ιατρικής που μας ενημέρωσε ότι τα μαγαζιά που βλέπαμε σε κάθε γωνία με αυτό το logo
δεν ήταν τσοντάδικα αλλά σουπερ μάρκετ. Επίσης μας είπε ότι ο θεσμός «φακελάκι» υπάρχει και στην Λετονία και μάλιστα με την ίδια ονομασία (πράγμα που δικαιολογείται κάπως σε μια χώρα που ο βασικός μισθός των γιατρών είναι 500 ευρώ). Αν και η κοπέλα ήταν γλυκύτατη και φιλόξενη μου φάνηκε αρκετά κρίπι ο ενθουσιασμός με τον οποίο μίλαγε για τα ψόφια ζώα που φέρνει η γάτα της (ναι, είχε και αυτή γάτα) στο σαλόνι τα καλοκαίρια. Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε μια εκκλησία και ανεβήκαμε στην κορυφή της που διέθετε τύφλα-να-χουν-τα-βραχάκια θέα.
Επίσης πήγαμε στο Occupation Museum για το οποίο θα μιλήσω στο επόμενο ποστ-κόλαφο.
Αργότερα, γνωρίσαμε τον υπεργαμάτο οικοδεσπότη μας που μας μέθυσε και μας πήγε σε ένα από τα καλύτερα μέρη για χορό που έχω βρεθεί! Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε ένα –τάχα μου- Art Nouveau μουσείο που ήταν ουσιαστικά το σπίτι ενός μπακούρη αρχιτέκτονα που κατασκευάστηκε τον 20ο αιώνα. Αργότερα ο οικοδεσπότης μας προσπάθησε αποτυχημένα να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων μιας και το αυτοκίνητο του έμεινε στη μέση μιας λεωφόρου από βενζίνα.
Το βράδυ φτάσαμε κακήν κακώς στη Λιθουανία και πλαγιάσαμε νωρίς με σκοπό να πάμε την επόμενη μέρα σε ένα κάστρο κοντά στην πόλη. Το κάστρο δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο αν και προσέφερε ένα τέλειο περιβάλλον για να φωτογραφηθούμε ακόμα και γυμνοί. Επίσης ήταν η μόνη δραστηριότητα που υλοποιήσαμε απολύτως πετυχημένα, χωρίς να χάσουμε λεωφορεία, να μείνουμε από βενζίνη ή να μας απαγάγει UFO. Η βραδινή μας βόλτα στο κέντο της πόλης θα έκανε οποιοδήποτε κάτοικο του Μεταξουργείου να θεωρήσει τον εαυτό του προνομιούχο. Αν και αρχικά θεωρήσαμε ότι θα είμαστε ασφαλείς αποφεύγοντας τα μπαρ με την ένδειξη «απαγορεύονται τα όπλα» στη βιτρίνα, οι τέσσερις διαφορετικοί καυγάδες που είδαμε στο δρόμο (ένας εκ των οποίων αιματοβάφτηκε) μας έπεισαν ότι δεν ήμασταν αρκετά οπλισμένοι για την νυχτερινή ζωή του τόπου.
Το επόμενο απόγευμα μας βρήκε μέσα σε ένα ταξί να παρακαλάμε τον ηλικιωμένο οδηγό να τρέξει για να μην χάσουμε το αεροπλάνο, την ώρα που ο Χάρης ούρλιαζε με φωνή πόρνης «Μην εγκαταλείπεις παππού».
Υ.Γ.1 Αν και θεωρώ κάπως απίθανο, μετά από 1050 λέξεις να διαβάζει κάποιος αυτές τις γραμμές, σε περίπτωση που είχατε τέτοια υπομονή και θέλετε να πάτε Βαλτική, στείλτε μου για λινκς των χοστ μας.
Υ.Γ. 2 Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη
Υ.Γ.3 Άσχετο αλλά αυτό το μπλογκ είναι τ ε λ ε ι ο: http://www.akouauto.gr/
σχόλια