Όταν είσαι ενός, είσαι «μεγάλος για να έχεις πιπίλα». Στα δύο σου, ισχύει το ίδιο για να σταματήσεις να φοράς πάνα-βρακάκι. Καθώς η ιστορία συνεχίζεται, μέχρι να φτάσεις στα βαθιά γεράματα και πλέον να είσαι πολύ μεγάλος για να είσαι καν εν ζωή, πάντα θα είσαι «μεγάλος» για να κάνεις ή να μην κάνεις πράγματα.
Ζηλεύω τους άντρες. Για να το πω πιο σωστά : ζηλεύω την παιδικότητα τους. Δεν ξέρω ποιος εξυπνάκιας πρωτοξεκίνησε την ατάκα ότι «μένουν πάντα παιδιά», αλλά…καλά ξηγήθηκε! Όταν, δε, η «αιώνια εφηβεία» συνοδεύεται και από μια κάποια «επαγγελματική καταξίωση», τότε γίνεται το κλειδί της επιτυχίας. Για να μην πω καλύτερα το τέλειο άλλοθι για να ζουν όπως θέλουν, οι άνθρωποι. Γιατί ο άντρας, παιδάκι μου, είναι «αλητεία», είναι «εκκεντρικός», είναι «bonviveur», είναι «περιζήτητος εργένης»…. Ενώ η γυναίκα πρέπει πάντα «εμπρόθεσμα» να έχει εκτελέσει το αναπαραγωγικό της καθήκον προς το σύμπαν. Άλλα επιτεύγματα ή δημιουργικές ανησυχίες δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει γυναίκα «επιτυχημένη και περιζήτητη εργένισσα». Είναι «μουστόγρια γεροντοκόρη που τα κάνει μασούρια». Έτσι. Απλά και στεγνά σαν κόντρα πλακέ.Τέλος πάντων.
Κοντεύω να σαρανταρίσω κι έχει μεγάλη πλάκα κάθε φορά που ακούω ότι έχω «άρνηση» για την ηλικία μου. Άσε μας μαντάμ! Άρνηση έχω μόνο στο να πέσω σε καταστολή. Εσύ, πάλι, αν σου κάνει κέφι, ξάπλωσε, σταύρωσε και τα χεράκια και βάλε το CD με τα «45 Μανιάτικα Μοιρολόγια» να παίζει, για να κάνεις ατμόσφαιρα. Σε σοκάρω; Σκέψου : πότε ήταν η τελευταία φορά που ενθουσιάστηκες για κάτι; Εννοώ, κανονικό τζέρτζελο, να χοροπηδάς και τέτοια, όχι να πάρεις τηλέφωνο την κολλητή σου και να πεις «είδα κάτι καταπληκτικές γόβες Τούλα μου»…
Πριν από κάνα χρόνο ξεκίνησα να μάθω drums. Γελάς; Κι εγώ! Είμαι λίαν επιεικώς ανεπίδεκτη μαθήσεως, και όταν παίζω ακούγεται ένα ράγμα….σαν να βρέχει μενίρ σε ξύλινο πάτωμα. Αλλά, μεταξύ μας, απλά έχω βρει μια ακόμη κρυμμένη δική μου παιδικότητα, που μπορεί να μου κρατήσει ζωντανό το μυαλό και το σώμα, ακόμη και για το υπόλοιπο του βίου μου.
«Δεν θα μακρηγορήσω» που λένε και στα δικαστήρια. Δεν προσπαθώ να σε πείσω για κάτι, άλλωστε.
Αλλά επειδή πλησιάζει το πέρας του επίσημου ημερολογιακού έτους….μια μικρή ζωή σαν να λέμε… Αναλογίσου : εσύ τι έκανες μέσα σ’αυτή τη «μικρή σου ζωή», σ’ αυτή τη «μεγάλη σου ηλικία»;
Μετρούσες απλά τις μέρες της μέχρι να τελειώσει;
