Πολλοί ήταν αυτοί που συνάντησα το τελευταίο καιρό (από πέρυσι) και πάνω στη κουβέντα έπεσε η ερώτηση «Πως σου φάνηκε το Χόμπιτ;» Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι ήταν απογοητευμένοι (είτε είχαν διαβάσει και το βιβλίο είτε όχι) και το σύγκριναν συνεχώς με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δε τους άρεσε ο «καινούριος» (διαφορετικός θα έλεγα) τρόπος γυρίσματος (περισσότερο χαβαλέ, πιο εύθυμοι χαρακτήρες και ο ρόλος του Γκάνταλφ ως από μηχανής θεός) καθώς κι ότι το βρήκανε περισσότερο παιδικό. Σε αυτό το σημείο θα αντιπαραθέσω τις απόψεις μου με σκοπό να υποστηρίξω πως είναι (δεν έχει τελειώσει ακόμα, μένει η τρίτη ταινία) αν όχι τουλάχιστον ισάξιο, ακόμα και καλύτερο από τον Άρχοντα.
.
Αρχικά, παίρνουμε άλλη μια ολόκληρη τριλογία - περισσότερο υλικό για τους φαν του Άρχοντα. Επιπρόσθετα αυτό που βλέπουμε είναι θεωρητικά το «Χόμπιτ», πρακτικά είναι δύο αλληλένδετες ιστορίες (η οποία δεύτερη δεν αναφέρεται στο ομώνυμο βιβλίο αλλά σε άλλα γραπτά του Τόλκιν - ο συγγραφέας των βιβλίων). Συγκεκριμένα ο τίτλος της τριλογίας θα έπρεπε να είναι (αν το βλέπαμε πρακτικά τονίζω και πάλι) «Ο Χόμπιτ/Η Πολιορκία του Ντολ Γκουλντούρ». Με λίγα λόγια είναι ένα εμπλουτισμένο Χόμπιτ. Για αυτούς που υποστήριξαν την άποψη «α, δεν ήταν σαν το βιβλίο!», όπως έχουν πει και πολλοί πριν από εμένα, θέλω να πω ότι είναι αδύνατη η μεταφορά μια ιστορίας από βιβλίο στη μεγάλη οθόνη, μιας και μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στη ταινία (ειδικά σε μια που προορίζεται για το ευρύ κοινό) χρειάζονται περισσότεροι χαρακτήρες, καλοί – κακοί, φλερτ και πολλά ακόμα (αλλιώς θα όδευε για το «κλαμπ» των περισσότερο… cult ταινιών).
.
Κατά τη γνώμη μου ο Peter Jackson (ο σκηνοθέτης) κατάφερε με επιδεξιότητα να βρει τον ιδανικό τρόπο και να πραγματοποιήσει τη μεταφορά αυτή. Επίσης, υπάρχει περισσότερη αλληλεπίδραση μεταξύ ηρώων και αντιηρώων (βλέπε την έχθρα μεταξύ Θόριν και Άζογκ, οι Νάνοι με τα Ξωτικά κ.α.), βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια όλων των χαρακτήρων/φυλών (οι Νάνοι θέλουν πίσω το Βουνό τους γιατί είναι το σπίτι τους από το οποίο ξεριζώθηκαν, ο Άζογκ κυνηγάει τον Θόριν λόγω εκδίκησης, ο Σάουρον θέλει το Βουνό για να ελέγξει το Νοσφιστή και με τελικό στόχο να βρει το Δαχτυλίδι, στο δεύτερο μέρος ακόμα βλέπουμε και χαρακτήρες που δεν είναι με το μέρος κανενός). Μερικά γεγονότα ειδικά αυτά της «απόδρασης» από κάποιο επικίνδυνο μέρος, πολλές φορές καταλήγουν να γίνονται με εξτρεμιστικό και παράλληλα κωμικό τρόπο, πράγμα που δε θα το θεωρούσα κακό, αντίθετα όμως ξεκούραστο και ευχάριστο (διανύουμε που διανύουμε μια αγχώδη περίοδο, να έχουμε και άγχος στο Σινεμά για το μέλλον των ηρώων μας – αυτό βέβαια είναι πως το βλέπει ο καθένας).
.
Τέλος όσο για τα απρόσμενα «κλεισίματα» και των δύο ταινιών, διεγείρουν το ενδιαφέρον του θεατή για την επόμενη ταινία.
.
Τα υπόλοιπα... επί της οθόνης.
