Η Καταιγίδα συνήθως κάνει μέρες να φτάσει. Έρχεται από μακριά, αλλά λίγες ώρες πριν ξεσπάσει το καταλαβαίνεις ότι έχει πλησιάσει. Είναι τότε που ο ουρανός παίρνει ένα ασυνήθιστο κόκκινο χρώμα και μέσα σε λίγα λεπτά αλλάζει όλο το σκηνικό. Ο ουρανός σκοτινιάζει, σηκώνεται ένας αέρας ξαφνικά και ξεκινάει η βροχή με μανία. Είναι περίεργη η Καταιγιδα και οι συσχετισμοί της. Καταστρέφει κάτι που έχει φθαρεί για να δώσει τη θέση του σε κάτι που αναγεννιέται, πολλές φορές "καθαρίζει", άλλες φορές ανακυκλώνει. Οτιδήποτε αδύναμο παρασύρεται και χάνεται, ενώ ό,τι έχει γερές, στέρεες βάσεις επιβιώνει, ανταπεξέρχεται και συνεχίζει ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο σοφό. Βλέπεις την καταιγίδα και συνειδητοποιείς τη δύναμη της φύσης, το πόσο μικροί και ανίσχυροι είμαστε μπροστά της.
Από τη μία τη φοβάσαι, από την άλλη θες να καθίσεις να τη χαζέψεις. Κλείνεσαι μέσα στο σπίτι, αλλά ταυτόχρονα τρέχεις στο παράθυρο να δεις τις αστραπές. Χώνεσαι κάτω από τα σκεπάσματα, αλλά πάντα περιμένεις να ακούσεις μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τον ήχο της βροντής. Και πάντα ξέρεις ότι όση ένταση, όση διάρκεια και αν έχει, το επόμενο πρωί όλα θα είναι πάλι ήρεμα, γαλήνια. Το νερό της βροχής θα έχει ξεπλύνει τα πάντα, όλα θα είναι πάλι καθαρά και ανανεωμένα με αυτή τη χαρακτηριστική πρωινή υγρασία πάνω τους.
