Με θυμάμαι μικρή, να στριμώχνομαι ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα του αυτοκινήτου, να προσπαθώ να χωρέσω, να σταθώ εκεί για να τους αισθάνομαι και να τραγουδάω τα τραγούδια από τις κασέτες του μπαμπά μου. Να βγάζω το κεφάλι μου από το πίσω παράθυρο, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, όπως κάνουν οι σκύλοι, και να προσπαθώ να μην κλάψω το βράδυ που γυρίζαμε σπίτι και η μαμά μου αναλάμβανε το «τιτάνιο έργο» να χτενίσει τα μπερδεμένα μου μαλλιά. Να μυρίζω τα φρεσκοσιδερωμένα μου ρούχα και να ξέρω ότι το βράδυ θα είναι μόνο η σκιά του πρωινού τους εαυτού.
Τα θυμάμαι όλα αυτά ενώ κάθομαι απέναντι σου, αρκετά μακριά τους από επιλογή, και περιμένω πότε θα φύγεις από το δωμάτιο για να κλάψω επιτέλους με την ησυχία μου. Σήμερα έχω αυτή την αξίωση, να κλάψω μόνη. Χωρίς να σε ανησυχήσω, χωρίς να χρειαστεί να με πάρεις αγκαλιά και να με ρωτήσεις «τι τρέχει» με αυτό το ύφος που υπαινίσσεται ότι τίποτα σοβαρό δεν μπορεί να τρέχει, αλλά κάτι πρέπει να κάνεις κι εσύ, αφού κλαίω μπροστά σου.
Και δεν φεύγεις. Σε φτάνει η θλίψη μου ή απλώς νομίζεις ότι γράφω κάτι σχετικό με την δουλειά μου; Εκτός εάν περιμένεις να φύγω εγώ για να κλάψεις εσύ με την ησυχία σου. Θα φύγω και θα πάρω μαζί μου την θλίψη αυτής της Κυριακής, που δεν τα κατάφερε να γίνει αφορμή για συζητήσεις, φίλους, βόλτες στην παραλία, τσιγάρα, ποτά και έγινε η αιτία για να ψάξω τα γιατί, τα πως, τα πρέπει, τα κίνητρα, το νόημα, τον στόχο, τα όνειρα, την σημασία. Κυριακή να σου πετύχει!
