Βρίσκεσαι μέσα στο όνειρο κάποιου. Κάποιου πολύ σημαντικού για σένα, ίσως ενός από τα σημαντικότερα άτομα στη ζωή σου. Το όνειρο ξεκινά κι εσύ - αφού δεν είσαι στο δικό σου - δεν είσαι πρωταγωνιστής, αλλά ούτε ένας απλός θεατής. Δεν ξέρεις αν θες να είσαι εκεί αφού δεν είναι δικό σου, αλλά το όνειρο έχει ήδη ξεκινήσει κι εσύ δεν μπορείς να βγεις απ' αυτό. Ο πρωταγωνιστής, το άτομο αυτό που το όνειρο του ανήκει, ξεκινά το ταξίδι για την κατάκτηση του ονείρου. Στο δρόμο του έχει πολλά εμπόδια και πολλά διλήμματα για να διαλέξει. Τι θέλει περισσότερο; Να φτάσει στο τέρμα του ονείρου και να νιώσει πως πέτυχε, ή να πατήσει παύση για μια στιγμή και να σου δώσει κι εσένα πρωταγωνιστικό ρόλο, κινδυνεύοντας να το χάσει;
Όσο βρίσκεσαι παγιδευμένη στο όνειρό του, σκέφτεσαι: "Γιατί δεν βρίσκεται αυτός παγιδευμένος στο δικό μου; Γιατί πρέπει να βρίσκομαι στο όνειρο κάποιου άλλου και όχι στο δικό μου;". Μπορεί να συμβαδίσει η προσωπική ζωή με την καριέρα ή πάντα κάποιος πρέπει να διαλέγει το ένα από τα δύο; Όταν κάποιος που αγαπάς αρχίζει να κάνει ένα όνειρό του πραγματικότητα, νιώθεις χαρά και περηφάνια. Αν όμως το όνειρό του τον κρατά μακριά σου, αρχίζεις να φοβάσαι μήπως το αγαπά και το βάζει πιο πάνω από σένα. Τι συμβαίνει όταν αυτό το όνειρο δυναμώνει και εξελίσσεται και χρειάζεται ο άνθρωπός σου να φύγει από κοντά σου για να το κατακτήσει;
Πόσο μπορείς να αντέξεις έτσι; Αναρωτιέσαι κι εσύ, κι εγώ μαζί σου ακόμη περισσότερο. Πόση υπομονή και πόσες μοναχικές νύχτες μπορείς να περάσεις στο κρεβάτι σου, γνωρίζοντας ότι η θέση δίπλα σου ανήκει σ' εκείνον; Ναι, η αγάπη υποτίθεται ότι τα νικάει όλα, όμως στη μιζέρια της κρίσης και στη μιζέρια της δικής σου ζωής με τα υπερβολικά πολλά αρνητικά πράγματα που σου συνέβησαν φέτος, νιώθεις πως αν ένα ακόμη πρόβλημα σκαρφαλώσει στο βουναλάκι με τα προβλήματά σου, το βουναλάκι αυτό θα καταρρεύσει - και μαζί του κι εσύ - σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Πιέζεσαι για να βρεις δουλειά, πιέζεσαι για να τα βγάλεις πέρα, πιέζεσαι ακόμη και για να έχεις αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις με τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους. Το κενό της σχέσης σου που δεν είναι εδώ δεν μπορεί να το γεμίσει μια βραδιά με φίλους, ή εκείνο το πουκαμισάκι που σκέφτεσαι εδώ και 3 βδομάδες να αγοράσεις και δε σου φτάνουν τα λεφτά. Ξεχνιέσαι, περνάς καλά και για λίγες στιγμές νιώθεις ότι τελικά το να έχεις παραπάνω χρόνο για τον εαυτό σου δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαινόταν στην αρχή. Επιστρέφεις σπίτι σου το βράδυ, ξεβάφεσαι, βγάζεις τα ψηλά τακούνια και φοράς τις πιτζάμες σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς τότε γίνεσαι και πάλι παιδί, που θέλει ότι θέλουν όλα τα παιδιά: Να έχει μια αγκαλιά κι ένα φιλί για καληνύχτα.
σχόλια