Ζούμε σε μια κοινωνία που κοιμάται. Οι άνθρωποι τραβούν τους δρόμους τους και... κάνουν υπομονή. Τα πάντα γύρω μας καθορίζονται από τη λογική και τους νομούς της αγοράς. Παλιά μας έσωζαν οι επαναστάσεις. Σε μια κοινωνία που κοιμάται ποιος θα μας σώσει;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Οι άνθρωποι φοβούνται τους ηγέτες τους, οποίοι κι αν είναι αυτοί τελικά. Φοβούνται την αλλαγή. Η ψήφος τους είναι ψήφος-παράκληση, παράκληση να έχουν μια ήσυχη ζωή χωρίς άλλα σκαμπανεβάσματα, μια ήσυχη δουλειά και έναν ήσυχο θάνατο. Αυτό που άλλοτε λέγαμε κρίση οικονομική, κρίση ηθική, τώρα πρόκειται για την κρίση των "ανθρωπάκων"... Των ανθρωπάκων που βρίσκονται σε νάρκη. Αυτών που ζητούν την ηρεμία, την ησυχία, την σταθερότητα, όσο άσχημη και αν είναι αυτή. Αυτών που τίποτα δεν τους κάνει κακό, όσο παραμένει έξω από το σαλόνι τους. Αυτών που κοιμούνται...
Οι λαοί, όμως, έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Ηγέτες αδίκους, ηγέτες-ηγεμόνες, ηγέτες φασιστές, ηγέτες-πιόνια, και ούτω καθεξής.
Αυτό σου αξίζει, ανθρωπάκο, τι περίμενες;
Η κρίση που τόσο μας βασανίζει, μας άξιζε. Όχι επειδή εμείς την προκαλέσαμε, ακόμα και αν την προκαλέσαμε εμείς. Μας άξιζε επειδή μας αξίζει να ξυπνήσουμε. Η ζωή δεν είναι μια μετριότητα. Δεν είναι υπομονή. Η ζωή δεν υπάρχει στο σαλόνι μας. Η ζωή είναι εκεί έξω, στην κρίση, στον πόνο, στην αποτυχία, στις επαναστάσεις, στην τέχνη, στην πρόοδο. Σε μια κοινωνία που κοιμάται, η κρίση είναι ο,τι καλύτερο θα μπορούσε να της συμβεί.
Ξύπνα, ανθρωπάκο!
σχόλια