Θεός. Δεν θα αναρωτηθώ αν υπάρχει. Παρατήρησες ποτέ ότι στην ερώτηση "υπάρχει Θεός;" Υπάρχει η λέξη Θεός; Δεν ξέρω αν είναι αληθινός ή όχι, πάντως σίγουρα υπάρχει, μόλις τον ανέφερα. Το κακό με την έννοια του Θεού όμως είναι ότι ο καθένας την ερμηνεύει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αλήθεια πως μπορείς να πεις σε κάποιον που έχει για Θεό μια καρέκλα ότι κάνει λάθος. Ειδικά όταν καταλήξεις στο οδυνηρό συμπέρασμα ότι έστω και μια φορά να έκατσε στην καρέκλα αυτή, του έχει ήδη προσφέρει περισσότερα από όσα εσένα ο δικός σου Θεός. Για αυτό, ακόμα και αν η ταυτότητα μου το αναφέρει, δίπλα σε άλλα βαρετά στοιχεία που καθορίζουν το ποιος είμαι, ποτέ δεν ένιωσα "χριστιανός ορθόδοξος". Ποτέ δεν με εξέφρασε, ποτέ δεν με ενέπνευσε να τον δοξάσω ο συγκεκριμένος θεός. Αντιθέτως όλες μου οι σκέψεις και οι αντιλήψεις, οι φίλοι, οι εχθροί μου και οι εμπειρίες στροβιλίζονται χρόνια τώρα γύρω από κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο θεϊκό.
Την αγάπη. Κοινό σημείο των περισσότερων θρησκειών, όλες όμως την χρησιμοποιούν σαν μέσο, σαν εργαλείο. Καμία δεν την αναγνωρίζει ως κάτι ανώτερο από εμάς. Γεμίσαμε πιστούς που αδυνατούν να αγαπήσουν. Ναι, ίσως είναι απλά ένα συναίσθημα, μια χημική διεργασία στον εγκέφαλό μου. Σίγουρα όμως είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Δεν είμαι σκλάβος της, δεν είμαι καν υπηρέτης της. Μπορώ να πω απλά πως πιστεύω σε αυτήν. Αγαπώ τους φίλους μου, αγαπώ την οικογένεια μου. Αγαπώ και αυτούς που με πλήγωσαν, με πρόδωσαν, αδιαφόρησαν, ή έφυγαν. Ίσως να ναι άδικο για τους υπόλοιπους. Αλλά αρκεί να σκεφτείς κάτι απλό. Αυτοί που σε πλήγωσαν ή σε πρόδωσαν δεν θα μπορούν να απολαύσουν την αγάπη που τους προσφέρεις, αυτοί που έφυγαν δεν θα είναι καν εκεί για να δουν ότι υπάρχει. Δεν μοιάζει πιο δίκαιο τώρα;
Ένα αόρατο πέπλο, λοιπόν, που καθορίζει μια στάση ζωής. Πάντα εκεί να δίνει δύναμη σε κρίσιμες στιγμές, να σε βοηθάει και να σε στηρίζει. Χωρίς να σε δεσμεύει όμως. Για αυτό μου αρέσει η δική μου σχέση με το Θεό μου. Είμαι ελεύθερος να πληγώσω ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ. Δεν θέλω, αλλά ίσως να το έχω κάνει. Από όλους τους θεούς που μου παρουσιάστηκαν βλέπεις, η αγάπη είναι ο πιο ελεύθερος και ο πιο ειλικρινής. Είναι ο μόνος που στις φλέβες του ρέει ανιδιοτέλεια. Ποτέ στην ζωή μας δεν αγαπάμε με σκοπό κάποιο αντάλλαγμα. Απλά συμβαίνει, τόσο απλά και τόσο θεϊκά. Δεν αστειεύομαι, η αγάπη είναι ο Θεός μου. Δεν με έπλασε κανείς άλλος.
Κανένας Αδάμ και καμία Εύα. Κανένας ουτοπικός παράδεισος δεν υπήρξε ποτέ. 30 Χρόνια πριν ξεκίνησαν όλα όταν δύο άγνωστοι άνθρωποι γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και τελικά αγάπησαν. Ο ένας τον άλλον. Δημιουργώντας χρόνια αργότερα εμένα. Προϊόν αγάπης αποτελούμε όλοι μας. Είμαστε όλοι παιδιά της. Πώς μπορεί λοιπόν να υπάρχει τόσο μίσος και κακία στον κόσμο αυτό; Ένας απέραντος σκουπιδότοπος από χαιρέκακα πλάσματα. Για όνομα του Θεού (σας) βγείτε έξω και αγαπήστε. Αγαπήστε τον μαύρο στο λεωφορείο που σας "βρωμάει" το άρωμα του αγνώστου που κουβαλάει, αγαπήστε τους ηλικιωμένους, αγαπήστε τους περαστικούς. Μην ξεχνάτε να δείχνετε και να φωνάζετε την αγάπη σας ακόμα και σε ανθρώπους που θεωρείτε δεδομένο πως το γνωρίζουν. Στην οικογένεια σας και στους φίλους σας. Η αγάπη δεν συνηθίζεται ποτέ. Μην την θεωρείτε δεδομένη. Η απουσία της δημιουργεί πόλεμο και πείνα! Χωρίς αυτήν θα υπήρχε μόνο χάος και καταστροφή. Ένα μόνιμο σκοτάδι πάνω από κάθε σκέψη και συναίσθημα.
Η αγάπη μας έφερε εδώ και σκοπός της ζωής μας είναι να τη μεταδώσουμε. Μόνο έτσι θα ξέρω ότι έχω πετύχει. Τη μέρα της κηδείας μου δεν θέλω να έχω λεφτά, δεν θέλω να έχω πτυχία γεμάτα επιτυχίες, θέλω να έχω ανθρώπους. Φίλους που με αγάπησαν πραγματικά για μια ζωή. Που θα κλαίνε από τα βαθύ της ψυχής τους και θα με αποχαιρετίζουν ως έναν τρελό. Έναν τρελό που είχε την αγάπη για Θεό του.
Μια Εκκλησία , ένας παπάς, κόσμος και ένα μνήμα. Μνήμα που δεν γράφει πολλά, μόνο όλη μου τη ζωή.
"Αγαπήστε ρε"
σχόλια