Ξανά εδώ. Μετά από έναν παράξενο χρόνο.
Η πιο μεγάλη αλλαγή, ένας δισταγμός πριν μιλήσω. Εδώ που φτάσαμε, νομίζω το λόγο πρέπει να παίρνουν είτε όσοι γνωρίζουν θεραπείες είτε όσοι είναι ικανοί για ηρωισμούς. Δεν θέλω να λέω γενικότητες και γενικώς αισθάνομαι προνομιούχος.
Δεν καταλαβαίνω όσους πορνογραφούν με τις αγωνίες του κόσμου, ενώ ζουν ζωές χαρισάμενες.
Ούτε στα μελοδραματικά φληναφήματα περί κρίσεως χρειάζεται να προσθέσω -σοβαρότης μηδέν.
Ισως εδώ, στο μικρό αγαπημένο νησί, τακτοποιήσω κάπως τα μυαλά μου. Χαρώ τα στοιχειώδη. Και βρώ ένα τρόπο να ζω και να χαίρομαι, μέσα στην παρακμή της χώρας μου.
Ακόμα κι όταν έπεφταν οι μπόμπες στο μπλιτζ, οι άνθρωποι διασκέδαζαν σα να μην υπάρχει αύριο (που δεν υπάρχει ούτως ή άλλως)
Θα τα λέμε...
σχόλια