Άλλη μια φορά η Κρήτη έκανε το θαύμα της. Για άλλη μια φορά απέδειξε πως βγάζει γνήσιους ανθρώπους με αυθεντικές προσωπικότητες, μεγάλους καλλιτέχνες που με ένα μαγικό τρόπο καταφέρνουν να σε παρασύρουν μέσα απ'τα λιθόστρωτα μονοπάτια της παράδοσης στο δικό τους μουσικό παραμύθι. Έτσι έκανε ο Ξυλούρης, ο Ψαραντώνης και πάρα πολλοί άλλοι μέχρι που τώρα ήρθε η σειρά του Γιάννη Χαρούλη να συνεχίσει αυτό το ταξίδι.
Δυστυχώς άργησα να 'ανακαλύψω' το συγκεκριμένο άνθρωπο. Τα πρώτα ακούσματα που είχα απ'τις μουσικές του ήταν μέσω της τηλεοπτικής σειράς 'Το νησί'. 'Έλα πάρε με' και 'Μαύρη πεταλούδα' ήταν τα δύο τραγούδια που ερμήνευσε εκεί. Πολλοί αναρωτήθηκαν τότε για το ποιος κρυβόταν πίσω από τη φωνή που κατάφερε να κάνει τις ψυχές των Ελλήνων να αιωρηθούν πάνω από τις κορυφές του Ψηλορείτη και να 'πατήσουν' στα κρητικά χώματα που με τόση ευλάβεια κι αγάπη υμνούσε στα τραγούδια του. Και αυτό τελικά αποδείχθηκε πως ήταν το μεγαλείου αυτού του ανθρώπου. Παρακίνησε με τη φωνή και το λαούτο του τη νέα γενιά να αγαπήσει την παράδοση, να έρθει σε επαφή με τις ρίζες της, να μάθει πόσο στενά συνδεδεμένη είναι η καθημερινότητά της με το παρελθόν. Και αυτό το παρελθόν ο Χαρούλης το δοξάζει με τις μουσικές του. Δεν το ξεχνά ποτέ. Πόσο σημαντικό είναι άλλωστε να θυμάσαι το σημείο εκκίνησής σου καθ'όλη τη διάρκεια αναζήτησης του τελικού σου προορισμού...
Οι στίχοι των τραγουδιών του κρύβουν βαθειά μηνύματα και οι μελωδίες του λυγίζουν ακόμα και τις πιο άκαμπτες καρδιές. Η μορφή του όσο λιτή κι απέριττη κι αν είναι, προσωπικά μου αποπνέει ένα μεσαιωνικό αέρα, σε συνδυασμό με την κρητική του προφορά που γοητεύει και την ευγενική του φυσιογνωμία, είναι στοιχεία που τον έχουν καταστήσει τόσο συμπαθή στην πλειοψηφία του 'έντεχνου' κοινού. Γι'αυτό το λόγο άλλωστε, μία από τις συναυλίες του εδώ στη Θεσσαλονίκη, έγινε πριν μήνες σημείο συνάντησης για 6.000 άτομα. Όλοι οδηγηθήκαμε εκεί από μια ανομολόγητη κοινή παρόρμηση για μαζική έξαρση συναισθημάτων και αναμνήσεων. Εκεί επισφραγίστηκε παράλληλα, με τον καλύτερο ίσως τρόπο, κι ένας αποχαιρετισμός με μια φίλη που την επόμενη θα έφευγε για το εξωτερικό. Θεωρούσε σημαντικό να πάρει, έστω και την τελευταία στιγμή μαζί της στις αποσκευές, την εικόνα ενός ανθρώπου που θα λειτουργούσε ως προσωπικό της συναισθηματικό καταφύγιο όλο το διάστημα της απουσίας της και που θα της θύμιζε τόσο έντονα την Ελλάδα που άφηνε πίσω...
Έτσι κι έγινε. Βγήκε στη σκηνή, χαιρέτισε το πλήθος με ένα απλό και συνάμα ανθρώπινο 'γεια σου παρέα' και αυτόματα το Θέατρο Δάσους μετατράπηκε σε κουτούκι. Προσωπικά αυτό αισθανόμουν κατά τη διάρκεια της συναυλίας...ότι ήμουν με μια μεγάλη παρέα στην πλατεία ενός κρητικού χωριού, με ψάθινες καρέκλες, καλό κρασί και είχαμε και το Γιαννιό (όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούν οι συντοπίτες του) μαζί να μας τραγουδάει, γρατζουνώντας τις χορδές της ψυχής μας όπως ακριβώς έκανε και με το λαούτο του. Τόσο όμορφα πλεγμένες ήταν οι εναλλαγές του ρεπερτορίου του (από Τρύπες, Χαΐνηδες και κρητικά ριζίτικα μέχρι Σαββόπουλο, Μάλαμα, Παπάζογλου και Άσιμο) που απλά είχαμε παραδοθεί στα χέρια του Χαρούλη και ακολουθούσαμε πιστά τις μουσικές του προσταγές. Τραγουδούσαμε μαζί του, χορεύαμε, πίναμε κρασί και τσικουδιά, σηκώναμε τα χέρια ψηλά με πάθος... Όλοι πραγματικά έδειχναν να ζουν έντονα το κάθε δευτερόλεπτο της συναυλίας. Ειδικά όταν ερμήνευσε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το κοινό παραληρούσε και φώναζε δυνατά 'γεια σου ρε Θανασάρα'. Και δικαίως, καθώς ο Παπακωνσταντίνου είναι μία απ'τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της χώρας μας και παρά τις λίγες κι επιλεκτικές εμφανίσεις του ο κόσμος που τον παρακολουθεί πιστά τον αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία. Η συνεργασία του Θανάση με το Χαρούλη στο δίσκο 'Μαγγανείες' ήταν πραγματικά ένωση τιτάνων.
Αυτός λοιπόν είναι ο Γιάννης Χαρούλης, ο Κρητικός με το μεγαλείο ψυχής που μας ήρθε απ'τα έξω Λακώνια του Λασιθίου. Πολλοί λένε πως είναι ο νέος Ξυλούρης. Δε θέλω ούτε να τους συγκρίνω ούτε και να τους ταυτίσω. Είμαι βέβαιη πως και ο Χαρούλης θα γράψει τη δική του ιστορία όπως έκανε ο μεγάλος Ξυλούρης γιατί ο κόσμος δείχνει να βρίσκει στο πρόσωπό του μια παρηγοριά. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που διανύουμε, όλοι μας έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από απλούς και αληθινούς ανθρώπους που μπορούν να αποτυπώνουν απροκάλυπτα τον πόνο, την ανησυχία, τον έρωτα, τη χαρά και την οργή μας μέσα στα τραγούδια τους.
Ο χρόνος, αν θεωρούν κάποιοι πως δεν το έχει κάνει ήδη, θα τον δικαιώσει σίγουρα στο μέλλον για τη μεγάλη του προσφορά. Μέχρι τότε, ας γίνουμε όλοι συνοδοιπόροι σ'αυτό του το ταξίδι...
σχόλια