Αυγουστιάτικο πρωινό!
Εικόνες και ειδήσεις, σκέψεις από χθες, σχόλια που άκουσα κάπου, που διάβασα σερφάροντας, όλα με την εσένζα του τουρλού, χωρίς αγωνία, να στοιχίζονται με μιας σε σχήματα ισοσκελισμένα, επεξηγημένα! Περίεργος που είναι τέτοιος ένας κόσμος…
Δεν πρέπει όμως ν’ απορείς ∙ Ολόκληρος Evariste σ’ ένα μόνο βράδυ – έστω το τελευταίο μιας ζωής (…) - έγραψε στον Chevalier αυτό, που ο τελευταίος χαρακτήρισε: «…αν κριθεί από την καινοτομία και την βαθύτητα των ιδεών που περιέχει, είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι γραφής σ’ ολόκληρη την λογοτεχνία της ανθρωπότητας.»
Σ’ αυτό το ζύγιασμα, που άλλοτε αναδεικνύεται σε διαφορετικές θέσεις του κενού, άλλοτε πάλι ξεκάθαρα στις επιφάνειες του σκοτεινού δωματίου, οι κόρες κάποιες στιγμές συστέλλονται, καθώς σαρώνονται από εικόνες, πότε πλαστές - πότε αληθινές, γεμάτες ξιπασιά, αχρειότητα, ανοησία…
Σφίγγονται θέλοντας ν’ αρνηθούν το διαρκές προσκύνημα στο μνημειώδες κενοτάφιο της λογικής, κάθε υψηλοφροσύνης ∙ Αμέσως μετά τα μάτια διαστέλλονται. Η ενδοσκόπηση γίνεται οδός, που καταλήγει στην ταπεινότητα της οριακής μας φύσης, στη μεγαλοσύνη της χώνεψης, ότι είμαστε μέρος ενός «Όλου»… Εκεί τότε θεριεύει με νόημα ο αυτοσαρκασμός, σκωπτικά παινεύοντας τ’ ανόητο της αυταρέσκειας, περιπαίζοντας καλοπροαίρετα τη «σημαδεμένη» συνδιαλλαγή με τη μοναδικότητα, τον εγωκεντρισμό, την βαθιά πεποίθηση (παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις) για μια νεότητα, που ίσως κρατήσει για πάντα!
Ο τζόκερ της ύπαρξης αναδεικνύει το αστραφτερό, το σαρκοβόρο του μειδίαμα και με νόημα υποδεικνύει με το γαντοφορεμένο χέρι:
Σαν αιματοβαμμένες ουρανομήκεις στοίβες αστακο-μακαρονάδων και μισοτελειωμένων ορεχτικών τριγυρισμένων από χορό αποκαμωμένων μεσήλικων καλοφαγάδων, που εξαντλούν τις τελευταίες τους δυνάμεις σε χοντροκομμένους χαριεντισμούς και ευφυολογήματα της δεκάρας, αναπληρώνοντας τα κενά με πολύχρωμα πουλόβερ σε αποχρώσεις «παλ» και σε ανταλλαγή βλεμμάτων όλο υπεροψία.
Ατυχία όμως! Από τα σαλιωμένα προγούλια φανερώνεται μαρτυριάρικη η χρεωκοπία της συναίσθησης.
Από δίπλα και ο νεαρός, που μετέφρασε τη ζωή, τον αγώνα και το νόημα της από το λυσάρι της βίας, της αυθαιρεσίας, ανοίγοντας τη διέξοδο του στο ρυπαρό απόπατο της τρομοκρατίας, κραδαίνοντας το εξάσφαιρο σα πατριαρχική ράβδο, σκορπώντας τον πόνο και την αδικία τριγύρω κι αδιάκριτα.
Δεν του αρκεί όμως το αίμα.
Μας πετά στα μούτρα κείμενα νουάρ διατρανώνοντας εμφατικά το συμπλεγματικό κυκεώνα, που χτίζει η ξεπαραδιασμένη παιδεία μας, το τελειωμένο «ζειν» μας.
Μην αποστρέφετε το βλέμμα! Όχι, ο τζόκερ ξέρει να επιβάλλεται!
Εκεί στεκόμαστε εμείς!
Αυτοί, που δεν οφείλουμε σε κανέναν και σε τίποτα, εκείνοι που μας χρωστούν όλοι τα πάντα. Εμείς, που αν η χώρα, η κοινωνία δεν εκπληρώνουν πόθους και οράματα έχουμε κάθε λόγο να αγνοούμε νόμους και κοινωνικά συμβόλαια, θεσπίζοντας - με δεξιοτεχνία είναι η αλήθεια - το βασίλειο των αμέτρητων και ανυπόταχτων υποκειμενισμών, που αναμετρώνται στο αλώνι μιας καθημερινής παράνοιας…
Μια χώρα που θαλασσοδέρνεται στο πιο φουρτουνιασμένο πέλαγος της κοινωνικής ασυνειδησίας, του πρόστυχου καθαγιασμού του ατομισμού, όπου ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία γίνονται φάροι (!) στην πορεία του αύριο ∙ Που για το δράμα ευθύνονται κάποιοι αόριστοι, ή και ορισμένοι άλλοι ∙ Πολιτικοί με ονοματεπώνυμο, συμφέροντα κακόβουλα, που φθονούν μια σοφία τέτοια, που μόνο εμείς γνωρίζουμε και άλλες πολλές εκδοχές, που περιχαρακώνουν και προστατεύουν με συνέπεια κάθε πιθανότητα αυτοκριτικής, επαφής με την πραγματικότητα.
Η διαπίστωση μετά από όλα τούτα; Ύστερα από τρία χρόνια αναμέτρησης με την αποτυχία; Φταίνε οι άλλοι, οι διπλανοί και οι πιο πέρα!
Άλλωστε είμαστε οικόπεδο γωνιακό και μάλιστα το καλύτερο!
Σε αυτό ακριβώς το σημείο αλλάζουμε πλευρό!
Διότι μπορεί να τύχει και να ξυπνήσουμε, και να αναγκαστούμε να αναγνωρίσουμε τις εθνικές μας «ομφαλοδονήσεις».
Να μας σκιάσει ανομολόγητη αλήθεια:
«Είμαστε κομπαρτιμέντο και με σιγουριά όχι στο κέντρο.»
Λέγεται, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, όταν σε μια επίσκεψή του στους Δελφούς του υπέδειξαν τον «ομφαλό της γης», αντιγύρισε με το γνωστό του ύφος:
«Πετάξτε το στη θάλασσα!»
Προφανώς η εντολή δεν εκτελέσθηκε…
σχόλια