Δεν με παίρνει ο ύπνος και το στυλό είναι τόσο δελεαστικό.
Όλοι κοιμούνται εκτός από εμένα και τα παιδιά στην σκοπιά.
Τι έκανα άραγε μικρός όταν ήμουν μόνος; Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τότε άλλα το μόνο σίγουρο είναι πως δεν καθόμουν να γράφω, το θεωρούσα βαρετό.
Συνήθως κάθομαι επί ώρες και σκέφτομαι πράγματα, πολλά και διάφορα, ασύνδετα μεταξύ τους, που σπάνια υλοποιώ.
Λέω να κοιμηθώ και εγώ, δεν βοηθάει το γράψιμο στη μοναξιά, απλά την αποτυπώνει.
__________________________________________________________________________
Ακούω δυνατές ομιλίες, ανοίγω τα μάτια και βλέπω τους άλλους να ετοιμάζονται, ήταν ήδη 6 το πρωί.
Προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου το όνειρο που είδα, αλλά δεν μπορώ, συνειδητοποιώ, όμως, πόσο ωραία είναι τα όνειρα. Σου δίνουν την δυνατότητα να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου και πολλές φορές πλάθουν μη πραγματικές ιστορίες που μπορούν να επηρεάσουν ακόμα και σημαντικές αποφάσεις. Είναι όλα τόσο περίπλοκα και έχουν μια ασύνδετη πλοκή που μου θυμίζουν εμένα.
Καλύτερα να αρχίσω να ετοιμάζομαι και εγώ για το πρωινό, ελπίζοντας για άλλη μια φορά πως θα είναι καλό.
Μπαίνοντας στο εστιατόριο βλέπω ουρές από ανθρώπους, δυστυχισμένους και χαρούμενους, όμορφους και άσχημους, καλλίγραμμους και παχουλούς. Είναι όλοι τόσο διαφορετικοί αλλά παραμένουν όλοι τόσο ίδιοι.
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους, ο καθένας έχει την δική του μοναδική ιστορία, τα δικά του παθήματα, τον δικό του χαρακτήρα. Όλοι έχουν κάτι που πήραν από την ζωή, αυτήν την ψευδαίσθηση, αυτό το παιχνίδι αποτελούμενο από πολλούς συμμετέχοντες που προσπαθούν να καλύψουν τις κενές σελίδες των βιβλίων τους.
Είναι όλοι σαν ένα κουτί παζλ, που αν καταφέρεις να ενώσεις τα κομμάτια που βρίσκονται μέσα του θα λύσεις το μυστήριο που εμφανίζεται πάνω στο κουτί.
__________________________________________________________________________
Ξαναγυρνάω στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ πως έχω περίπολο σε λίγα λεπτά και βρέχει, φοβάμαι μήπως με πιάσει πάλι το κρύωμα.
Έτοιμος και μόνος πλέον ξεκινάω να περπατάω μέσα στην βροχή βλέποντας τον ήλιο να χάνεται μέσα στα πυκνά σύννεφα και την χακί φόρμα να μετατρέπεται σε έναν καμβά καθώς οι σταγόνες της βροχής πέφτουν και σχηματίζουν μοναδικά και εκπληκτικά όμορφα μοτίβα.
Συνεχίζω να περπατάω και αρχίζω να νιώθω πως υπάρχει ένας φανταστικός καθρέπτης που στέκεται δίπλα μου, ότι βλέπεις εδώ βλέπεις και εκεί. Είναι όλα τόσο ίδια.
Παρακολουθώντας τον στρατιώτη από την δίπλα εχθρική περιοχή, που περπατάει μέσα στην βροχή και το μόνο που μας χωρίζει είναι ένα απλό πλέγμα και έμφυτες ιστορίες της κοινωνίας που καταρρίπτονται καθώς βλέπεις πως και οι δυο είστε στην ίδια ακριβώς θέση, αναρωτιέμαι πόσο ισχυρές μπορεί να είναι κάποιες φορές οι λέξεις και πόσο καταστροφική μπορεί να είναι μια λέξη όπως τα "σύνορα".
Άραγε υπάρχουν;
Εκείνη την στιγμή κοιτώντας το αγριολούλουδο διαχωρισμένο από τα παλιοσίδερα και τα πουλιά να πετούν ανέμελα στον ουρανό δίχως περιορισμούς συνειδητοποιώ πως όχι και βγάζοντας το όπλο αρχίζω να περπατάω με γρήγορο ρυθμό προς το γραφείο του διοικητή για να του εξηγήσω πως δεν θέλω να αποτελώ κομμάτι αυτής της τακτικής.
Πριν προλάβω να φτάσω αισθάνομαι κάποιων να με τραβάει και να μου λέει "τι κάνεις; τρελάθηκες; γυρνά πίσω πριν το καταλάβουν, μην κάνεις καμιά βλακεία". Σταματάω και νιώθω τα πόδια μου να λυγίζουν ενώ αισθάνομαι τα πρώτα δάκρυα να σχηματίζονται στα μάτια μου.
Σηκώνομαι απότομα με μονάχα μια σκέψη στο μυαλό "οι άνδρες δεν κλαίνε, είναι δυνατοί"
Γυρνάω πίσω στη θέση μου με ψηλά το κεφάλι, ανοιχτά τα μάτια και το όπλο σφιχτά πιασμένο μέσα στα δυο μου χέρια αλλά παρόλα αυτά νιώθω το κεφάλι μου χαμηλά σκυμμένο, τα μάτια μου τυφλά και τα χέρια μου μυημένα.
Πάντα ήθελα να είμαι σαν τους άλλους, να είμαι αυτός που "πρέπει" αλλά κάθε φορά που προσπαθώ δε νιώθω όπως περίμενα εξαρχής. Είναι σαν ο εαυτός μου να απεχθάνεται την θέληση μου να γίνω "κανονικός". Μάλλον θα παραμείνω για πάντα διαφορετικός και πονάει τόσο πολύ να είσαι διαφορετικός.
Πάω στον θάλαμο να στεγνώσω και να ηρεμήσω μήπως και σταματήσουν να με κατακλύζουν οι σκέψεις μου.
Απ' o,τι βλέπω είναι όλοι μαζεμένοι σε ομάδες και συνομιλούν. Περπατώντας στον διάδρομο ακούω κάποιον να φωνάζει διότι η κοπέλα του τον απάτησε με τον κολλητό του, στη συνέχεια όμως αντιλαμβάνομαι πως είναι αυτός που προ λίγων ημερών έλεγε πόσες φορές έχει απατήσει την κοπέλα του και αισθανόταν τόσο υπερήφανος. Συνεχίζω και βλέπω μια ομάδα ατόμων να χλευάζει ένα αγόρι το οποίο από ότι ακούω έπεσε θύμα κακοποίησης από τους ίδιους. Εκνευρίζομαι και θέλω τόσο πολύ να πιάσω αυτό το αγόρι και να κάνω ότι μπορώ ώστε να νιώσει καλύτερα, παρόλα αυτά σωπαίνω και κατευθύνομαι γρήγορα προς το κρεβάτι μου ελπίζοντας πως θα ηρεμήσω.
Πάλι δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, αμάν αυτός ο Μορφέας, που είναι να με πάρει να σταματήσουν οι σκέψεις να περιπλανιούνται μέσα στο κεφάλι μου. Σκέφτομαι συνεχώς ότι παρόλο που προσπαθώ να γίνω κάποιος άλλος, κάποιος δυνατός καταλήγω πάντα να υποκρίνομαι στον ίδιο μου τον εαυτό.
Στο μόνο που ελπίζω είναι η επιστροφή μου πίσω στην κοινωνία ως "καλός πολίτης".
Κάπως έτσι αρχίζουν τα μάτια μου να κλείνουν οι σκέψεις να ηρεμούν και να αντικαθίστανται από μια όαση παραδείσου.
Κάτι που δεν κρατάει πολύ, καθώς βρίσκομαι πάλι ξύπνιος με τις σκέψης μου να με καταδιώκουν και τον ήλιο να ανατέλλει ανάμεσα από τα σκουριασμένα σύρματα των συνόρων.
Σηκώνομαι ακολουθώντας το αναλλοίωτο καθημερινό πρόγραμμα το οποίο παρεμβάλλεται από ένα τραυματικό γεγονός όταν βρίσκομαι μπροστά στο πτώμα ενός στρατιώτη.
Μέσα στις ομιλίες και στους ψιθύρους παίρνω την πρωτοβουλία να διαβάσω το σημείωμα που άφησε γραμμένο πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, πριν προλάβω να τελειώσω συνειδητοποιώ ότι τα λεγόμενα του είναι ό,τι ακριβώς νιώθω και κάνω εγώ.
Αν δεν προσπαθούσαμε τόσο καιρό να αλλάξουμε θα μπορούσαμε να δούμε πως δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο νομίζαμε.
Δεν αντέχω άλλο, γυρνάω στο κρεβάτι προσπαθώντας να σβήσω όλες αυτές τις σκέψεις που δεν με αφήνουν ποτέ ήσυχο.
Βλέπω μια μια τις μέρες να περνάνε και εγώ να είμαι ένας αόρατος παρατηρητής που περιμένει να ελευθερωθεί.
Μετράω τις μέρες, είναι ελάχιστες πλησιάζει η έξοδος.
Είναι μια μέρα μακριά.
Είναι ένα βήμα μακριά. Αρχίζω και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και να νιώθω επιτέλους χαρούμενος.
__________________________________________________________________________
Ταξιδεύω προς ένα ασφαλές μέρος γεμάτο αγάπη, το σπίτι μου.
Φτάνοντας το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι οι άπειρες ερωτήσεις που με κατακλύζουν περισσότερο και από τις τόσο μισητές σκέψεις μου. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενα.
Έχοντας στο χέρι ένα πιάτο γεμάτο ζεστό σπιτικό φαγητό και δυο φέτες ψωμί κατευθύνομαι στον καναπέ που μεγάλωσα για να χαλαρώσω βλέποντας τηλεόραση αλλά το μόνο που βλέπω είναι ειδήσεις, κακές ειδήσεις, ειδήσεις γεμάτες παραδείγματα της αλαζονείας, του εγωισμού και το μίσος του ανθρώπου.
Τώρα καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε ο αυτόχειρας συνστρατιώτης και ο ίδιος μου ο εαυτός που τόσο καιρό προσπαθεί να μου δείξει πως πρέπει να είμαι αυτός που είμαι αλλά κάποιες φορές είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου.
Η αυτογνωσία δεν φτάνει, χρειάζεται και ψυχική δύναμη και δεν έχω δύναμη.
Ελπίζω κάποτε κάποιος να καταφέρει αυτό που εγώ δεν κατάφερα μέχρι τότε σωπαίνω.
Γίνομαι ακόμα ένα θύμα με τη θέληση μου.
Για το μόνο που μετανιώνω είναι το ότι τήρησα πιστά το ποίημα του Αζίζ Νεσίν.
Σώπα, μη μιλάς.
Κρίμα
.....
...
..
.
