Σάββατο πρωί στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Περπατάς. Ο ήχος από το κουδούνι της άμαξας που έρχεται από πίσω σου, σε προειδοποιεί για να κάνεις στην άκρη, μπλέκοντας ξαφνικά το "χθες" με το "σήμερα". Δίπλα σου παρατηρείς ζευγάρια να κρατιούνται χέρι-χέρι, βγάζοντας τις γνωστές «selfies» και τα φιλιά να αποτελούν το αναπόσπαστο κομμάτι του «πρέπει» των "έτοιμων συμπεριφορών' του Σαββάτου.
Δύσκολη εποχή και αρκετές κοινές πορείες με ανθρώπους όμως που απλά προχωρούν, χωρίς να αναζητούν την κατεύθυνση που θα τους οδηγήσει στην ευτυχία. Πόσα 'βλέμματα' διασταυρώνονται καθημερινά σε αυτή την πόλη; Πόσα σε συνοδεύουν, πόσα τα σκέφτεσαι μετά και ποιο από αυτά θα σε κάνει να δεις τον κόσμο με άλλη ματιά;
Φτάσαμε στο σημείο μια "φωτογραφία" να επιβεβαιώνει μια "σχέση" και να είναι το μόνο υλικό που την κρατά ζεστή. Όλα τα υπόλοιπα περιτυλιγμένα από προβλέψιμες κενές ατάκες που ο καθένας θέλει να ακούσει, για να αισθανθεί καλύτερα και να πιστεύει ότι 'αγαπάει και αγαπιέται'. Δύσκολα πλέον βλέπεις ανθρώπους να ερωτεύονται, να φλερτάρουν και να διεκδικούν. Προτιμούν το εύκολο του συμβιβασμού, της σχέσης του λίγου, του απλού και του καθημερινού.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν ο έρωτας κρύβεται σε αυτά που ξέρουμε ή σε αυτά που αγνοούμε, αν προτιμάμε το ψέμα που θα μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα ή την αλήθεια που θα μας πληγώσει αλλά θα μας κάνει και να ξεχάσουμε;
Αποφεύγουν να μπουν στην διαδικασία να δοθούν ολοκληρωτικά, να περάσουν το κατώφλι του έρωτα που μπορεί να σε συντρίψει, να σε κάνει κομμάτια. Ποιος επιλέγει σήμερα να χαθεί μέσα στα υπόγεια της αληθινής αγάπης; Ίσως να είναι καλύτερη η θέα από τους ψηλούς ορόφους του εγωισμού...
Κάποτε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει ότι «οι ανθρώπινες σχέσεις δεν προκόβουν γιατί βασίζονται στην ομορφιά του ενός και την παράκληση του άλλου. Στην εκμετάλλευση του ενός και στην δυστυχία του άλλου». Πόσο διαχρονικό ακούγεται; Είναι προφανές ότι είμαστε μια γενιά που μιλάει και συμπεριφέρεται σε πρώτο ενικό, ζει και σκέφτεται μόνο με το "εγώ" και όχι το "μαζί". Άνθρωποι που φοβούνται να βυθιστούν στον όμορφο κόσμο των λαθών, χάνοντας έτσι την μοναδική ευκαιρία να συναντήσουν την ΖΩΗ.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν ο έρωτας κρύβεται σε αυτά που ξέρουμε ή σε αυτά που αγνοούμε, αν προτιμάμε το ψέμα που θα μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα ή την αλήθεια που θα μας πληγώσει αλλά θα μας κάνει και να ξεχάσουμε;
Μάλλον οι απαντήσεις ποικίλλουν. Σίγουρα όμως είναι πανέμορφο το να αγγίζεις τα όρια της ευτυχίας, να αγαπάς και ας μην αγαπιέσαι, να γεμίζεις με συναισθήματα, εικόνες και αναμνήσεις. Να θυμάσαι τις όμορφες στιγμές, να χαίρεσαι που υπήρξαν και να συμφιλιώνεσαι με τις μικρές απώλειες της καθημερινότητας σου.
Το έχει πει πολύ εύστοχα μια υπέροχη συγγραφέας, η Κάλλια Παπαδάκη, «ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε μέσα από τις ήττες μας, οι νίκες ξεχνιούνται εύκολα».
σχόλια