Υπάρχουν μέρες που νιώθω τόσο μεγάλη-λάθος, όχι μεγάλη-γριά, ξεπερασμένη, ντεμοντέ. Λέω φράσεις όπως "Θυμάσαι τότε;" ή "Εκείνα τα χρόνια.." και πλέον έχουν νόημα, είναι μια δεκαετία, αν όχι παραπάνω. Και δεν είναι μόνο τα χρόνια, δεν είναι μόνο ο αιώνας που άλλαξε, είσαι εσύ ό ίδιος, που ξαφνικά πρέπει να ενηλικιωθείς απότομα, να βουτήξεις στον "αληθινό" κόσμο.Να νοικιάσεις σπίτι, να βρεις δουλειά, να ανοίξεις λογαριασμό. Και όλα αυτά σε μια ξένη χώρα, σε κρύα κλίματα, σε μια γλώσσα που δεν θυμίζει σε τίποτα τον ήλιο και τη θάλασσα που μεγάλωσες.Και όλοι οι φίλοι, όλοι οι συγγενείς σου γίνονται φιγούρες ηλεκτρονικές και όλη σου η επικοινωνία γίνεται πλέον μέσω μιας οθόνης.
Όμως, ώρες ώρες νοσταλγείς εκέινα τα χρόνια που κρυβόσουν στο δωμάτιο σου και μιλούσες με τις ώρες με την κολλήτη σου στο σταθερό και ας την έβλεπες την επόμενη μέρα στο σχολείο και ας φώναζε η μαμά σου ότι κάνετε τον ΟΤΕ πλούσιο. Ή εκείνες τις φάρσες με τα τραγούδια-αφιερώσεις στο αγόρι που σου άρεσε και εκείνο το χτυποκάρδι που ένιωθες όταν τον άκουγες να αναπνέει στο ακουστικό.
Πότε σταματήσαν οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι; Πότε γίναμε σελίδες με πληροφορίες; Που πήγε η γλυκειά αμηχανία του πρώτου ραντεβού; Που πήγε η αγωνία του να γνωρίσεις κάποιον σε ενα μπαρ , σε ένα πάρτυ, στο γραφείο; Έναν άγνωστο, ένα ξένο σε σένα που μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο;
Μου λείπει το φλέρτ, το ανώνυμο, το άγνωστο. Τώρα είναι όλα δημόσια, δεν υπάρχει μυστήριο, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους και οι γνωριμίες γίνονται μέσω λίστας. Ελέγχεις τις φωτογραφίες του, τους φίλους του, τις ταινίες που έχει δει, τα μέρη που έχει ταξιδέψει και μετά αποφασίζεις αν θα του στείλεις μήνυμα.
Λες και αν κάποιος καλύψει όλα τα τετραγωνάκια στη λίστα σου, θα καλύψει και το κενό στην καρδιά σου. Λες και η λίστα σου θα σε κάνει ευτυχισμένη.
Και θα βγείς στο πρώτο ραντεβού και θα προσπαθήσεις να γνωρίσεις τον άνθρωπο απέναντι σου, ενώ έχεις ήδη ψάξει όλο το παρελθόν του. Ενώ ξέρεις τα πάντα για αυτόν. Σε τίτλους τουλάχιστον. Και χάνεις τη μαγεία.
Να δεις τη λάμψη στα μάτια του καθώς μιλάει για το πάθος του, τη χαρά στη φωνή του για κάτι που αγαπάει, την περηφάνια να φουσκώνει το στήθος του καθώς διηγείται για το βραβείο που κέρδισε. Αλλά εσύ θα τον κοιτάς με απάθεια. Γιατί ήδη τα ξέρεις. Γιατί τα διάβασες σε μια μπλε σελίδα με μαύρα γράμματα. Και αυτό είναι αρκετό.
Πότε σταματήσαν οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι; Πότε γίναμε σελίδες με πληροφορίες; Που πήγε η γλυκειά αμηχανία του πρώτου ραντεβού; Που πήγε η αγωνία του να γνωρίσεις κάποιον σε ενα μπαρ , σε ένα πάρτυ, στο γραφείο; Έναν άγνωστο, ένα ξένο σε σένα που μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο;
Μου λείπουν οι πιο απλές εποχές. Ζούμε στον κόσμο των πληροφοριών, είμαι υπέρμαχος της τεχνολογίας αλλά οι σχέσεις δεν ανήκουν στο διαδίκτυο. Δεν δημιουργούνται από μια επιλογή στην ¨προσωπική κατάσταση¨. Δημιουργούνται από ανθρώπους. Από μένα. Από σένα. Από ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί.
Βγείτε έξω. Και ερωτευτείτε. Χωρίς ιντέρνετ αυτή τη φορά.
Αγαπητέ αναγώστη,
Ελπίζω να σε βάλει σε σκέψεις!
Τότε θα έχω πετύχει το σκόπο μου.
σχόλια