Τελευταία σκηνή*

Δύσκολο πράγμα να είναι κλειστά τα φώτα... Όταν βρίσκεσαι στο σκοτάδι, είτε έχεις κλειστά μάτια είτε ανοιχτά, είναι το ίδιο πράγμα.. Μόνο κάτι σκιές βλέπεις, αλλά και αυτές με προσπάθεια, αρκετή προσπάθεια. Προσπαθείς να ξεχωρίσεις, να δεις. Όχι , όχι..δεν είναι μορφές. Είναι αντικείμενα του δωματίου. Δεν θα κινηθούν. Μην φοβηθείς. Να, αυτό εκεί δεν είναι ένας ακίνητος, καλοφτιαγμένος κύριος. Το καπέλο σου είναι που κρέμεται ακόμη στην κορυφή της βιβλιοθήκης, εκεί που το είχες αφήσει μπαίνοντας ένα βράδυ... Δεν θα κινηθεί σου λέω, ένα καπέλο είναι...

Παίζουν τα μάτια σου μες στο σκοτάδι... το δωμάτιο φαίνεται τόσο διαφορετικό. Το άστρωτο κρεβάτι μοιάζει με δύο ανθρώπους ξαπλωμένους αγκαλιά... κι όμως, είναι απλά το πάπλωμα... Γυρνώντας το κεφάλι από την άλλη, οι φωτογραφίες στον τοίχο δεν φαίνονται πια... Μια γυαλάδα ξεχωρίζεις ίσα ίσα από την αντανάκλαση του στύλου στον δρόμο. Το αχνό φως μπαίνει διακριτικά από την κουρτίνα, αλλά και πάλι δεν φτάνει. Το δωμάτιο είναι ακόμη σκοτεινό. Στην άκρη του γραφείου ίσα που αντιλαμβάνεσαι τα απομεινάρια του καπνού από το τσιγάρο που λίγο πριν φύγεις είχες σβήσει στο τασάκι. Λίγο η μυρωδιά του καπνού, λίγο το σκοτάδι που σε περιτριγυρίζει... φοβάσαι, δεν ήθελες να είναι έτσι. Κι όμως είναι τόσο οικεία αυτή η αίσθηση φόβου...την έχεις νιώσει τόσες φορές, θυμάσαι;

Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρομάξω τόσο πολύ στο σκοτάδι, που ξαφνικά θα σταματήσει η καρδιά μου ή θα αρχίσω να ουρλιάζω.. Κάποια στιγμή θα φύγω τρέχοντας προς την πόρτα να πάρω τους δρόμους, να βρω το φως, να σωθώ.. Η πόρτα μάλλον δεν θα ανοίγει, έτσι έχω σκεφτεί, κι εγώ θα μείνω σωριασμένη σε μια γωνία του σκοτεινού δωματίου.
Μέχρι να έρθει πάλι το πρωί, που όλα θα μοιάζουν όπως τα ήξερες. Ήρεμα, φωτεινά. Σαν να μην είχε προηγηθεί ποτέ το προηγούμενο βράδυ. Σαν να ήταν ένα όνειρο που ούτε για λίγο δεν τάραξε τον ήσυχο ύπνο σου χθες. Ίσα- ίσα που το θυμάσαι... Μέχρι να έρθει πάλι το βράδυ...

Δύσκολο το σκοτάδι, αλλά το έχουμε ανάγκη. Το πιστεύω. Είναι περίεργη η σχέση μας με αυτό. Μέσα του ανακαλύπτουμε νέα πράγματα, επαναπροσδιορίζουμε τα παλιά, φανταζόμαστε... ενώ παράλληλα θέλουμε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά του. Το έχουμε ανάγκη. Σαν το φως όμως τίποτα! Τα πράγματα στο φως είναι πολύχρωμα, αστραφτερά! Όταν είσαι στο φως, όλα είναι δικά σου. Νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Προχωράς στον δρόμο, ήλιος, μυρωδιές παντού, κόσμος, θεατές, δικοί σου θεατές είναι, δεν είπαμε;