Η γενιά των 25-35...*

Ταυτότητα. Πόσο βασική έννοια στις ημέρες μας και πόσο παραμερισμένη συνάμα! Σε μια Ελλάδα που διανύει ακόμη μια εποχή κρίσης, όπου όλοι είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι οικονομική κρίση ή στη καλύτερη των περιπτώσεων ότι πρόκειται περί πολιτικής κρίσης, ελάχιστοι σκεπτόμαστε ότι πρόκειται κυρίως για μια βαθύτερη κοινωνική κρίση, για μια κρίση καταριπτόμενων αξιών και εκπτώσεων που κάνει καθημερινώς ο καθένας μας.

Ποιος θυμάται καθημερινά να κινείται σύμφωνα με τα ιδανικά του, να προτάσσει τις αξίες του σε οποιαδήποτε εμπόδια, να κινείται βάσει της ταυτότητας του; Κανείς! Ξεχνάμε τι μας προσδιορίζει, τι βαθύτερο μας ορίζει και κινούμαστε σαν μαριονέτες όπου τα νήματα τα κινούν άλλοι, καθορίζουν τις κινήσεις μας άλλοι... Και ποιοι άλλοι; Πρότυπα που τα καταπίνουμε αμάσητα είτε από μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τηλεόραση, από μόδα, από όλα τριγύρω μας, από τον πλούσιο κόσμο της ατέλειωτης πληροφορίας που δίνεται απλόχερα και εμείς τη καταπίνουμε άκριτα.

Η γενιά των 25-35 θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα ενεργή πολιτικά και κοινωνικά, θα έπρεπε να έχει χρόνο να επεξεργάζεται την πληροφορία κριτικά, να έχει χρόνο να είναι πολίτης πάνω από όλα, να ξέρει ποια είναι η ταυτότητα της.

Τρανό παράδειγμα το ακόλουθο. Έχετε αναρωτηθεί, ή μάλλον πόσες φορές το έχετε κάνει εσείς τα νέα παιδιά, η νέα γενιά που τρέχετε σαν τρελά και δουλεύετε άπειρες ώρες οι "τυχεροί" από εσάς σε πολυεθνικές, εάν κάνετε αυτό που πραγματικά θέλετε, αυτό που όντως σας κάνει ευτυχισμένους ή εάν κάνετε αυτό που σας πούλησαν ως το όνειρο; Εάν προσπαθούν να σας δίνουν ψεύτικα ψυχολογικά κίνητρα για να συνεχίσετε τα τρελά ωράρια; Η γενιά των 25-35 θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα ενεργή πολιτικά και κοινωνικά, θα έπρεπε να έχει χρόνο να επεξεργάζεται την πληροφορία κριτικά, να έχει χρόνο να είναι πολίτης πάνω από όλα, να ξέρει ποια είναι η ταυτότητα της. Να ξέρει ποια είναι η αλήθεια που διάλεξε αυτή, όχι αυτή που της επιβλήθηκε κοιμισμένη σχεδόν και απορροφημένη από ένα "αμερικανικό όνειρο", από ένα αδειανό πουκάμισο, από μια "ψεύτικη Ελένη", ξεχνώντας ότι το πιο σημαντικό πράγμα για να πάμε μπροστά ως κοινωνία είναι να είμαστε πολίτες στην ίδια μας τη κοινωνία και άτομα με τη δικιά μας μοναδική ταυτότητα εντεταγμένα αρμονικά στο περίγυρο μας..

Ζώντας λίγο διαφορετικά, ίσως έτσι να προχωρούσαμε πραγματικά λίγο πιο μπροστά...