Χθες ήταν μια ιδιαίτερη, καταιγιστική και πανέμορφη νύχτα, παραδεχτείτε το. Δεν ξέρω αλήθεια τι με παρακίνησε ακούγοντας αυτήν την εξαιρετική συγχορδία κεραυνών να τοποθετήσω διόλου ευχάριστα το μαξιλάρι στα αυτιά μου και να απομονώσω τους ήχους εκτός του ακουστικού μου τυμπάνου, όμως ξύπνησα πιστεύοντας πως τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη και πως το κεραυνοβολητό υπήρχε μονάχα σε κάποιο κακοστημένο όνειρό μου. Η πικρή αλήθεια είναι βασικά πως χθες δεν ήταν καθόλου όμορφη μέρα, δεν έχω ιδέα για εσάς δηλαδή τι ήταν αυτή η μέρα αλλά για μένα καθόλου όμορφη δεν ήταν.
Και μετά θυμάσαι και τον έρωτα που τόσο περιμένεις και άλλο τόσο δεν παίρνει τον κώλο του να έρθει και αναρωτιέσαι για ποιον ακριβοπληρωμένο λόγο δεν έρχεται όταν τον θέλεις.
Και ήρθε και αυτή η καταιγίδα με όλο το βροχερό της συναίσθημα και τις εξαιρετικά υγρές της διαθέσεις να καταβρέξει το πλανητικό σύστημα και να με αναγκάσει να γράψω ξανά για το πόσο μου λείπει το φιλαράκι μου που ξενιτεύτηκε για να σπουδάσει σε ένα πολύ πρώτο πανεπιστήμιο γιατί τα δικά μας ,ω του θαύματος, στην πλειοψηφία τους δεν θα σου προσφέρουν ούτε κλασάτη δουλειά σε γραφείο με μισθό 2.500 δολαρίων για αρχή, ούτε ντιζαινάτο αυτοκίνητο για να πηγαινόερχεσαι από το Λαβάλ στο Μόντρεαλ σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη με το πτυχίο στο χέρι. Και δεν είναι ότι ζηλεύεις τους βαρύμαγκες που κυκλοφορούν με τα υψηλής ραπτικής αυτοκίνητα, και καλά κάνουν δηλαδή, αλλά πολύ θα 'θελες να πάρεις και εσύ εκείνον τον σκαραβαίο που πρωτοονειρεύτηκες όταν τον είδες στην Τοσκάνη σε πόστερ αποτυχημένης ρομαντικής κομεντί. Και εδώ να σημειωθεί ότι πολύ επίσης θα 'θελες να πάρεις και εκείνο το πέτρινο σπιτάκι στα σύνορα Φλωρεντίας - Σιένας που τόσο ερωτεύτηκες από την ίδια ταινία. Γενικά πολύ θα 'θελες...
Και μετά θυμάσαι και τον έρωτα που τόσο περιμένεις και άλλο τόσο δεν παίρνει τον κώλο του να έρθει και αναρωτιέσαι για ποιον ακριβοπληρωμένο λόγο δεν έρχεται όταν τον θέλεις. Και κυρίως με ποια δικαιολογία σου χτυπάει το κουδούνι όταν έχεις πεταχτεί πέντε λεπτά στο ψιλικατζίδικο για μπύρες ή επειδή είσαι και των υψηλών σαλονιών στην Μπορντό για τα ομώνυμα κρασιά. Και δηλαδή σου χτυπάει που σου χτυπάει το κουδούνι μες τα μαύρα μεσάνυχτα, δεν αφήνει και ένα σημείωμα βιογραφικότατο να ξέρεις που θα απευθυνθείς γυρίζοντας από το ψιλικατζίδικο. Και καλά, πες να την πιεις την μπύρα μόνη σου, το ρημάδι το κρασί με ποιον θα το ανοίξεις , μες το καταχείμωνο, το τάιμινγκ μου μέσα;
Και έρχονται και σε ένα μήνα και κάτι τα Χριστούγεννα λες και απορείς που πήγε ο Σεπτέμβρης, ο Οκτώβρης και ο μισός Νοέμβρης και πώς πέρασαν έτσι οι μέρες και πάει λίγος καιρός που σκεφτόμουνα πως ο καιρός δεν περνάει. Και θα 'θελες τόσο πολύ φέτος να πας ξανά σε εκείνα τα παλιά ρεβεγιόν που οργάνωνε η εταιρεία της μητέρας σου με τους γλυκούληδες ταχυδακτυλουργούς και την Mariah Carey αιωνόβια βασίλισσα του προγράμματος. Όμως τώρα που το ξανασκέφτεσαι δεν μοιάζεις πια για πεντάχρονο και βασικά δεν είναι η εταιρεία της μητέρας σου - δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς την φορολογία για αυτό - είναι η εταιρεία που δουλεύει η μητέρα σου, όλα και όλα η αλήθεια να λέγεται.
Και γενικά, το'χουμε πει, πολύ θα'θελες.
Ιδέα δεν έχω εσείς τι σκεφτήκατε χθες το βράδυ με την καταιγίδα. Για μένα πάντως κάθε καταιγίδα γίνεται της καταιγίδας, την καταιγίδα, ω καταιγίδα.
σχόλια