Συμβάν υπαρκτό με ολίγη απο αστερόσκονη...
Σημείο μηδέν όπου μαζεύεις τα κομμάτια σου πριν ο Ζέφυρος σε πάρει σαν στάχτη.
Θυμάσαι;
Ώριμο ονειροπόλο παιδί με τάσεις να περπατήσει, να ρεμβάσει, και να αδράξει τον κόσμο.Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί μπορεί. Όσο και να υποκύψεις στα πρέπει, η στιγμή του να φαντάζεσαι μένει αναλοίωτη και αιώνια. Γίγαντες και σκιές θα παραταχθούν μπροστά σου, όχι απο την λύτρωση του φόβου σου αλλά από την ανάγκη να σε κάνουν να πάψεις να ονειρεύσαι.
Και εκεί, σαν να 'ταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, χαμογελάς.
Όλα ειναι δικά σου πια. Οι σκιές γίνονται χρώματα και οι γίγαντες επιτέλους πινέλα.
Τώρα ξέρεις πώς είναι να ζεις. Έτσι ειναι να ζεις. Έτσι πρέπει να ζεις.
Μαγεμένος, ερωτευμένος, ζωντανός.
Βάφεις τον κόσμο όπως θες και τον γεμίζεις με ανάγκη για αγάπη. Ανάμεσα στις πινελιές σου ξεφεύγεις και ζωγραφίζεις ξεγνοιαστες χαρούμενες φάτσες που χαμογελόυν μαζι σου και σε παίρνουν απο το χέρι κοντά τους. Ο κόσμος έγινε καμβάς με τα χρώματα που ήθελες και μπήκες μέσα του. Τίποτα δεν σε φοβίζει πια και τίποτε δεν έιναι δυνατότερο απο σένα. Όλα ειναι το χαμόγελο σου. Μέσα στον τρελό χορό σου έρχονται γνώριμες φιγούρες και σε αγκαλιάζουν.
Η τεράστια αγκαλια απο την γνώριμη ασφάλεια σου σε συμπληρώνει με ενα ζεστό φιλί στο μέτωπο και σου ψιθυρίζει οτι τώρα θα 'σαι πάντα μαζι της. Κοιτάς με βλέμμα γεμάτο ζεστασιά και σφίγγεις τα χέρια σου ακόμα περισσότερο γύρω της. Ο χορός σου σε φέρνει απέναντι από ένα τεράστιο ηλιοβασίλεμα που έχει σμίξει με την θάλασσα και σε έχουν αφήσει αφελή μαγεμένο να κάθεσαι στην χρυσαφένια άμμο. Ανάμεσα στις σκιές που ξεπροβάλλουν και φεύγουν το βλέμμα σου κολλάει σε ένα ζευγάρι που ίσως να ήταν εκεί πολύ πριν απο σένα, ή πολύ μετά, αλλά δεν σε νοιάζει.
Το δικό τους χρώμα έβαψε τον ήλιο και τον πρόσφερε σε σένα. Το δικό τους χρώμα έχει άρωμα και μουσική και σε μεθάει ολοένα και περισσότερο. Μπορείς να νιώσεις το χρώμα τους στον ουρανίσκο σου να σε γαργαλάει και ξεροκαταπίνεις γιατί η δύναμη του να αισθάνεσαι έγινε εντονότερη απο ποτέ.
Τώρα ξέρεις πώς είναι να ζεις. Έτσι ειναι να ζεις. Έτσι πρέπει να ζεις.
Μαγεμένος, ερωτευμένος, ζωντανός.
Τα χρώματα σου σκοτεινιάζουν και και γκριζάρουν απο τον ήχο του κλάμματος.
Μα ο καμβάς ειναι δικός σου.
Θυμάσαι;
Ο άντρας στην γωνιά του καμβά κάθεται απομονωμένος κοιτώντας μερικά πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα. Όμορφη εικόνα αν τα χρώματα ηταν διαφορετικά και αν δεν ηχούσε το κλάμα του.
Πας και κάθεσαι κοντά του και νιώθεις το μαύρο να σε πνίγει και την ανάσα σου να κόβεται.
Δεν αντέχεις τα χρώματα του, και τα χρώματα του αυτόν.
Μυρίζει έντονα τριαντάφυλλα αλλα με μια διαφορετική νότα απο αυτήν που ξέρεις.
Ο καμβας σκουραίνει κι άλλο, μα ο πίνακας δεν τελειώνει. Έρχεται ξανά η ασφάλεια σου για να σε πάρει απο το χέρι. Αυτήν την φορά θα 'ναι για πάντα.
Σε κοιτάει, σου χαμογελάει και δακρυσμένη σου λέει να ρθει μαζι της.
Έφτασε η ωρα και ας μην είσαι έτοιμος.
Ποτέ δεν ήσουν.
Σηκώνεσαι αργά και θα περπατήσεις μαζι της. Δεν ξέρεις για που, αλλά τώρα πλεόν, έτσι και αλλιώς, έχασες το πλεονέκτημα της επιλογής
Μα ο καμβάς ειναι δικός σου.
Θυμάσαι;
σχόλια